LIFE IS STRANGE «FF»

00. Burza

Otwieram oczy i widzę błysk na niebie. Czy to burza? Leżę na ziemi, błoto i brudy się do mnie przylepiają. Kolejny błysk. Gdzie ja jestem? Co się dzieje? Z trudem wstaję. Przemokłam do suchej nitki. W powietrzu unoszą się liście, papiery i inne śmieci. Naprawdę chciałabym zapytać kogokolwiek o co chodzi, ale nie ma tutaj żadnego człowieka poza mną. Jak ja w ogóle się tutaj dostałam? Potężny podmuch wiatru prawie mnie przewraca. Drzewa niebezpiecznie się kołyszą. Przełykam ślinę i dostrzegam niedaleko latarnię morską. Będę bezpieczna jeśli się tam dostanę. Zasłaniam twarz ręką, żeby uchronić się przed odłamkami gałęzi i gradem. Stawiam niepewnie kroki. Widzę tabliczkę z napisem "Lighthouse" i strzałkę do przodu, czyli zmierzam w dobrym kierunku. Idąc pod wiatr jest mi naprawdę ciężko. Muszę wejść pod górkę po popękanych deskach. Wszystko dookoła szaleje. Idę, a spróchniałe dechy strasznie zaczynają skrzypać.

Jeszcze trochę, Max. Dasz radę.

Zza choinek wyłania się ogromne tornado. Coś ciągle mi przelatuje przed oczami, nagle słyszę trzask - drzewo pęka i wali się na ziemię obok mnie. Znowu patrzę przed siebie.

O mój Boże, ono jest gigantyczne!

W życiu jeszcze nie widziałam jeszcze czegoś takiego. Tornado wyłania się z wody, wciąga i wyrzuca wszystko - ptaki, ryby, drewniane łódki. Sięga aż do chmur.

Cholera.

I nagle widzę statek. Tak - wielki, biały statek. Leci z tornada prosto na latarnię morską.

- Nie! - krzyczę i odskakuję w tył, kiedy statek wbija się w latarnię przerywając jej górną część.

Powietrze staje się czarne, już nic tam na górze nie można zobaczyć. Straciłam schronienie, ale teraz nie to jest największym zmartwieniem - odłamaną część latarni, ona... Ona wyłania się z tej czarnej mgły, i...

Spada prosto na mnie!

Nawet nie zdążam się ruszyć, zrobić cokolwiek, po prostu stałam jak sparaliżowana... Ale nie czuję bólu.

Po prostu znowu otwieram oczy.