Düşmanın Değilim

4. Bölüm

Bir hafta sonra.

  Soğuk suyu yüzümde hissederek kalktım bu sabah. Gözlerimi açtığımda su girince çığlık atıp kapadım tekrar. Bu kesinlikle Evren'in işiydi. Başka birinin olma ihtimali yoktu zaten. 
  Yattığım yerden kalkıp evin içerisinde kahkaha atarak koşturan o salağı yakalamak için ben de koşturdum arkasından. Yakalayamayacağımı anladığımda sıkılıp banyoya döndürdüm adımlarımı. Ne kadar yüzümü yıkamış kadar olsam da suyu açıp bir kaç kere yüzüme çarptım. Aslıda bir duşa da girsem fena olmazdı ama Efe ve Evren evdeydi. 

  Bir hafta oldu kuş adasına geleli. Sanırım tüm yaz tatilim burada geçecek. Kalacağımız yeri beraber seçelim diye ısrar etsem de çoktan hallettiklerini söyleyip geçiştirmişlerdi. Aynı evde kalıyoruz ama odalarımız ayrı.

  Geleli bir hafta olmuştu evet ama biz hala nasıl intikam alacağımızı düşünüyorduk. Hata yapıyordum belkide, intikam almamalıydım onlardan. Hatta sadece tatil yapıp umursamamalıydım. Ne yapmam gerektiğini kestiremiyordum. Sonuçta güzel bir arkadaşlığımız vardı. 

  Banyodan çıkıp mutfağa ilerledim Efe'ye yardım etmek için. Evren'in kahvaltı hazırlamaya üşendiğini bildiğimizden biz hazırlıyorduk. Buzdolabından kahvaltılıkları çıkarırken Efe'yi simit almaya yolladım. Sabah kahvaltısında simit yemeden doymuyordum. Masayı hazırladığım sıra Evren'le buraya gelirken yaptığımız konuşma geldi aklıma. Neden gizliden aradığını sorduğumda gizli numaraları açıp açmadığımı merak ettiğini, gecenin bir vakti dışarıda ne işi olduğunu ve evimi nereden bildiğini sorduğumda gece dolaşmayı sevdiğini ve beni bir gün balkonda gördüğünü söyledi. Bu hiç de inandırıcı değildi. yalan söylüyordu. Beni, Güneş'i ve Çakıl'ı nereden tanıdığını sorduğumdaysa 'Bunu öğrenmemin daha zamanı var.' deyip geçiştirdi. Yol boyunca susmayıp öğrenmeye çalışsam da söylememekte karalıydı.

  Masayı hazırladıktan sonra çayı demleyip Evren'i çağırmak için odasına doğru ilerledim. Önce kendi odama uğrayıp telefonumu aldım. Evren'in odasına gittiğimde yatağında kitap okuyordu. Kitap okumayı çok seviyordu, sabahları okumayı daha çok. Usulca ilerleyip oturdum yanına. Kitabı elinden alıp yanında duran ayracı arasına koyduktan sonra kapattım. Bir hafta yetmişti onu tanımam için. Neyi sevip sevmediğini kestirebiliyordum artık. Bana benziyordu biraz. Sevdiğimiz çoğu şey aynıydı. Evren'le olduğu kadar iyi değildi aram, Efe'yle . O biraz daha uzaktı bana. Birbirimize alışmıştık. Yanımda birilerinin olduğunu bilmek az da olsa mutlu ediyordu. Tek eksik Çakıl'la Güneş'ti işte. Onlar da olsaydı hiç olmadığım kadar mutlu olacağıma emindim.

  Sert bir kapı çarpışıyla Efe'nin geldiğini anladım. Evren'le gülüşerek mutfağa gidip masaya oturduk. Efe çoktan çaylarımızı koyup oturmuştu. Kahvaltıyı sohpet ederek hızlı bir şekilde bitirmiştik. Toplayıp salona geçtik ve geldiğimizden beri yine her sabah  olduğu gibi planı sürdürmeye devam ettik. 

  Bir şekilde aralarını bozmamız gerekiyordu önce. Sanırım burada Efe devreye giriyordu. Güneş'le yakınlaşacaklardı. Bunu hemen kabul edeceğini tahmin ediyordum. Efe yakışıklıydı. Kahverengi gözleri, kumral saçları, tavırları, bakışları, bir konuşması bile etkileyebiliyordu insanı. Çakıl'ın yalnız kalmasını sağlayacaktık. İntikamımı benim yaşadıklarımı yaşattırarak alacaktım. Yalnızlığı en dibine kadar hissedeceklerdi. Daha sonra Çakıl'dan yaptıklarım için özür dileyip Güneş'i yalnız bırakacaktım. Aynılarını Güneş'in de yaşamasını sağlayıp Çakıl'dan uzaklaşacaktım. Bu iş tamamen bittiğinde söyleyecek bir kaç sözüm olacaktı onlara. Sonra ne bok yiyiyorlarsa yiyebilirlerdi. İkisi de umrumda olmayacaktı çünkü.

  '' Plana tekrar göz attığımıza göre bu gece başlıyoruz. Maya, bu gece beraber gideceğiz oraya. Efe önceden gidecek. Gerisini biliyorsunuz zaten.''  Efe, oynadığı anahtarlıktan başını kaldırmaya tenezzül etmeyip '' Tamamdır.'' dedi sadece. '' O zaman birer kahve içeriz, ha ? '' deyip ayaklandım. İkisi de kafa sallayınca küçük mutfağa ilerleyip kahveleri yapmaya başladım.