Wat nu?! Deel 2 :)

29.

(Vanuit Maud)

Toen mijn ouders de gang op kwamen lopen begon mijn moeder te huilen. Hetzelfde schuldgevoel als een paar jaar geleden kwam naar boven. Ik stond op en knuffelde haar. Opeens kon het me niks meer schelen dat ze zwanger was. Ik was niet meer boos omdat ze met me naar de huisarts ging een paar maanden geleden, nee. Nu pas merkte ik hoeveel schade ik weer had aangericht om me heen. Ilse, die bang en verdrietig op een stoel zat. Martijn, die mama probeerde te troosten terwijl hij het zelf ook erg vond en mama, die zo bang was om haar dochter weer te verliezen. Het voelde alsof dit niet waar was, maar dat was het wel. "Ontzettend goed van je Ilse dat je dit hebt gedaan." Zei mijn moeder terwijl ze haar een knuffel gaf. "Het spijt me.." Zei ik toen Martijn me een knuffel gaf. De dokter kwam de gang op en zei:"jullie zijn de ouders?" Martijn en mama knikten en liepen met hem mee. En toen zaten Ilse en ik weer alleen in de gang. Mijn hoofd lag op haar schouder en ze zei dat alles goed zou komen, dat ze niet boos was en dat ze van me hield. Ik wist het allemaal wel, maar ik vond het gewoon zo erg... Toen mama en Martijn de gang weer op kwamen zag ik aan hun blik dat ze hadden ingestemd met het plan van de dokter. "Maud, je krijgt kamer 18." Zei mijn moeder beduusd.

(Vanuit Ilse)

De dokter had gezegd dat ik haar leven gered had. Zou het echt zo zijn? Het was blijkbaar wel ernstig. Want Maud werd meteen opgenomen. Nu zaten Bart, Martijn, Marijke en ik op de bank. Martijn en Marijke sliepen hier, omdat Maud natuurlijk in het ziekenhuis van Hilversum lag. De rest van de familie zou morgen komen. "Dit is zo gek.." Zei Marijke. "Ja.." Zei ik. "Echt goed van je dat je zo hebt gehandeld." Zei Martijn. Ik zei:"ik vertrouwde het gewoon niet. Ze moest van mij op de weegschaal staan en toen wist ik zeker dat het fout was." "Hoeveel woog ze?" Vroeg Marijke voorzichtig. "43.7.." Zei ik. Dat getal zou ik nooit meer vergeten. Ik was me dood geschrokken. Marijke zei:"god... Ziek gewoon." Ik knikte en zei:"ja..." Dat was het ook..

(Vanuit Maud)

Niet te geloven dat ik nu gewoon weer in het ziekenhuis lag. Ik vond het zo erg.. Ik had me voorgenomen om het nooit meer zo ver te laten komen, en nu was het weer gebeurd... Ik voelde me zo schuldig, vooral naar Ilse toe. Ze was met mij naar het ziekenhuis gegaan. Ik was zo onverantwoordelijk om gewoon door te lopen en vooral geen hulp te zoeken. Ik baalde zo erg van mezelf.. En straks moest ik weer naar die kliniek. Dat zou toch niet? Toch?

COMMENTS?
TIPS?