Yalnız

1. Gözyaşları

Derin bi nefes aldım. Artık bunu yapmalıyım bütün herşeyin bitmesi için başka çarem yok.

Belki ailem beni evden kovmasaydı daha iyi biri daha iyi bi kız olurdum. Düşünsenize aileniz sizi istemiyo evden kovuyo üstüne senelerce sizi merak edip bi kere bile aramıyor.

Ben belki bi kere bile ararlar diye numaramı bile değiştirmedim. Bi insan kızını sevmezmi ya bu nasıl bi annelik nasıl bi babalık. Madem evden kovacaksınız, sevmeyeceksiniz niye doğurup büyütüyosunuz

Zaten şu anki halimi görseler ya acır eve geri alırlar yada aklında geri alma düşüncesi varsa bile vazgeçer.

Içimden bi ses diyor ki sakın atlama git aileni bul mutlu ol..

Bende onların bir daha yüzünü
görmek istemiyorum. Ailesi tarafından evden atılmış bir kız neden tekrar yüzsüz ve dilenci gibi ayaklarına kapansın ki.

Atlamalıyım artık. Ayağımı bir adım öne aldım. Kendimi boşluğa bıraktım. Fakat bir kol beni tuttu ve asılı kaldım. Daha sonra beni yukarı çekti. Beni kurtaran daha doğrusu tutan kişi bir erkekti.

"Neden beni tuttun !!"

"Tek başına ölmek istemezsin diye düşündüm "

"Ne saçmalıyorsun sen ? "

"Birlikte atlayalım"

"Saçmalama ve git burdan tek başıma ölmek istiyorum."

Son Cumlemi söylememe kalmaz adını bilmediğim çocuk kendini boşluğa bıraktı . Ama bu sefer ben onu tutamadım. Tutamadigim için üzülmüştüm. Nedenini bilmiyorum hiç tanımadığım biri için gözyaşı döktüm. Ardından atlamak istedim ama yapamadım. Koşarak uzaklaştım oradan bir daha da dönmedim. Hep çıkıp gelmesini bekledim. Bilmiyorum. Lanet beynim nedense hep onu düşünmemi sağlıyordu. Arkamı dönüp tekrar baktım oraya uzaktan dl sonra ise yürümeye başladım gözlerimden tekrar yaşlar süzüldü .Koştum. Kostum ve kostum taa ki şehrin merkezine kadar . Sessiz sakin bir park bulup oturdum. Aklımda o erkeğin beni kurtarması ve atlaması geldi. Kafamı dağıtmam gerekiyordu. Cebimde kalan son paramla bir alışveriş merkezine girip üstüme düzgün giyecek bişeyler ve yemek aldım. Aldığım yemekleri masaya oturup yedim. kıyafetleri ise lavaboda giydim. Çeşmenin başına yürüdüm ve durdum kendime baktım . Gözyaşları tekrar süzüldü yanaklarımdan. Yüzümü yıkadım ve saçımı düzeltip çıktım lavabodan.

"Merhaba " dedi birisi .

"Merhaba "

" Adın Mira mı ? "

" Eevet. "

Bayanın neler söyleyeceğini merak ederken birden ;

" Ben senin annenin " dedi.

Yıllar önce beni evden annem gelip beni bulacaktı ha. Inanmadim yada inanmak istedim. Kafama koymustum o gelmeden onun yüzünü görmek istemiyordu. Ama gelmişti . Anlamaya çalıştım kadını çünkü belki de beni kandıriyordu.

"Kanıtlar mısın "

"Belinde bir leke var ve sen 5 yaşındayken annen yani ben kalemle gülücük çizmiştim "

Söylediklerinden sonra yine yine ve yine ağladım. Tek bir şey söyleyebildim.

" Anne !! "

Selamm hikaye aşırı yalnızlık ve duygusallık içerir. Beğenirseniz fikirlerinizi bekliyorum .. Arkadaşlarınıza önerebilirsiniz. Bütün kitaplarımı.. Sizi seviyorum ;*