Psikopatın aşkı

1.bölüm

Ben daha doğmadan başlamıştı dertlerim küçüktüm anlamıyorudum saftım ben o kadar dert vardı ki hiçbirini göremiyordum baya salaktım yani büyüdükçe anlamaya başladım herşeyi şimdi sorsalar küçüklüğüne dönmek ister misin ? Diye hayır derim hiçbir şeyi bilmeden yaşamaktansa acı çekmeyi tercih ederim aslında seviyorum acı çekmeyi 1 gün bişey olmasa eksik hissediyorum kendimi şimdi siz diyeceksiniz ki bu kız delirmiş ki bu dediklerinizde haklısınız herkesin dediğine göre psikolojik sorunlarım varmış ben inanmıyorum böyle olduğuna şimdi size kendimden bahsediyim 16 yaşındayım ismim hayat size bir sır veriyim mi 2 yıldır hastanede kalıyordum psikolojik sorunlarım için şimdi çıkabildim hani derler ya insanı acıları olgunlaştırır diye doğru aslında ama ben ne kadar acı çekersem çekeyim hiç akıllanmıyorum olgunlaşmıyorumda hala küçücük çocuk gibi hareket ediyorum ki hala çocuğum ama ben neden çökmüş hissediyorum ki insanlar acıyarak bakıyor bana oysa ki ben o bakışları hiç sevmiyorum sanki kendileri çok mutlular kimsenin hayatı musmutlu değildir herkesin bir derdi vardır elbet benim herkesten farkım birtek derdimin olmaması çok mu karamsar oldum ya yok be beni tanıyan çok kafa olduğumu söyler neyse işte böyle aslında insanlar beni 2 gün önceden beri kafa buluyolar çünkü ben gidiyorum başka bi şehire beni iyi hatırlamalarını istediğim için 2 gündür çok eğlenceliyim herkese karşı bundan sonrada böyle olacam değişicem kararımı verdim veeeee işte benim hikayem başlıyoo