Απόψε Κάτι Αλλάζει

Το Μαγαζί

Το επόμενο πρωί ξύπνησα με δυσκολία. Η ημέρα πέρασε σχετικά γρήγορα στη σχολή και μετά από το τελευταίο μάθημα είχα κανονίσει να πάω στο μαγαζί για το οποίο μου μιλούσε την προηγούμενη μέρα η μητέρα μου. Ο φίλος μου ο Μιχάλης προσφέρθηκε να έρθει μαζί μου όταν του είπα τα σχέδια μου για το υπόλοιπο της ημέρας, αλλά ήθελα να πάω μόνη μου. Δεν ήμουν σίγουρη για το τι θα μπορούσα να αντικρίσω... Άλλωστε ήταν αξιοπερίεργο το γεγονός ότι ενώ θυμόμουν καθαρά τον κύριο Τάσο, που μου ανέφερε η μάνα μου, δεν θυμόμουν καθόλου τον γιο του. Υποτίθεται ότι με αυτόν είχαμε λίγα χρόνια διαφορά. Δε θα έπρεπε να τον θυμάμαι; Δεν ήταν πολύ μεγαλύτερος μου... Άλλωστε στο χωριό γνώριζα σχεδόν όλους τους κατοίκους του, όχι μόνο τους συνομίληκους, που συνεπώς, τους γνώριζα ακόμα καλύτερα. Σε μία μικρή κοινωνία, όπως το χωριό, ήταν παράδοξο να μην γνωρίζεις τον σχεδόν συνομίληκο γιο του συγχωριανού σου...

Περπατούσα ακούγοντας μουσική από κινητό μου με τα ακουστικά μου. Περνούσα από διάφορα μαγαζιά και όταν έφτασα στην οδό στην οποία βρισκόταν το μαγαζί που εγώ έψαχνα κοίταξα γύρω μου μπερδεμένη.

Πού στο καλό ήταν;

Ξάφνου, η μουσική σταμάτησε και ακούστηκε ο ήχος κλήσης του τηλεφώνου μου. Η φωτογραφία της μάνας μου εμφανίστηκε στην οθόνη και όταν πάτησα το εικονίδιο της απάντησης κλήσης, η φωνή της ήχησε από την άλλη άκρη της γραμμής.

''Πήγες στο μαγαζί;'', με ρώτησε αμέσως.

''Καλησπέρα και σε εσένα, μαμά!'', απάντησα ενοχλημένη.

''Ναι, ναι, καλησπέρα... Λοιπόν, πήγες;;''

''Τώρα πηγαίνω... Το ψάχνω αλλά δεν μπορώ να το βρω... Πού σκατά είναι;;''

''Μη βρίζεις!''

''Καλά, καλά...''

''Είσαι σίγουρα στην σωστή οδό;;'', με ρώτησε.

''Ναι..!''

''Λοιπόν σε κλείνω για να ψάξεις με την ησυχία σου''

''Μαμά...! Πες μου τουλάχιστον το όνομα του τύπου!''

Σιωπή. Να πάρει!

''Γιατί το κλείνεις την πιο ακατάλληλη στιγμή, ρε μάνα, γαμώτο;;'', γκρίνιαξα στο κενό.

Κοίταξα ξανά γύρω μου και για μία στιγμή παρατήρησα ένα στενάκι. Δεν είχα να χάσω τίποτα αν κοιτούσα...

Διέσχισα τον δρόμο και βρέθηκα μέσα στο στενό.

Και, μάλλον, είχα δίκιο. Το μαγαζί ήταν εκεί.