MAYIS

18 Ekim

Medya : Mayıs ve Çakır

Bölüm Şarkısı : Beyonce I Was Here

Güvensizlik... Hayatımda en çok güvenmem gereken kişilere ? Annemle babama ! Karşımda meraklı gözlerle beni izleyen aileme güvenmiyor muydum ? Peki ya neden hiç kaza geçirdiğim günden önceki fotoğraflarım yoktu? Peki bunu bana bu lanet notları yazan kişi nereden biliyordu ? En önemlisi neden bana evlatlık diyordu ? Kafamdaki düşüncelerle odamda yatağımda oturan anne ve babama döndüm. Babam 'Ne oluyor?' der gibi başını sallayarak söze girdi ;

''Evet kızım , bizi neden çağırdın ?'' dedi merakla. Ne diyecektim ? Ben evlatlık mıyım ? Güvensizlik. Siz benim gerçekten annem ve babam mısınız ? Kırıcı. Neden hiç küçüklük fotoğrafım yok ? Şüpheci.

Arkamı dönerek çekmecemdeki bütün albümleri çıkarttım ve yatağın üzerine koydum . '' Hafızamı kaybettiğim günden önceki hiçbir fotoğrafım yok . Küçüklüğümü , bebekliğimi merak ediyorum . Fotoğraflarımı gösterir misiniz ?'' . Düzgün bir şekilde söze girebildiğim için kendimi tebrik ettim. Annemin ve babamın gözündeki endişeyi gördüğümde içimi korku sarmaya başlamıştı. Neye endişelenmişlerdi ? Ben onlara beklentiyle bakarken önce birbirlerine bir süre bakıp sonra bana döndüler . Ben hala onlara beklentiyle bakarken annem kekeleyerek konuşmaya başladı ;

''Ş-şey , sen kaza geçirmeden önce evimizde yangın çıkmıştı ve bü-bütün fotoğrafların yandı k-kızım . '' . Neden kekeliyordu ? Annem sadece yalan konuşurken kekelerdi ! Yalan söylüyordu . Gerçekten evlatlık mıydım ? Bu zamana kadar güvendiğim, sevdiğim insanlar öz anne ve babam değiller miydi ? Bu notları yazan kişi doğru mu söylüyordu ? Onu bulmam gerekiyordu. Beni nereden tanıdığını , bunları neden söylediğini öğrenmem gerekiyordu. Şuan anne ve babamın üzerine gitseydim yalan söylemeye devam edeceklerdi. Tek kaşımı kaldırarak anneme baktım ve ;

''Pekala , sadece bunu öğrenmek istemiştim. Şimdi izin verirseniz uyumak istiyorum. İyi geceler .'' diyerek kapının önünden çekilip kapıyı gösterdim. Anne ve babam sanki bir kaçış yolu arıyor gibi yerlerinden kalkarak ;

'' İyi geceler tatlım '' dediler ve yanağımdan öpüp odamdan çıktılar. Aklımdaki şüphe beni yiyip bitiriyordu . Annemle babamdan şüphelenmek hataydı. Büyük bir hata ! Onlar beni seviyorlardı . Yalan söylemezlerdi . Onlar benim ailemdi !

Üzerimi değiştirip pijamalarımı giyerek yatağıma girdim. Gözlerimi tavana dikmiş aklımdaki düşüncelerden uzaklaşmaya çalışıyorken telefonun titreme sesi geldi . Telefonu elime alıp tuş kilidini açtım .

Özel Numara :''Onlara inanmadın değil mi ? Sen akıllı bir kızsın. Hadi bir oyun oynayalım. Babanın kasasını karıştırmaya ne dersin ? Çok eğleneceğiz !''

Konuştuklarımızı nereden duymuştu ? Bizi mi izliyordu ? Babamın kasasını karıştırmamı söylemişti. Hırsız olabilirdi değil mi ? İyide babam paralarını kasada saklamazdı ki ! Şifreyi sadece annem babam ve ben bilirdik . Babam içerisinde iş ile ilgili belgeleri sakladığından hiç merak edip bakmamıştım. Bakmayacaktım. Bu kadar terbiyesizlik yeterdi . Onlar benim annem ve babamdı. Öz Annem ve babam ! Annemle babama güveneceğime dair kendime söz vererek gözlerimi kapattım.

Ferhat amca okula geldiğimiz söyleyerek kendime gelmemi sağladı. Sabah anne ve babamı hiç görmemiştim . Benden önce evden çıkmışlardı. Bende kahvaltı yapmayarak okula erken gelmeye karar vermiştim. Ferhat amcaya memnuniyetle gülümseyerek arabadan indim. Havalar soğumaya başlamıştı. Üzerimde deri ceketimi giyip önünü kapatmıştım. Ayağımda da çizmelerim vardı. Saçlarımı da doğal dalgasıyla bırakmıştım. Eh , fena değildim.