Siyahlar İçinde..

-17- Kanser

Yeni kitap kapağımız için MrsDeath- e tekrar teşekkür ederim ellerine sağlık *-*

Multimedia Emir. 

Bölüm çabuk geldi ;) Ama accık kısa oldu accık fdjkxgk

"Beklemek, şimdi hiç duymayan birine dünyanın en güzel şarkısını söylemek kadar, anlamsız."

Yiğit'ten..

"Yiğit."

Yutkundum. Hızla telefonu kapatıp Emir'in yanına sessizce koydum ve elimi saçlarıma attım. Emir hala uyuduğu için salona gidip kendimi koltuğa attım.

Kahretsin.

Tek kelimeyle kahretsin. Ne bok vardı da aradım? Ve Hayal'in telefon numarasının Emir'de ne işi var? Emir elini saçlarına atmış bir şekilde yanıma geldiğinde sinirle ona baktım ve ayağa kalktım.

"Hayal'in telefon numarasının sende ne işi var lan?"

"Kuzen, bak haddini aşma. Nereden bileyim ben o Hayal olduğunu?" dediğinde alayla güldüm.

"Oğlum ben burada ölüyorum lan, özlüyorum abi. Çok özlüyorum.." dedim gözümden akan bir yaş ile. Yanıma geldi ve sarıldı. Sırtıma yavaşça vurdu.

"Özür dilerim kardeşim. Bak ben cidden bilmiyordum. Ama sen.. Onu kullanmıyor muydun?"

Derin bir nefes aldım."Evet, ilk başta öyleydi. Sonra gerçekten aşık oldum be. Şimdi onun bir hatam yüzünden gidip Demir'e aşık olması.. Koyuyor. Fazlasıyla."

"Yiğit. Unut abi. Yapamıyorsun, onlar birbirine aşık. Hayal'i unut artık. Onları ayırmak istedikçe ona daha çok bağlanıyorsun ve bu eninde sonunda sana zarar olarak geri dönüyor. Görmedin mi neler yaptı sana?"

Yavaşça geri çekildim ve ona baktım."Sanırım.. Haklısın." Burukça gülümsedim."Unutmaya çalışacağım."

Gülümsedi ve odasına doğru yöneldi ve mırıldandı, pek anlayamamıştım."Hepimizin unutması gerekenler var Yiğit, aynı kişiler olsa bile."

***

Hayal'den..

Telefonu kapattığında cebime attım ve bana kaşları çatık bakan Mert'e baktım.

"Ne dedi?" 

"B-Birşey demedi," dedim yutkunarak.

"Neden rengin bembeyaz oldu o zaman?"

"Çünkü.." Ona baktım."Kendi telefonundan değil, Emir'in telefonundan aradı. Uçaktaki hostesten."

Bir şey demek için ağzını açmıştı ki Demir'in "Hadi yürüyün ne konuşuyorsunuz orada?" demesiyle onların arkalarından yürümeye başladık. Mert'e baktığımda çenesi kasılmıştı. Doğruyu söylemek gerekirse onun bu halinden biraz korkmuştum. Ayrıca mavi gözleri de koyulaşmıştı. Başımı eğerek yürümeye başladığımda beni kendine çekti ve saçlarıma bir öpücük kondurdu.

"Sinirli değilim, korkma. Sadece nefret."

Burukça gülümsedim."Tamam, kuzen."

Güldü."Senin o kuzen diyen ağzını mıncırırım kız."

"Of be o ne öyle ya?" deyip güldüm bende. Sadece sırıttı.

"Hiç, aklıma gelen ilk şeyi söyledim," deyip omuz silkti. Gözleri maviye döndüğü için rahatladım. Eve girdiğimizde aniden midem bulandığında kolumu ağzımla kapattım ve lavaboya gittim. Yine oluyordu. Kanser her dakika kendini hatırlatıyordu.