The annoying boy// Harry Styles fanfiction

part 66

Irene's POV:

Η αγάπη χωρίζεται σε τρεις κατηγορίες. Η πρώτη είναι η αγάπη προς τους γονείς σου, τους συγγενείς και τους φίλους σου. Η δεύτερη κατηγορία είναι η αγάπη προς το κορίτσι ή το αγόρι σου. Η τρίτη είναι να αγαπάς κάποιον που δε σε αγάπησε ποτέ, γνωστή και ως πλατωνικός έρωτας. Εγώ πάντα άνηκα στην τρίτη κατηγορία, απλώς δεν το ήξερα. Ήθελα πάντα να είμαι αισιόδοξη, όμως η σιγουριά μου ότι όλα θα πάνε καλά με έκανε απαισιόδοξη απογοητεύοντάς με και πληγώνοντάς με. Πολλοί άνθρωποι μου έλεγαν ότι οι φίλοι μπορούν να ερωτευτούν και να γίνουν ζευγάρι, όμως δύο ερωτευμένοι δε μπρούν να μείνουν απλώς φίλοι και αυτό πίστευα. Είχα στηριχτεί σε μια φράση για να μη νιώθω τον πόνο μέσα μου και να γεμίζω την ψυχή μου με αυτοπεποίθηση και σιγουριά, όμως αυτή με πρόδωσε. Πίστευα ότι ο Harry ήταν πραγματικά ερωτευμένος μαζί και ότι-όπως πάντα- ήταν πολύ εγωιστής ή δειλός για να μου το πει, όπως και εγώ. Είχα "αφεθεί" στη μοίρα ελπίζοντας να με οδηγήσει στο καλύτερο μέλλον, όμως αυτό ήταν ένα από τα πολλά λάθη μου. Αντιθέτως,όλο αυτό τον καιρό με οδηγούσε στη δυστυχία, όμως η σιγουριά για τον έρωτα του Harry με είχε τυφλώσει για να δω καθαρά και να εμποδίσω πολλά κακά πράγματα να συμβούν. Δεν ήθελα να πιστέψω ότι ποτέ δεν αγάπησε κανέναν, γιατί ήμουν ερωτευμένη μαζί του. Όμως η αλήθεια με "χτύπησε", με αποτέλεσμα να πονέσω. Ίσως πονάω για την υπόλοιπη ζωή μου. Νόμιζα ότι ο David έφταιγε για όλα όσα μου είχαν συμβεί-και όντως έφταιγε- αλλά το μόνο που ήθελε, ήταν να δείξει στον Harry πόσο είχε πονέσει και αυτός στην παιδική του ηλικία. Δεν είχε σκοπό να παρασύρει και εμένα στη "θύελλα" αρνητικών πράξεων και συναισθημάτων.

Μισώ το γεγονός ότι παρ'όλα όσα μου είπε ο David, δε μπορώ να νιώσω διαφορετικά για τον Harry. Τον μισώ, είμαι θυμωμένη μαζί του και απογοητευμένη, αλλά συγχρόνως ερωτευμένη. Μισώ το γεγονός ότι όταν οι καλές μας αναμνήσεις "εισβάλλουν" στο μυαλό μου χωρίς να το θέλω, η καρδιά μου φτερουγίζει και χτυπάει πιο γρήγορα στην ομορφιά του και το χαμόγελό του. Μισώ το γεγονός ότι, αντί να βοηθάω τον David να πάρει εκδίκηση, τώρα είμαι σπίτι μου, χωρίς να έχουν μείνει άλλα δάκρυα στα μάτια μου για να κλάψω, αλλά ο πόνος μεγαλώνει λεπτό με λεπτό. Πίστευα ότι τα δάκρυα δεν είναι εχθροί μας, αλλά σύμμαχοί μας. Δεν δείχνουν τη αδυναμία μας, απλώς αποδεικνύουν στο άτομο που μας πλήγωσε τι έχει προκαλέσει κάνοντάς τον να νιώσει άσχημα. Ακόμα το πιστεύω, αλλά δε μπορώ να το κάνω μπροστά στο Harry, ίσως επειδή ξέρω ότι δεν πρόκειται να νιώσει άσχημα και δεν το νοιάζει για τα δικά μου συναισθήματα. Αυτό με εξοργίζει και με πονάει συγχρόνως. Θα ήθελα να ξέρω τι σκέφτεται, πως σκέφτεται, παρά να αναρωτιέμαι και να κάνω υποθέσεις.