Mistakes that demigods make Boek 1

Ontvoerd

Alexis POV

Ik werd vroeg in de ochtend wakker. Ik schoot op toen ik realiseerde dat ik niet in gebouw 3 was. Ik kreeg meteen hoofdpijn en werd duizelig. Ik lag in de ziekenboeg. Hoe in Hades' naam kom ik hier. Naast me zag ik Percy slapen in een stoel. Hij had mijn hand vast. Langzaam begon ik weer terug in bed te gaan liggen. Ik voelde dat ik weer in slaap viel.

Even later werd ik weer wakker. Ik hield mijn ogen dicht, te moe om ze open te doen. Ik voelde dat een hand mijn hand vast had. Ik pakte de hand vast en gaf er een kneepje in. "Alexis?" Ik herkende de stem meteen, Percy. Ik kreunde als antwoord. Een zucht van opluchting hoorde ik. Ik opende mijn ogen. "Hoe kom ik hier? Hoe lang ben ik hier al?" Ik ging recht op zitten alleen om zachtjes weer op mijn rug geduwd werd. "Je zweette en wou maar niet wakker worden. Je bent hier nu een dag. En blijf liggen je hebt rust nodig." Als blikken konden doden dan was Prissy al lang honderd keer doodgegaan. "En jij hebt een doekje nodig." "Haha, wat grappig." Zei hij terwijl hij zijn mond afveegde. "Ik heb helemaal niks nodig, Prissy." Ik keek van handen naar zijn gezicht en weer naar zijn gezicht, en zo door. Hij haalde zo snel mogelijk zijn handen weg. "Je blijft hier." Zei hij. "Please Percy? Please." Zei ik terwijl ik mijn puppy ogen opzette. "Prima." Ik glimlachte en rende naar de uitgang. Toen ik op de helft was realiseerde hij wat er gebeurd was. "Alexis!" Ik lachte en rende door. Ik botste tegen Will. "Alexis? Uiteindelijk wakker? Wat doe je uit bed? Heeft Percy je uit bed gelaten?" "Ja, ja, ik kan niet in dat bed blijven, ja met puppy ogen wel." Met dat rende ik langs hem heen. "Zie je later nog Will!" Schreeuwde ik nog.

Toen ik bijna bij het strand was botste ik weer tegen iemand op. We rolden naar beneden het strand op. We rolden totdat we helemaal beneden op het strand lagen. De persoon lag op mij en bleek een jongen te zijn. We begonnen te lachen. Toen we er achter kwamen hoe we lagen bloosden we en stonden we zo snel mogelijk op. "Sorry, ik zag je niet." Zei hij. "Nee, het is mijn fout. Ik rende als een gek door kamp zonder te kijken waar ik liep. Het is mijn schuld. Sorry." Zei ik zonder een keer te ademhalen. Mijn hartslag ging snel. Toen zag ik Percy en Will langs het strand lopen. Ik pakte zijn arm en trok hem mee naar het water. "Kom op." We renden de zee in. Ik maakte een grote luchtbel waar we in konden zitten. "Alexis. Alexis Redford." Eerst keek hij me vragend aan toen glimlachte hij. "Dean Hill. Zoon van Hermes." Meteen ging mijn hand naar mijn broekzak waar mijn portemonnee hoort te zitten, waar hij niet zat. Ik keek hem aan met zo'n 'serieus' blik en stak mijn hand uit. Met een zucht legde hij mijn portemonnee in mijn hand. Ik hoefde er niet eens in te kijken om te weten dat niet al mijn geld in zat. Ik deed mijn portemonnee weer in mijn broekzak en stak mijn hand weer uit. Toen gaf hij al mijn geld. Ik gaf hem een sarcastische glimlach. "Zo..." Zeiden we tegelijkertijd. "Wat nu?" Vroeg ik. "Geen idee." Zei hij terug. Na een lange en awkward stilte begon ik weer te praten. "Ik denk dat ik maar eens... ga. Ja, ik ga maar eens." "Goed idee." We zwommen naar boven en toen we boven waren liet ik de luchtbel knappen. Ik stapte uit het water. "Ik ga maar weer. Doei Dean." Met die woorden liep ik weg. Wat de Hades gebeurde er net, dacht ik toen ik weg liep.

Het was tijd voor lunch. Eindelijk! Toen ik net aan tafel zat kwam Mike naast me zitten. Ik moest meteen weer denken aan mijn droom. Ik heb hem proberen te vermijden, zodat ik niet zorgen over hem moest te maken. "Hey Alexis, lang niet gezien." "Heey, Mike." Hij keek me bezorgd aan. "Alexis gaat het wel?" "Ja natuurlijk gaat het wel, hoezo vraag je dat?" Zei ik snel. Toen ik dat zei had ik er meteen spijt van. "Alexis?" Ik zuchtte. "Gewoon, rare dag. Het laatste dat ik herinner is in slaap vallen, en dan opeens word ik een dag later wakker." Hij knikte. Prissy kwam aan de andere kant van mij zitten. "Hoe gaat ie sis?" "Goed, met jou?" "Goed, alleen heb ik zo'n naar gevoel. Alsof er iets erg gaat gebeuren." Toen hij dat zei sloeg mijn gedachten op hol. Zou hij vandaag ontvoerd worden? Wordt hij wel eens ontvoerd? Of gaat hij vrijwillig mee? Of word er een deal gesloten? "Alexis?" "Huh? Wat?" Zei ik dom. "Weet je zeker dat het gaat?" Vroeg Mike. "Ja ja, met MIJ is alles prima." Ze haalden allebei een wenkbrauw op. Toen realiseerde ik pas dat ik te veel had gezegd. Gelukkig had ik mijn eten op. "Doei!" Riep ik terwijl ik weg rende. Het viel me op dat ik de laatste dagen ik alleen maar weg ren.

Nadat ik de hele middag had getraind was het tijd voor dineer. Toen ik bij het paviljoen aankwam zag ik Prissy nog niet zitten. Ik haalde mijn schouders op. Zal wel. Opeens kreeg ik een slecht gevoel, ik schudde het gewoon van me af. 'Help!' Ik keek om me heen. "Is er iets?" Zei Grover die opeens naast me zat. Niet alleen hij, ook Annabeth, Jason, Thalia, Hazel, Nico, Leo, Piper, Mike, en Frank? Volgens mij is dat zijn naam. Ik schudde mijn hoofd. "Nee, niks." Zei ik met een neppe glimlach. 'Please, laat er nu iemand naar binnen lopen!' De stem. Hij was van Percy. Ik schoot op en rende zo snel als ik kon naar mijn gebouw. Iedereen in het paviljoen keek me vragend na. De deur was op slot. Ik laat me niet tegen houden door een domme deur. Ik trapte de deur in. Ik zag Percy en een zwarte schaduw. Hij had een hand over Percy's mond heen. Percy keek me blij, maar ook vragend aan. Ik dacht aan een zwaard en toen ik mijn zwaard in mijn hand gooide ik hem. Ik richtte niet eens. Hij maakte een snee in persoon zijn arm en vloog in de muur. Toen waren ze er niet meer. Ik zag op de grond Percy's telefoon liggen. Het hele scherm was gebroken. Het was moeilijk te zien maar ik kon het lezen. Hij was van plan om mij te bellen...