SESSİZCE BEKLE

Araştırmalar

Hızlıca arabaya bindim normalde sürdüğümden biraz daha hızlı sürmeye çalışıyordum hem heyecanlı hem korkuyordum. Buda trafik kurallarını birazcık ihlal etmeme sebep oluyordu ama açıkçası çokta umrumda değildi. Hızımı biraz daha arttırdım.

Çok zaman olmadan yolu yarılamıştım artık Damla' yı aramak için telefonumu çıkarttım çantamdan rehberden ismini ararken telefonum çalmaya başladı Emre arıyordu henüz kafamdan onunla ilgili soru işaretlerini silememiştim bu yüzden reddetmek istedim ama bunu yapabilmek için önce neden aradığına dair merakımı yenmeliydim. Yapabilir miydim? Elbette yapamadım ve telefonu açtım. "Efendim Emre bir problem mi var?" sanki şu an başka bir problemle uğraşabilirmişim gibi bu soruyu ona yöneltmiştim. Bir problem olsaydı ne yapabilirdim ki ? Şirkete geri dönemeyeceğime göre... Cevap verme süresi biraz uzamıştı ne derse desin de kapatsın istiyordum, ben kapatmaya niyetlenmiştim ki Emre cevap verdi. "Ben sadece nereye gittiğini merak ettim şirkette olmadığını fark edince. Nerdesin İdil?" Allahım bu çocuk beni öldürecek kendisini ilgilendirmeyen konularda konuşmaya ne kadar meraklıydı ya da meraktan mı bilmiyordum ama bu durum sinirimi bozmaya başlamıştı. O kimdi ki beni kontrol altında tutmaya çalışıyordu? Aklıma mektubumu karıştırdığı geldi bide o konu vardı tabi... "Emre seni hiç ilgilendirmiyor ben senin değil sen benim çalışanımsın farkında mısın?" Telefonu kapattım artık Emre ile daha sert konuşmalıydım. En azından yerini biliyor olmalı artık.

Telefonu çantama koymadan önce Damla'yı arıyacağım geldi aklıma.
-Alo Damla sana gelmem lazım evine geliyorum olur mu ?
-Idil ben dışardayım.Burda bir kafe var buraya gelebilir misin?
-Dışarıda konuşabileceğim bir konu değil sen yine evine gel az kaldı benim yolum.
Telefonu kapattım. Önemli diyorsam o konu önemlidir en kısa zamanda gelirdi zaten daha doğrusu gelmesi lazımdı ben ona dostum diyorum önemli demişim sonuçta.

Yol çok az kalmıştı telefonum titredi, mesaj gelmişti. İyi bir haber olması için sessizce dua ederek telefonuma uzandım. Mesaj Emre'dendi, beni artık bunaltıyordu gerçekten telefonu tekrar arabanın koltuğunun üzerine hafifçe attım. Ne yazdığını gerçekten merak etmiyordum bu sefer yine nerde olduğumu soracak olabilirdi ki yüksek ihtimal böyleydi. Sanırım o benden bile daha meraklı biriydi ama özel hayatıma ihlal etmesi beni rahatsız etmesi abartıydı belki destek almalıydı.

Gelmiştim arabayı evin garajına dikkatlice çektim arabayı sürmeyi tamam da park etmek konusunda biraz sıkıntım olduğu bir gerçekti.Bir kaç kere ufak kazalar yapmıştım aslında ilk başta arabayı etrafa vurarak park ediyordum da denebilir bu yüzden özenle park ediyordum artık arabada ne kadar ayna varsa hepsine bakarak park etmekte kendimi geliştiriyordum. Normal bir park etme süresinden biraz daha uzun sürerek arabayı park ettim.

 Telefonumu ve çantamı alıp kapıyı hızla kapattım günün yorgunluğunu bir şeylerden ya da birilerinden çıkartmak istiyordum .  Damla heünz gelmemişti biraz bahçede dolaşmak yürümek bana iyi gelebilirdi telefonumu sessize aldım Tam biraz ilerlemiştim ki Damla arkamdan bağırdı 

-İdil bekle geldim ben.

Gülümseyerek arkama döndüm bu kızı seviyordum kafeyi tarif ettiği yer buraya yakın sayılmazdı gerçekten düşündüğümden önce gelmişti. Ona doğru yaklaşıp boynuna atladım kendimi daha fazla tutamayıp ağlamaya başladım benim en kötü anılarımda Damla hep yanımdaydı anneme beraber ağlamıştık onunla annemi kendi annesi gibi severdi oda o gün çok ağlamıştı. O gün... 

Annemin  öldüğü gün Damla yla anlaşmıştık bizim evde buluşucaktık annemi o şekilde görüp gitti mi hiç gelmedi mi gerçekten hatırlamıyordum ve bunu sormak daha önce hiç aklıma gelmemişti. Bunu ona sormayı aklıma not ederek ona daha sıkı sarıldım oda bana karşılık verdi bu kız benim gerçekten en yakın arkadaşımdı. Melisa ve Alara vardı kabul ediyorum ama Damla benim için bambaşkaydı gerçekten onun arkadaşlığını özlemiştim ben arkadaşımı özlemiştim. Sahi ne kadar zaman olmuştu onunla dertleşmeyip konuşmayalı ya da bu şekilde ağlamayalı? Hiç bir şey söylemedi sadece susup sarıldık ağlamamın dinmesini bekledik.