TAOE: Silver GATE

V

"Heethoofd heeft ons net uitgedaagd? Vuile gorilla die hij is!" Evans hoofd was rood van de woede. "Silvey, we moeten hem geven wat hij verdient, wat het ook kost!"
"Ben ik al lang mee bezig broertje." Antwoordde ze, terwijl ze een grote zwarte tas inpakte.
Mike wist niet goed wat hij moest doen. Het ene moment ontmoette hij de leider van het ongelooflijke merk genaamd G.A.T.E en het volgende moment raakte hij betrokken bij een van hun gevechten. Het was moeilijk te geloven hoeveel er wel niet in een dag kon gebeuren. Silvey duwde een van de zwarte tassen in zijn handen en riep;" Ben je goed met spuitbussen? Het is al weer 3 weken geleden sinds Evan hun basis heeft bespoten dus in die tijd hebben ze waarschijnlijk heel wat mensen bij elkaar weten te sprokkelen. Alle hulp is welkom!"
Even aarzelde Mike. Hij had dan wel veel geoefend de laatste jaren maar was hij klaar voor de confrontatie met het echte werk? Hij pakte de tas steviger vast en knikte vastberaden."je kunt op me rekenen."
Silvey gaf hem een glimlach. "Goed zo. Ik wist dat ik op je kon vertrouwen." Ze pakte een van de kaarten die op elkaar waren gestapeld in de hoek van de kamer en rolde deze uit op een grote tafel. "Oké, het plan gaat als volgt..."

Hierna was iedereen opgesplitst. Nu zat Mike verscholen in een van de donkere steegjes van de buitenwijken van de stad. De basis van de vijand, een grote gang genaamd 'Flame Rampage', was maar een paar straten verderop en hij kon gewoon horen hoe ze zich klaarmaakte voor het gevecht. Flame Rampage stond bekend om hun spoor van vernietiging die ze door middel van vuur achterlieten. Mike had ze vaak genoeg op het nieuws gezien met hun acties en ook voor de skaters zorgde ze veel onrust. Hun leider werd 'mad head' Maro genoemd door zijn fel rode haarkleur en zijn erg korte lontje. Wat Mike had begrepen van Silvey, was dat G.A.T.E altijd al vijanden met hun waren geweest.

Voorzichtig bewoog Mike zich richting zijn uiteindelijke bestemming. De basis van Flame Ramage was een grote vervallen constructie hal, midden in het oude industrieterrein. Het lag open en bloot in het zicht maar al snel merkte Mike dat het toch véel beter bewaakt werd dan je op het eerste opzicht zag. Grote troepen gangleden hielden de wacht terwijl honderden anderen zich klaarmaakte. Ze pakte meer dan alleen een paar spuitbussen; Messen, honkbalknuppels, zwaarden en handpistolen, niet te vergeten duizenden aanstekers. Terwijl Mike uit het zicht probeerde te blijven vroeg hij zich af of ze wel opgewassen waren tegen zo'n groot leger. Hij wilde de walkietalkie die hij had gekregen gebruiken om de andere op de hoogte te brengen, maar toen hij herinnerde Silveys orders:

"Houd je aan je taak en gebruik de walkietalkie die je hebt gekregen alleen waarvoor ik hem je gegeven heb, anders zal de vijand ons signaal zo oppakken en zal onze hele strategie mislopen."

Spijtig stopte hij de walkietalkie terug in zijn tas. Voor een tijdje zat hij daar verscholen, bang dat hij ieder moment zou worden gevonden. Toen hoorde hij Maro opeens iets schreeuwen en de troepen kwamen in beweging. Ze kwamen echter niet ver want net toen de eerste gangleden naar buiten kwamen, werd en een lijn voor hun voeten geschoten. Twee motors stopte voor de mensenmassa en Mike wist dat dat Ty en Lilly moesten zijn. Ze deden niks, anders dan voor de lijn staan, in de weg van de troepen. De gangleden waren echter lichtelijke geschrokken van dit tafereel. Waarschijnlijk wisten ze al wat er zou volgen. Het gevecht kon ieder moment losbreken.

Opeens klonk er een veel te blije ring-tone, die de gespannen stilte helemaal brak. Mike voelde zijn broekzak trillen en probeerde zijn mobiel eruit te halen, maar met trillende handen was dat makkelijker gezegd dan gedaan. Ondertussen liep Maro door zijn troepen heen naar voren. De motorrijders probeerde hem nog tegen te houden maar het had geen nut. Ze werden beide aan de kant geslagen, overtroffen door Maro's snelheid en kracht. Met grote passen liep hij naar voren en keek om zich heen."Heej koningin, ik weet dat je er bent! Kom dan, kom dan waar je ook zit!"
Hij bleef maar dingen roepen terwijl hij de omgeving nog beter scande. Mike probeerde zich zo dicht mogelijk tegen de muur te drukken terwijl hij zijn telefoon inmiddels op stil had gezet. Het was zijn moeder geweest die had gebeld, waarschijnlijk ongerust over waar hij bleef. Het was al etenstijd geweest en na het eerste ongeluk was ze alleen maar ongeruster en beschermender over Mike geworden. Ze wilde dat hij nu iedere dag voor 6 uur thuis was, anders had ze gezworen dat ze hem meteen als vermist zou opgeven. Mike keek op zijn horloge. Het was al iets over half 7, dus waarschijnlijk was de halve stad al naar hem opzoek. Het liefste wat hij nu wilde doen was een berichtje sturen dat hij oké was, maar dan zou hij het hele plan misschien in duigen laten vallen. Nee, hij moest gefocust blijven, klaar om zijn taak te doen als de tijd kwam.
Op dat moment schoot er met grote snelheid iets langs hem. Het kwam midden in de groep gangleden neer, snel gevolgd door een harde knal en ongelooflijk veel rook. Mike zag overal mensen neervallen en kon nog net zijn adem inhouden. Hij had het echter in zo'n haast gedaan dat hij het niet veel langer meer zou uithouden. Er werd op zijn schouder getikt en iemand gaf hem snel een masker. Gretig pakte Mike het aan en ademde zo diep mogelijk in nadat hij het had opgezet. De persoon was al weer verdwenen en de rook begon langzaam weg te trekken. Tot Mikes verbazing stond minstens de helft van alle gang leden nog gewoon overeind. Sylvie had al gewaarschuwd dat dit had kunnen gebeuren maar Mike was ervan overtuigd geweest dat het zou werken, tot nu. Als het gas geen effect had gehad moesten ze over op plan B. Verschillende gemaskerde mensen kwamen al tevoorschijn en Maro's gezicht trok in een grimas. Ze zijn er. Een voor een werden de maskers afgezet en Mike zag tot zijn verbazing heel wat mensen die hij op een of andere manier al wel eens eerder had gezien. Er was de jongen die het skatepark had gekleurd en de barvrouw van het café die hem naar G.A.T.E had geleid. Ook merkte Mike nu pas dat Lock eigenlijk de dj was van een club waar hij vaak uit ging met zijn vrienden. Uiteindelijk bleef er maar één gemaskerd persoon over. Terwijl de persoon naar zijn masker greep hoorde Mike opeens gefluister in zijn oor."De plannen zijn verandert. Ben je er klaar voor?"
Mike wist niet wat hij bedoelde maar knikte toch. Terwijl hij toekeek hoe Silvey als laatste haar masker af zette, besefte Mike dat nu alles in zijn handen lag. Evan pakte hem op en voordat Mike het wist vloog hij over de mensenmassa heen. Te langzaam om te reageren keek iedereen verbaasd naar boven maar voordat ze ook maar iets konden doen zette Silvey al de aanval in.
Evan sprong via het dak naar beneden en zette Mike zachtjes neer. Het gevecht bij de voorkant was ondertussen al volop aan de gang en snel haastte ze zich naar de achterkant van de hal. De muur zat vol met graffiti maar Flame Rampages teken torende boven allen uit. Terwijl Mike nog steeds duidelijk onder de indruk naar de muur zat te staren zette Evan de tas neer. "Zo, dan moet ik ook maar eens-"

"Wacht!" riep Mike."Ik kan dit niet alleen! Hoe kan ik in hemels naam zo'n grote muur in mijn eentje bespuiten? Dat is onmogelijk!!" Evan schudde zijn hoofd. "Ik weet waar je tot in staat bent. Ze hebben me nu harder daar nodig dan hier. Jij red je wel, dat weet ik zeker." Voordat Mike er nog iets tegenin kon brengen rende Evan al weer weg. Hij wist waar Mike tot in staat was? Dit stelde Mike niet echt gerust. Hadden ze hem al vaker gezien dan? Of waren ze zulke stalkers dat ze hem hadden gespioneerd? Mike had nog steeds het gevoel dat ze veel voor hem verborgen hielden, maar Silvey en de anderen hadden alles aan hem overgelaten en vochtten nu om hem veilig te houden. Mike pakte de felste kleuren die hij in de tas kon vinden en klom op een ladder die aan de zijkant van het gebouw was vast gemaakt. Freestyle time.