SİYAH TİLKİ ♡

2-Serçe Parmak Sözü

Hala sinirliydim Zelişe o şekilde uyandırdığı için ama bi yandan da kıyamıyodum en yakın arkadaşım olduğu için. Beni o şekilde uyandırdığı için gerekçesini duyduğum da biraz sakinleşmştim.

Uykumda mırıldandığımı ama daha sonra ağlıycakmış gibi olduğumu oda beni bir anda sarstığını ve o sarsıntıyla yere düştüğünü söyledi.

Ben de daha sonrada üstelemedim.Çünkü en iyi arkadaşım sırdaşım hatta.... annemdi..benim için.Sakın ha bunu onu söylemeyin olur mu? yoksa çok kızar bana.

Size annemden pardon Zeliş'ten bahsedeyim.Onunla yaklaşık 10 yıl önce tanıştım..nasıl mı?

Kış ayıydı sanırım yetimhanede.Yetimhaneye geldiği gün tanıştık.Ben yatakhane hırkamı unutmuştum onu almak için geri döndüğümde gördüm onu bi ranzanın en karanlık köşesine geçmiş kafasında yorgan örtmüş sessiz sessiz ağlıyordu.Tabi başlarda farketmedim hırkamı aldım arkamı dönüp gidiyordum ki bi hıçkırık sesini duydum ve yatağa yaklaşıp baktım ki bugün yeni gelen kız.

Yavaşça yanına yaklaştım ve ağlamasını durduracak şeyler düşünmeye çalıştım ama gelmedi.Ağzım benden habersiz hareket etti ve sordu.

-Niye ağlıyorsun? sessizdi ben de yine konuştum..
-........
-Neden ağlıyorsun söyle bana hiç kimseye söylemem söz.Ben çok sır tutarım bilir misin?..çocuk aklıyla dedim.
-Oda "sır mı ? Gerçekten saklar mısın...serçe parmak sözü mü ? "
-Söz.
-Annem ve babam için bir de köpeğim baharat için ağlıyorum.
-Neden ki ?
-Çünkü. Hık.....onlar.....öldüler. dedi ve yeniden ağlamaya başladı.

  Onu yeniden sakinleştirmeye çalıştım ama hala ağlayınca bende "ağla ağla ağlaman bitince bana haber verde o zaman konuşalım hı " dedim atarlı bir şekilde daha o yaşta.  (Bu arada 5 yaşındayım bilmeyenlere)
Oda bu söylediğime küçük bir şekilde kıkırdadı ama yine ağlıyor du. Biraz daha sakinleşince ağlaması yavaşladı.

-Burnunu çekti ve "ağlamam bitti şimdi konuşabilirim." Dedi
Bu sefer de ben güldüm. Sonra söze başladı.

- Annem, ben, babam ve baharat evdeydik. Akşam yemeği yiyorduk.Annem tatlı yapmıştı, komşunuza da bir tabak tatlı koydu ve bana tabağı komşumuza vermemi söyledi.Hava soğuktu.Annem hırkamı getirmeye yukarı kata yani odama gitti.Ben üşümiyim diye gitti. Ama ben dinlemedim ve annemi yukarı kata çıkınca tabağı elime aldım ve evden çıktım..... keşke çıkma saymışım ama çıktım. (Bunları bana ağlayarak anlatıyordu Zeliş o ağlayınca bende dayanamadım ve ben de ağlamaya başladım.
Benimde ağladığını gören zeliş tekrar anlatmaya başladı ama ağlaması biraz şiddetleniyordu.)

-Ben tam biraz ilerideki komşunun kapısını çaldım ki bir şey patladı aynı bomba gibidi.Kafamı yana çevirdiğinde..hıck....bizim evmiş patlayan tam eve doğru koşuyordum ki kapısını çaldığım komşu teyze beni tutuyordu.Ben bağırıyordum ANNE , BABA diye bağırıp çırpınıyordum ama bırakmıyorlar onlara yalvarıyordum beni bırakın da gideyim diye...hıck...ama ben böyle yaptıkça onlar beni daha çok sıkı tutuyorlardı.Ama bırakmadılar ki son kez bir göreyim onları ama göstermediler.Yaşlı Cadılar. Sonra yavaş yavaş gözlerim kararıyor ve kulaklarıma acı dolu sesler geliyordu.Gözlerimi açtığımda beyaz bir odadaydım başımda hemşire ablalar vardı."(Konuşması bittiğinde ikimizde anıra anıra ağlamaya başladık.Sesimizi duyan bakıcı ablalar geldi yanımıza, biraz su verdiler sakinleşmemiz için sonra da zaten gittiler herhalde fazla üstünüze gelmek istemedikleri için sonra söze başladı.

-Biraz morali düzelsin diye gülerek "Söz kimseye söylemiycem, söylemem." dedikten sonra bir hışımla sarıldım o da bana karşılık verdi ve o da bana daha sıkı sarıldı.Daha sıkı sarılınca kemiklerim acıdı.