BÜYÜK SIRLAR

Benim İsyanım

Yerimden kalktım herkez bana bakıyordu sanki bişeyler bekliyorlardı benden.
- O bana nerdeyse bakmadı bile. Sadece doğurdu. Diğer annem öz olmasada bana gerçekten baktı ve emek harcadı. Benim gerçek ailem o!
- Sakın böyle söyleme Eliza duyarsa çok öfkelenir. Dedi başka bir öğretmenim.
- ÖFKELENMEK Mİ? Üzüleceği yerde kızacak bide! Pardonda en son ne zaman birbirimizi gördük. Yüzünü bile hatırlamadığım bir kadın annen diyosunuz. Birde güçlüymüş! Güçlüyse yanına alsaydı beniya! BUMU GÜÇ? Ve bunu tüm çocuklara söylüyorsunuz. Acaba kaç tanesi gerçek annesini hayatında bir kere gördü veya babasını?! Şahsen ben üvey annemi her gün görüyordum ve çok mutluyduk. Sanki burası çıkıncaya kadar! Deyip koşarak odama gittim.
Başımı yastığın içine gömmüş ağlıyordum ve birden kapı çaldı
- Tak Tak
Cevap vermedim ve kapı yavaşça açılmaya başladı hemen kendime gelmeye çalıştım ama gelen Octavia'ydı aslında tuhafıma gitmişti. Yani sonuçta oda arkadaşıydık niye kapıyı çalmıştıki. İçeri girdi ve bu soruyu bende ona yönelttim.
- Sende bu odada kalıyon niye kapıyı çaldınki.
- Şey seni rahatsız etmek istemedim eğer gelme deseydin gelmiyecektim.
- Çok ince düşüncelisin keşke herkes senin gibi olabilse.
- Teşekkür ederim.
- Hadi orda durma gel yanıma.
- Hmm peki.
- Sen nasıl geldin buraya?
- Ben aslında küçüklüğümden beri bu okuldayım
- Ne kadar kötü.
- Yo yo aslında çok iyi. Gerçekten çok şey öğrendim.
- Mesela?
- Mesela bazı yaratıklar bizi öldürmeye çalışıyor.
- Peki öldürdükten sonra napıyolar.
- Yani öldürmek derken yemek. Bizi yemeğe çalışıyorlar onları serbest bırakan biri var ama kim? Hep bu konuyu araştırıyorlar ancak hiç bir bilgi yok.
- Peki niye biz? Niye başkası değil?
- Bilmiyoruz. Ancak bu gün yaptıklarının bedeli büyük olucak.
- Bebekliğimden beri duyduğum için daha sonra çıldırmış olmamın cezası ne olabilir ki.
- Anya burası gerçekten disiplinli bir okul. Tabi bazen.
- Nasıl bazen?
- Dersleri görünce anlarsın. Geç oldu yatalım hadi yarın yine erken kalkıcaz.