Familie strijd in de 61ste Hongerspelen

Hoofdstuk 16 - De grot

Het was akelig koud. Een paar seconden geleden vaarden we deze holte binnen. Dat het een goede keuze was leek het op het eerste gezicht wel, maar daar begon ik nu aan te twijfelen. We voeren tegen een stenen, vochtige wand aan dat het einde aangaf. Rodge stapte met van het stuk hout af en greep daarna Tare omhoog. Ze zag er niet al te best uit. We konden haar ook niet veel helpen, ze was bebloed op haar hoofd en in dit spel kon je er zelfs aan dood gaan. Het stuk hout wiebelde op en neer op het water, snel ik kroop ik naar de kant en trok het stuk hout mee. Het kon van pas komen als we ooit terug zouden moeten gaan. Ik keek gespannen rond, waar waren we beland? Overal waren natte stenen om ons heen, een grote grot was het. Je moest goed uitkijken anders zou je zo maar kunnen uitglijden. Ik kreeg de rillingen van deze plek. Er liepen verschillende insecten over de grond en op het plafond, het zou me niets verbazen als ik zo meteen een groep vleermuizen zal aantreffen. Ik struikelde bijna over een gladde steen, maar bleef toen toch nog overeind. ''Waar zijn we beland?'' vroeg ik aan Rodge. Hij haalde zijn schouders omhoog. ''Een plek dat ons gered heeft van net, maar minder gevaarlijk lijkt het ook niet.'' Ik even naar Tare. Ze keek zenuwachtig in het rond en leek niet helemaal op haar gemak te zijn, geen wonder. ''Hoe kan dit ons nou redden? We zijn kilometers van de Hoorn des Overvloeds verwijderd, en voedsel zullen we hier helemaal niet vinden.'' zei ik stotterend tegen Tare en Rodge. Niet dat Tare zou antwoorden. ''Beter dit dan dood gaan. Er zal wel ergens een uitgang moeten zijn, we kunnen hier toch niet gewoon sterven?'' zei Rodge tegen mij. Ik haalde mijn schouders op. ''Hier kan alles.'' Ik draaide even om naar de richting waar we vandaan kwamen. In de verte zag ik nog een beetje daglicht van de opening, maar de vogels bleken nergens te zijn. Vast weg gevlogen, of op de berg op ons aan het wachten.

Even later hadden we onze spullen neergeled op een drogere plek van de grot. Er was niets anders dan steen en insecten te bekennen, maar het was het er tenminste droog. Best vreemd eigenlijk, waarom hier wel droog en aan het begin niet? Ik zette de gedachte uit mijn hoofd. Ik moest er niet teveel achter gaan zoeken. ''Hoe gaan we het doen Rodge?'' vroeg ik zachtjes aan hem. ''Wat doen?'' vroeg hij alsof hij het niet begreep. Ik zuchtte het diep. ''Met Tare, ze kan aan die wond doodgaan. En vooral, hoe gaan wij hier overleven?'' vroeg ik dan geirriteerd aan hem. ''Geen idee, het was jouw idee om hier heen te gaan.'' zei Rodge dan geergerd. ''Zeg he, ik probeerde iedereen hier alleen te redden hoor. Als het aan jou had gelegen stonden we daar nu nog, of nee, dan waren we dood. Had je dat dan gewild?'' vroeg ik boos aan hem. ''Ja, liever dan lopen lijden hier.'' zei hij dan met een gemene blik naar me toe. ''Wat jij wilt, zal ik dan maar vertrekken? Je geeft toch niet om mij, of om Tare. Des te meer voedsel voor jou, niet waar?'' Ik wilde opstaan maar hij trok me naar beneden. ''Zo bedoelde ik het niet, Hayley. Ik ben gewoon opgefokt van heel dit spel.'' ik haalde mijn schouders op. ''Het geeft niet, sorry.'' Ik keek even naar beneden. ''Maar even serieus, is het niet verstandig om zo door te gaan? Blijven zitten helpt ons echt niet.'' ''Oke, laten we eerst nog even op adem komen. En mijn rug moet ook even helen. Tare is best zwaar weet je.'' Zei Rodge dan. Ik keek van hem naar Tare. Ze was er wel, ze had haar ogen op en ademde. Ze luisterde gewoon mee, maar ze praatte niet. ''Tare gaat het wel?'' vroeg ik dan aan haar. Ze keek me even aan en knikte dan. Ze loog, ze wilde ons geen last geven. Ik greep even naar een rugzak en begon erin te graaien. Wie weet konden we nog wel wat vinden dat haar hielp. Een stuk blad was verpletterd in de tas. Het blad dat ik als vervanging wilde gebruiken op Tare's wond. Ik pakte het snel en vond de stukken bij elkaar. ''Het doet maar even pijn Tare, maar het helpt.'' Ik drukte de stukken blad op haar wond en zag Tare even geschokt kijken, maar toen verbeterde ze weer. ''En?'' vroeg ik aan haar. ''Beter.'' antwoorde ze dan. Opgelucht keek ik naar haar, ze praatte weer. ''Denk je dat je kunt lopen Tare?'' vroeg ik dan aan haar. Ze aarzelde even maar knikte dan. ''We kunnen het altijd proberen.'' Tare stond even vermoeid op, maar hield dan stand. ''Zullen we gaan?'' vroeg ze dan. Ik trok Rodge overeind en sloeg een rugzak om me rug. Rodge pakte de andere en het stuk hout. Toen liepen we verder.