Eva in opleiding.

Hoofdstuk 13

POV EVA
ons weekend samen is een ramp geworden. Floris is nog steeds niet bijgekomen. Ik begin me steeds meer zorgen te maken. Opeens beginnen de apparaten op hol te slaan. Binnen twee seconden staat de kamer vol met het traumateam en word ik de kamer uitgestuurd. Ik ging naast de deur zitten. Met mijn hoofd in mijn handen zit ik te huilen. Na dit word mijn hoop steeds minder. Wat nou als hij nu overlijd. Dan heb ik nooit ik hou van je tegen hem kunnen zeggen, ik wil zo graag dat hij dat weet. Na een uur gaat het traumateam weer weg. De arts komt naar me toe. "Het was net op het nippertje. Hij heeft het bet gered. Hij is uit zijn coma gekomen, maar dat ging niet helemaal goed. Vandaar deze situatie. Hij ligt nu te slapen. Je mag bij hem komen, maar hij heeft zijn rust hard nodig." Ik bedank de arts en loop naar binnen toe. Daar zie ik hem weer liggen. Ik loop naar hem toe en geef hem een kus op zijn wang. Daarna ga ik naar zijn oor toe en fluister ik "ik hou van je lieve Floris. Ik ben en blijf bij je." Maar hij reageert er totaal niet op. Ik had eigelijk verwacht, of gehoopt dat hij enige reactie zou geven. Maar ik ben al super blij dat hij uit zijn coma is gekomen. Dat was vanaf het begin al niet zeker. Ik ga naast hem op de stoel zitten en begin een tijdschrift te lezen. Eigelijk haat ik het, maar ik kan hier toch niks doen. Dus waarom niet denk ik.

POV WOLFS
Ik hoor alle woorden die Eva tegen me zei maar ik kan alleen niet reageren. Hoe graag ik het ook wil. Ik lig in zo'n diepe slaap dat ik niks kan doen. De bevestiging om te horen dat ze van me houd doet me goed. Ik wist het natuurlijk al wel, maar dar ze het zegt vind ik geweldig. Ik moet snel wakker worden zodat ik Eva in de armen kan vallen. Maar het lukt nog niet.

Wat vinden jullie ervan???

Morgen weer Flikken Maastricht:) ik kan niet wachten ben echt benieuwd