Silverwing

De ontdekking van Silverwing

'Na die nacht zou Silverwing nooit meer hetzelfde zijn.'

Diep in de nacht liep een groepje soldaten door het donkere woud heen, tussen hun in liep een jonge vrouw. Ze drukte een baby tegen aan haar en keek angstig om zich heen. Het groepje stopte bij een grote boom. De vrouw liep naar voren toe en maakte een soort luik open in de boom. 'Het spijt me Valena, maar er is hier geen toekomst voor jou.' Ze drukte een zachte kus op het voorhoofd van het meisje en legde haar voorzichtig in het luik. 'Ik hou van je Valena.' Toen klapte ze het luikje dicht. Op dat moment gingen de lantaarns uit die de soldaten vast hadden, een ijselijke wind vloog voorbij. Binnen één klap lagen alle soldaten op de grond, dood. De vrouw deinsde angstig achteruit en viel over een tak heen. Een duister figuur doemde op uit de schaduw, het laatste wat klonk was een ijselijke gil en toen doodse stilte.

Met een ruk schoot ik overeind in bed. 'Valena ontbijt!' Ik wreef in mijn ogen, alweer diezelfde nachtmerrie. Elke nacht opnieuw. Ik gooide de deken van me af en liep naar de badkamer. Ik keek naar mezelf in de spiegel, lang bruin haar, donkergroene ogen en een bleke huid. Ik zuchtte en waste me snel. Ik greep wat kleren uit de kast en rende de trap af. 'Opschieten Valena, straks kom je weer te laat en vergeet niet je klusjes straks te doen.' Ik smeerde snel een boterham voor mezelf en pakte mijn rugzak. Ik rende de schuur in met mijn schoenen half aan en pakte mijn jas. Waarom moest iedere morgen zo hectisch zijn voor mij?

Met gebogen hoofd liep ik de school uit. Als ik zo snel genoeg weg kon komen hoefde ik misschien die pestkoppen niet tegen te komen. Ik rende snel de hoek om en botste keihard tegen iemand aan waardoor ik hard op de grond terecht kwam. 'Je dacht zeker te kunnen rennen voor ons?' Daar stond hij, de grootste pestkop van de school, David. Twee vrienden van hem stonden dreigend naast hem. 'Wat is er? Ben je je tong verloren?' Ik schudde voorzichtig mijn hoofd. 'Ik word zo ziek van jou, het word tijd om jou eens goed in elkaar te slaan.' David haalde uit en uit angst sloot ik meteen mijn ogen, afwachtend op de klap. Maar er kwam geen klap, voorzichtig opende ik mijn ogen en tot mijn verbazing lag David op de grond. Zijn twee vrienden rende angstig weg en David klom overeind. Toen hij weer wilde uithalen werd hij door iets of iemand tegen de muur aangedrukt en kreeg een slag in zijn gezicht. Huilend rende hij weg. Vol verbazing bleef ik op de grond zitten. 'Valena?' Ik keek op, voor me stond een lange jongen. Hij was gekleed als een ridder uit de middeleeuwen. De jongen stak zijn hand naar me uit, dankbaar pakte ik die aan en klom overeind. 'kom jij van een verkleedpartij?' Ik probeerde luchtig te doen. 'Verkleedpartij? Dit draagt een ridder, dat weet u toch wel prinses.' Ik keek hem verbaasd aan. 'Prinses? Ik denk dat je je vergist, ik ben geen prinses.' De jongen keek nu verbaasd. 'Natuurlijk bent u een prinses, u heeft een vreemde droom de laatste tijd nietwaar?' mijn mond viel haast open van ongeloof. 'Wie ben jij?' De jongen maakte een kleine buiging. 'Vergeef me uwe hoogheid, ik ben ridder Derek. Uw persoonlijke lijfwacht.' Het werd alsmaar vreemder. Persoonlijke lijfwacht? Prinses? Wat was dit allemaal? 'Het spijt me maar ik ben nogal in de war. Ik bedoel, dit is geen sprookje er is geen happy ending en ik ben geen prinses.' Derek begon te lachen. 'U hebt gevoel voor humor uwe hoogheid maar daar is geen tijd voor nu vrees ik.' Stomverbaasd keek ik hem aan. 'U heeft niet voor niets al weken dezelfde droom. Silverwing is in groot gevaar.' 'Silverwing? Verzin je die naam nu ter plekke?' Ik was zo in de war, wat moest die Derek van me dacht hij dat ik achterlijk was? 'Prinses, uw koninkrijk is in groot gevaar! De droom die u iedere nacht heeft dat is echt gebeurd. Dat is uw echte moeder.' Ik slikte. 'Zij heeft me gevraagd u te halen als u de droom zou krijgen dan zou u er klaar voor zijn. Uw moeder word nu al meer dan zeventien jaar vermist!' 'Dat is sinds mijn geboorte!' Ik kon alles nog maar moeilijk bevatten maar ik begon deze jongen te geloven. 'We moeten naar Silverwing, u kunt het land redden en uw moeder zoeken. Alleen u kunt Rox verslaan.' 'Wie is Rox?' Derek greep mijn hand en begon me mee te trekken. 'Rox is een van de zwarte ruiters. Ik verwacht niet dat u onze geschiedenis kent aangezien u hier hebt gewoond. De vier ruiters staan voor dood, verdriet, ziekte en oorlog. Rox is verdriet. De dood ontvoerde uw moeder en Rox nam het land over. De vier ruiters willen de totale wereld overnemen wat dus betekent dat ze zich buiten onze dimensie zullen wagen. Ze weten alleen niet dat u nog leeft en dat speelt in ons voordeel. Volgens de profetie kunt u alleen ons redden.'