Benim Adım ÖLÜM! (Tamamlandı)

Benim Adım ÖLÜM!

*Adım Damon Salvatore. Soyadımın cazibesine kapılmayın sakın... Çünkü ben bir vampirim. Ne ironi değil mi? Kurtarıcı soyadına sahip bir ÖLÜM getiren... 

*Bu sefer yolum California'ya düştü. Ormana yöneldim ve sıradaki kurbanımı arıyorum. Ben buyum işte... Kana susamış, acmasız bir canavarım. Korkmalısınız, çünkü güçlüyüm ve diğerlerinden farklıyım. Şuan saat 13:00... Güneş tepede, gayet de sıcak. Ama ben dışarıdayım. Nasıl? diye sorduğunuzu duyar gibiyim. İşte farkım bu... Güneş bana zarar vermiyor, büyülü bir yüzüğüm var. Bu fark benim daha tehlikeli olmamın bir sebebi. Nerede, ne zaman karşınıza çıkacağımı bilemezsiniz. 173 yıl boyunca elimde sönen hayatların haddi var hesabı yok. Ama buna mecburum. Yaşamak için içmek zorundayım... Her ne kadar vampir olmak benim seçimim değilse de, şimdi mutluyum. Yakınlarda atan bir kalbin sesini duyuyorum, bugünkü avımı buldum sanırım. 

xxx

*Nevada Ulusal Parkı'nı gezme fırsatını yakaladım bugün. Uzun süredir buradayım ama gelememiştim bir türlü. Gerçekten de harika bir yer. Kulağımda en sevdiğim müziklerle gezmek de paha biçilemez. Ama nedense içimde bir sıkıntı var sanki. Ne olduğunu çözemiyorum, daha önce hissetmediğim bir şey. Durup drurken ürperiyorum, kalp atışlarım niye bu kadar hızlı bilemiyorum. 

'' Hiç birinin sizi izlediği hissine kapıldınız mı? ''

*Bu çok garip... Muhteşem bir doğanın ortasında, ve bu kadar korunan bir yerde neden böyle hissediyorum? Bana zarar verecek bir şey olamaz ki burada! Yine de rahat değilim, sanki bir şey beni takip ediyor. Vücudum bana birşey anlatmaya çalışıyor, buna eminim. Ama ne olduğunu bilmiyorum.

*Mp3 çalarımı kapatıp, korkuyla etrafıma bakmaya başladım. Bir şeylerin ters olduğunu hissedebiliyordum. Etrafta kimse yoktu, sanırım gezmek için çok yanlış bir gün seçmiştim. Telefonumu çıkartıp 911'i çevirdim ama kapsama alanı dışında olduğumu anlamam uzun sürmedi.

'' Lanet olsun! ''

*Aniden gelen bir sesle irkildim, çok yakınımdaydı...

'' Kim var orada? '' 

*Cevap gelmedi. Geldiğim yola geri döndüm. Biran önce buradan çıkmak istiyordum. Korkmuştum... Nefes alış verişim sıklaşmıştı, dizlerimin bağı çözülmüştü sanki. Sırt çantamı bir yere atıp koşmaya başladım. Biraz yokuş aşağı bir yoldu, oldukça hızlanmıştım. Kalbim yerinden çıkacak kadar çok hızlı atıyordu. Böyle koşmaya devam edersem, kalp krizi geçirebilirdim. Ama umrumda değildi. Ben koştukça arkamdan gelen sesler de artıyordu, artık birinin peşimde olduğuna kesinlikle emindim.

'' Seri katil olabilir mi?

*Tanrım lütfen olmasın, lütfen... O izlemeye bayıldığım filmlerdeki gibi bir işkence çekmek istemiyorum. Lütfen... 

Damon;

*Yanılmamıştım yine... Çıtır çıtır, meraklı bir ceylandı bugün ağıma düşen. Ağzımın tadını iyi bilirim, çoğunlukla kadınlardan beslenirim. Tabii, cazibemin bana çok yardımı oluyor bunda. Çelik mavisi bakışlarım ve kendime has havamla bana kendi ayaklarıyla geliyorlar. Önce onları biraz eğlendiriyorum... Sonra da benim eğlencem, onların kabusu başlıyor. Eğer kendimi dizginleyebilirsem, öldürmüyorum. Bir çoğunu unutturup, hayatlarına devam etmesi için bırakıyorum. Ama bazen, öldürmek istiyorum. Ben, insanların ölürken o gözlerindeki korku ifadesini seviyorum. Biliyorum, bu çok ürkütücü... Ama benim için değil. Çünkü ben de bir ölüyüm. Sadece bir farkla. Benim öldürdüklerim geri uyanamıyor, ama ben ölü bir bedenim olmasına rağmen hala yaşıyorum. İçtiğim sürece de yaşayacağım. Ne zaman ki, zalim bir kazık kalbimde demlenecek, o zaman ben de Araf'ı göreceğim. Ama ben dikkatliyimdir, işimi bilirim. Merak etmeyin...