Triskelenin Merkezi : Delta

BÖLÜM 8:KAZANDIKLARIMIZ VE KAYBETTİKLERİMİZ

''Merhaba! Kendini nasıl hissediyorsun?''

Melissa uyanan Beverly'nin yanı başındaydı.Oğlunun önüne kendini atan bu kızın başından bir saniye bile ayrılmamıştı.

Beverly şaşkındı.Zihni oldukça bulanıktı ve olanları tam olarak hatırlamakta güçlük çekiyordu.

''İyiyim.Buraya nasıl geldim?''

''Bence neler olduğunu sana Scott anlatmalı.''

''Scott mu?''

''Evet.Dışarıda bekliyor..'' dedi Melissa gülümseyerek ve koridora çıkıp Scott'u içeriye çağırdı.Kendisi de dışarıda bekledi.

Onun geldiğini gören Beverly dikelmeye çalıştı ama Scott buna engel oldu.

''Hey! Hey! Yat lütfen...''

Beverly onun sözünü dinledi ve yatağa uzandı.Ortam birkaç saniye sessiz kaldı ama bunu ilk bozan Scott oldu.

''İyi misin?''

Beverly kafa salladı.

''Neler olduğunu hatırlıyor musun?"

Beverly tekrar kafa salladı.Geçici zihin bulanıklığını atlatmıştı ve her şeyi en ince ayrıntısına kadar hatırlıyordu.

Scott  bakışlarını ona çevirip bir şey söylemesini beklediğinde Beverly'nin gözlerinden usulca yaşlar süzülmeye başladı.

Scott yatağın kenarına oturdu ve onun yüzünü avuçları arasına aldı.

''Hşşş! Geçti! Geçti artık.Bak! Güvendesin.''

''Özür dilerim...'' kelimeleri döküldü Beverly'nin dudakları arasından naifçe.

Scott onun gözlerini kendi gözlerine sabitleyip konuşmaya başladı.

''Sen benim için kendini tehlikeye attın!Ve bunu yaparken hiç düşünmedin bile...O yüzden özür dilemeni gerektirecek bir şey yok..." dedi gülümseyerek.

''Öyle değil...'' dedi Beverly duyulamayacak kadar alçak bir sesle.

Scott ne demek istediğini anlamamıştı.Ama belki anlatmasını isterse öğrenebilirdi.

''Beverly bana güvenebilirsin.Yani...Bana her şeyini anlatabilir,benimle paylaşabilirsin.''

Beverly öne eğdiği başını kaldırıp Scott'a doğru baktı.Onun içtenliğini en derinden hissedebiliyordu.

''Annem...'' diyebildi sadece.

Scott onun ağzından çıkan tek bir kelimeyle tüm hikayeyi anlamıştı sanki.Başka bir şey sormadı.Sadece sustu ve yanında oturdu.

Beverly annesine olanları daha önce kimseye anlatmamıştı.Ama galiba artık birisiyle paylaşmak ona da iyi gelecekti.Bu yüzden yattığı yerde doğruldu.Boğazını temizlemek için birkaç kez öksürdü ve anlatmaya başladı.

''6 yaşındaydım...O zamanlar her şey çok güzeldi.Laf olsun diye söylemiyorum gerçekten öyleydi..'' dedi Scott'a kendini inandırmaya çalışarak.Sonra karşı duvardaki tabloya bakarak anlatmaya devam etti.

''Babam,annemle beni çok güzel bir yere yemeğe götürmüştü.Bunu da o gece anneme hediye etmişti..'' dedi sol kolundaki bilekliği göstererek.Gözleri çoktan dolmaya başlamıştı bile...Derin bir nefes alıp devam etti.

''Her şey o kadar güzeldi ki...Yemekler,masadaki çiçekler,annemin kahkahaları,babamın ona hayran bakışları...''

Beverly gözlerinde biriken yaşları silmek için durakladı.