When I look in his eyes (Luke Hemmings)

10

Isabelle Peters

Toen Luke naar buiten kwam ben ik maar snel gegaan. Ik ben zeg maar gewoon heel hard weggerend, wauw Isabelle, dat heb je weer goed voor elkaar, nu wil hij je nooit meer zien. Maar ik zal hem toch niet meer zien, hij is gewoon beroemd, en ja ik, ik ben gewoon mezelf, niks speciaals. Ik dwaal een beetje rond. Het word langzaam donker en ik kan niet terug naar huis gaan, want dan weet ik zeker dat het knopje gebruikt gaat worden. Ik heb 50 euro bij dus daar hoef ik me geen zorgen over te maken. Ik loop richting de MCdonalds, en koop een salade. Ik ga ergens buiten op een bankje zitten. Ik weet niet wat ik voor een indruk heb gegeven op Luke. Ik ben gewoon super gemeen tegen hem geweest! En dat terwijl hij lief deed, en me probeerde te troosten. Ik wou mijn mobiel al bijna pakken om hem te bellen, maar opeens besef ik dat ik zijn nummer niet heb. "Fack" de enige persoon die ik kan bellen is Madison, want Sanne is op vakantie. Madison is mijn allerbeste vriendin, we kennen elkaar al vanaf onze geboorte. We zien elkaar alleen niet zo vaak want ze zit op een andere school. Ik wil haar graag vertellen wat ik allemaal heb beleefd. Ik stond net op het punt om haar te bellen, als er een hond aan komt en op mijn voeten gaat liggen. Ik kijk rond om te kijken of ik het baasje ergens zie, maar ik zie helemaal niemand. Dan maar op zijn halsband kijken dan. Het valt bijna niet te lezen, maar als ik het zie valt mijn mond open. Zijn naam is Luke, ik dacht eerst dat het gewoon toeval was. Maar ik geloof niet in toeval. Alles hoort te zijn zoals het is. Onder zijn naam staat een nummer. Ik bel het nummer, en er neemt een meneer op. "Hallo met Ruben Peters" ik schrik hier zo erg van dat ik mijn telefoon bijna laat vallen. Zou mijn vader nog leven? "Hallo ... Is er iemand?" "uhm ja, ik heb hier een hond en ik denk dat die van u is" "is Luke bij u? Gelukkig we waren hem al een tijdje kwijt!" ik gaf hem het adres waar ik was en even later komt er een klein meisje op me aflopen, met een honden riem. "Hey meisje deze hond is van Ruben Peters, ken jij hem?" "ja hij is mijn vader" ik geef haar de hond en voor het vinden krijg ik 10 euro, ik bedank haar en loop snel weg. Geschokt van het feit dat mijn vader misschien nog leeft. Ik loop ergens naar een buitenwijk. Het is een mooie wijk, en vol met gedachten ga ik op een bankje zitten in een parkje. Na een tijdje val ik in een diepe slaap.