EKİN

BÖLÜM 2 "HAYAT ÇALMA"

Ölüm korkusu, ölümden daha korkunçtur.

İki cümleyle vücudum buz kesmişti. Çevreme siyah beyaz bir pencereden bakmaya başladım. Başımdan aşağı kaynar sular dökülmüştü. Ayaklarım titremeye kalbim çarpmaya başladı. Hızlı hızlı terliyordum. O kızı görünce de aynı şeyleri yaşadım. O kıza karşı hissettiğim şey aşksa aşık olmak istemiyordum. Aşkla ölüm aynı şey olamazdı. Olmamalıydı. Korkuyordum. Ölmekten korkuyordum. Hayat artık anlamsız olmuştu benim için. Bir gün böyle olacağını biliyordum ama erkendi. Çok erkendi. Daha yeni aşık olmuştum galiba. Yeşil ve siyah saçlı bir kıza yeni yeni gönlümü kaptırdım. Hadi aşk neyse saçma ama üniversiteye gidebilirdim. Çok çalışkan değilim ama çalışırsam yapardım. Daha hayatın zevkini yaşamadan neden tüm bunlar. Ayaklarım titreye titreye odadaki yatağıma geri döndüm. Yatağa uzandım. Ellerimi yastığın altına aldım ve bir anda ağlamaya başladım. Duramıyordum. Gözümden yaşlar dökülüyordu. Gözümden dökülen yaşlar yastığı sırılsıklam etmişti. Kapı çaldı. "Gelmee" diye bağırdım. Kimsenin beni bu halde görmesini istemedim. Kapı tekrar çalınca,sinirlerim epey bozuldu. "GELME LAN GELME" diye hıçkıra hıçkıra ağladım. Kafamı yukarı kaldırdım ve bağıra bağıra

"Neden bana bunu yapıyorsun neden. Benden ne istiyorsun. Ailemi elimden aldın zaten. Canımı neden alıyorsun."

"Bana karşı bir sorunun mu var? NEDEN. NEDEN LAN NEDEEEN."

Diye Allah'a isyan ettim.

Kapıyı bu sefer çalmadan açtılar. Gelen Şubatla Doktordu.

"Bir sorunun mu var?"dedi. Şubat.

"Gerçekleri duymak istiyorum."

"Ekin sana her şeyi söyliyecektim. Sen yanıma gelmedin."

Benim hatam olduğunu biliyordum ve doktora söyleyecek bir şey bulamayınca küçük bir çocuk gibi yatağa tekrar uzanıp ağlamaya devam ettim. Şubat yanıma geldi ve teselleyici bir kaç söz söyledi. Bana karşı bir etki etmiyordu sözleri. Gerçek cidden çok acıydı. Doktor bey odadan çıktı ve Şubatla bizi yanlız bıraktı. Şubat yanıma uzanıp.

"Tek kendini düşünme. Benim durumum daha kötü."

"Ne saçmalıyorsun sen."

Şubat da ağlamaklı bir tonla

"Lan Allah'ın gerizekalısı sen ölüp gidince bana ne olacak. Ölenler geride kalanlardan daha şanslı. Ölenler bir şey hissetmezler. Geride kalanlar ölenler için hergün ölürler. Sen ölünce bana ne olacak. Bu hayatta yapayanlız kalıcam. Her saniye aklıma sen geleceksin. Her an gözlerim yaşlı psikolojim bozuk olacak. Ağlıyacak bir yer aramam gerekecek. Ben seni kaybederek annemi babamı arkadaşımı kaybedeceğim. Kanka sen daha şanslısın benden. Sen ölüp kurtulucaksın bense senin yüzünden her gün öleceğim."

Şubat'ın söyledikleri bana daha mantıklı gelmişti. Seviyordum kardeşim gibi seviyordum bu çocuğu.

"Hadi Ekin hazırlan çıkalım hava alalım biraz."

"Tamam."

Lavaboya doğru gidip elimi yüzümü yıkadım. Daha dün olduğum yerdeydim. Hayatımın yarısı burda geçti. Daha fazla burada durmak istemiyordum. Şubat'la birlikte hastahaneden çıktık. Güzel yemyeşil bir parka gittik ve oradaki bankda oturduk. Cebimden sigara paketini çıkardım ve iki dal Camel green çıkardım. Birini Şubat'a verdim. Bankda otururken sigarayı yaktım. Sigara en sevdiğim içeceğimdi benim. Dumanı içime çekerken az da olsa ölümü unutmuş ve rahatlamıştım. Havada da tatlı bir esinti vardı. Güzel havanın üstüne Şubat'la güzel bir sohbete başladık. Zaman hızlıca akıp geçti. Saatler saati kovaladı. Şubatla birlikte yurda geri dönmeyi planladık. Savaş'a çaktırmadan odalarımıza çıktık. Evime gelmiş gibi rahatladım. Üstümü değiştirip duşa girdim. Soğuk suyun altında beyaz tenli vücudumun rahatlanmasını ve temizlenmesini istedim. Duşa girmek benim için hobi gibi bir şeydi. Üstüme bornozumu giyinip duştan çıktım. Odamdaki kaloriferin derecesini en alt dereceye getirip bornozumu çıkardım ve baksırımı giyindim. Başka bir şey giyinmeyip çırılçıplak yatağa uzandım. Tatlı bir ölüm beni bekliyor gibiydi. Ölümden korkmayıp ona meydan okumak istedim. Ayaklarım yavaş yavaş üşümeye başlamış ve vücudum donmaya başlamıştı. Gözlerim ağırlaşmaya ve kapanmaya çalışıyordu. Ben biraz engel olduktan sonra gözlerimi kapadım.