The Story of Us (Cinderella's Panty)

Chapter 25: Who Would Have Thought

Chapter 25: Who Would Have Thought

"Hey..."

Nagmulat ako ng mata. Hindi ko akalain na maiidlip pala ako matapos kong bumalik sa kama

Umupo si Nile sa tabi ko at dinama niya ang aking leeg.

"You're still hot," sabi niya. Ang mga mata niya ay mapupungay.

For a moment ay naisip ko na sinabihan niya ako ng hot dahil nakita na niya ang katawan ko kaninang binibihisan niya ako. I almost blushed but then I realized that he was referring to my body temperature.

Hinawi ko ang kamay niya mula sa leeg ko pagkatapos ay umupo ako. "I feel better now," mahina kong sabi.

"That's good to know pero kailangan mo pa ring kumain at uminom ng gamot." Mula sa gilid niya ay kinuha niya ang isang tray with a bowl of steamy soup. Ipinatong niya ito sa harap ko.

"Eat now," he ordered.

Dahil gutom ako ay hindi na ako umapela pa. I started eating and surprisingly, the soup tasted good.

"Ikaw ba ang nagluto nito?" Hindi ko maiwasang itanong.

"No," he chuckled. "I ordered that earlier while you were sleeping at iniinit ko na lang."

Hindi nagtagal ay natapos akong kumain. Kinuha niya ang pinagkainan ko at sandaling lumabas ng kwarto. Pagpalik niya ay may dala siyang isang baso ng tubig at gamot.

"Ano ito?" I asked habang tinitignan ko ang puting tableta na ibinigay niya sa akin.

"It's just paracetamol. For your fever," he said while frowning. "Why do you ask?"

"Baka kasi lason ito," I blurted out without thinking.

Hulu na para bawiin ko ang sinabi because his face alreardy dimmed and his jaw clenched.

"Of course you will think that way because you believe that I'm heartless and I'm the worst person on earth." He shut his eyes close at naihilamos niya and dalawang palad niya sa mukha niya.

I instantly want to punch myself dahil pinairal ko na naman ang pagiging taklesa ko. But looking at him at a frustrated state made my eyes sting. Sh*t naiiyak ako. Pero bakit ako naiiyak? Nababaliw na yata ako.

"N-nile," I choked, I tried to stiffle my sobs but I failed. "I... I'm ...s-sorry."

Marahas niyang inalis ang mga palad sa mukha niya ay tinignan niya ako. He stared stupetied at my already tearstained face.

"F*ck. Why are you crying?" Bakas ang pagkabahala sa boses niya.

I shook my head. "H-hindi ko alam eh... N-nile, sorry na. A-alam ko na marami akong m-masasamang nasabi..." Hindi ko na naituloy ang sasabihin ko dahil lalo akong napaiyak.

He sat beside me and he cupped my face. "Shhssh... Please stop crying. I did mean to upset you, baby. I'm sorry..." He voice trailed off and then he kissed my hair. "Hush, baby..."

Natigil ako sa pag-iyak nang mag-sink in sa akin ang sinabi niya. Bahagya ko siyang tinulak pagkatapos ay tinignan ko siya sa mata.

"B-baliw ka na ba?" Hindi makapaniwalang tanong ko. "Bakit ka nagso-sorry sa akin. Gusto mo ba akong lalong makonsyensya?"

He's brows furrowed. "What do you mean?"

"Nakokonsyensya ako, okay?! N-nakokonsyensya ako sa lahat ng masama kong sinabi sa iyo. Mula nang iwan mo ako sa rooftop ay hindi na ako matahimik. Alam ko na ang dami kong mga masasamang nasabi. My accusations were below the belt! Gusto kong mag-sorry sa iyo kaso kung ano- ano naman ang lumalabas sa bibig ko. I know you will never f-forgive me and my conscience will bother me for the rest of my l-life!" I bursted as fresh tears fell from my eyes.