Redemption (Greek Translation)

Κεφάλαιο 22

Οι περισσότεροι από εσάς μπερδευτήκατε: Ο Harry λιποθύμησε στο προηγούμενο κεφάλαιο. Δεν ξέρω αν μπερδευτήκατε στο γιατί, αλλά αν μπερδευτήκατε στο γιατί, είναι επειδή αυτός ο αστυνομικός τον μαχαίρωσε: Θυμάστε; Κάποιος δεν μπορεί να συνεχίζει να ζει σαν, oh, με μαχαίρωσαν μια ώρα πριν και απλά θα αγνοήσω τον πόνο που ΣΧΕΔΌΝ ΜΕ ΣΚΌΤΩΝΕ. :3 για αυτό φυσικά, τελικά, αυτό έγινε επειδή είχε χάσει πολύ αίμα. Αλλά θα επιζήσει, σε ένα αυτοκίνητο με ένα κορίτσι που δεν είχε ιδέα τι να κάνει;;; Διαβάστε για να μάθετε.

Αφιερωμένο στην Loveyouforeverxxx επειδή η μαμάς της διαβάζει αυτό το fanfiction! Γεια σας!

-Alice

-:-:-:-

Έσκυψα πάνω από το αναίσθητο σώμα του Harry και σχεδόν ξερίζωσα το κλειδί του αμαξιού από την θέση του, τραβώντας τον μοχλό όσο πιο δυνατά μπορούσα. Το αμάξι έτριξε σε ένα σταμάτημα στην μέση του νεκρού, κρύου δρόμου.

Η καρδιά μου χτυπούσε τόσο δυνατά που αν ο Harry ήταν ξύπνιος θα την άκουγε. Μπορούσα να ακούσω τους παλμούς μου στα αυτιά μου όπως πάγωσα.

Τι κάνω; Τι κάνω; Τι κάνω; Απλά κάνε κάτι, Evelyn Bale, αν δεν κάνεις θα πεθάνει επειδή έχασε τόσο αίμα. Ήταν ήδη τόσο χλομός.

Ανέπνεα σιγανά για να χαλαρώσω τους παλμούς μου και έσπρωξα το κάθισμα του αμαξιού του Harry προς τα πίσω για να ήταν ξαπλωμένος.Το γόνατο μου ήταν ανάμεσα στα πόδια του και πήγα προς τα κάτω στο κρύο σώμα του. Ήταν εκεί. Ο χτύπος της καρδιάς του, ήσυχος και σιγανός.

"Δεν ξέρω τι κάνω." παραδέχτηκα, και έβαλα τα χέρια μου στις τσέπες του Harry. Τράβηξα έξω το πρώτο πράγμα που ήταν εκεί, που ήταν το κινητό του. Γρήγορα το άνοιξα, και συνειδητοποίησα οτι ήταν κλειδωμένο.

"Oh, γαμώτο." έβρισα κάτω από την ανάσα μου. Γιατί θα κλείδωνε το χαζό κινητό του; Μετά ξανά γιατί να μην το έκανε; Έβαλα ξανά τα χέρια μου στις τσέπες του και έβγαλα ένα μικρο, αλλα θανατηφόρο μαχαίρι τσέπης.

Κουνώντας το κεφάλι μου, ένιωσα δάκρυα να κυλάνε στο μάτια μου, θολώνοντας την όραση μου. Ανοιγόκλεισα τα μάτια μου για να τα βγάλω μακριά, άλλο ένα κύλησε στο μάγουλο μου. Ήμουν εντελώς παρανοϊκή, και ακόμη και αν έχανα χρόνο, έσκυψα άλλη μια φορά και έβαλα το αυτί μου ενάντια στο στέρνο του. Σίγουρα άκουγα πράγμα με την παράνοια μου, αλλά ακούστηκε σαν η παλμοί του Harry να ησύχαζαν.

Ξαφνικά, μια ψυχική εικόνα ήρθε στο μυαλό μου. Μια στιγμή. Μια ανάμνηση.

"Τα άκουσες;" η μαμά μου ρώτησε όπως τοποθέτησε άλλο ένα πιάτο τηγανίτες στο τραπέζι του πρωινού. Ο μπαμπάς μου την κοίταξε με ένα κατσούφιασμα με ένα ζαρωμένο πρόσωπο. "Να ακούσω τι;" ρώτησε πίνοντας λίγο από το τσάι του. Η μαμά μου συνειδητοποίησε οτι στεκόμουν στην κουζίνα, κάνοντας το κολατσιό μου για το σχολείο, για αυτό χαμήλωσε την φωνή της. "Ο Harry Styles έχει περάσει από την πόλη." είπε κάτω από την ανάσα της, αλλά το άκουσα δυνατά και καθαρά και σχεδόν έφτυσα το νερό μου έξω. "Δεκαεφτά άνθρωποι σκοτώθηκαν στην πόλη χθες το βράδυ." η μητέρα μου τοποθέτησε τα λεπτά γυαλιά της πάνω στην μύτη της. Ο πατέρας μου άκουγε προσεχτικά με ανοιχτά τα χείλη του. "Και έφυγε χωρίς ίχνη." Γαμώτο είναι καλός, σκέφτηκα αλλά δεν τόλμησα να το πω αυτό στους γονείς μου. Θα με σκοτώνανε. "Να τον καταραστούν." ο πατέρας μου είπε απότομα. "Γιατί το κάνει αυτό; Ορκίζομαι στον γιο μου αν τον έβλεπα να πέθαινε μπροστά μου, δεν θα έκανα τίποτα για να τον βοηθήσω. Βασικά, θα τον αποτελείωνα μόνος μου!" η μαμά μου τον αγριοκοίταξέ, τα μπλε μάτια της κοίταζαν εμένα τώρα. "Ησύχασε Tommy, η Evelyn είναι ακριβώς από πίσω σου." προειδοποίησε σιγανά, αλλά ο πατέρας μου συνέχισε. "Ελπίζω να πιάσουν αυτόν τον μικρό επαναστάτη μια μέρα. Δεν ξέρουν καν πως μοιάζει! Ηλίθιοι αστυνομικοί." ο μπαμπάς μου είπε απότομα ξανά. "Ορκίζομαι, πιστεύω να κάνουν κάτι παραπάνω από τον να τον πιάσουν. Αυτό το αγόρι αξίζει να πεθάνει."