Tam şu saatlerde birileri geçmişe yolculuk yapıyor. Birileri okuyor. Birilerinin doğumu olduğu gibi ölümü de oluyor. Binlerce kisi aglıyor. Birileri güzel mesaj çığlıkları atıyor. Hatta yüzüne telefon düşüren onlarca insan.. Kimileri de omzunda ağlayacak dost bulamadigindan kaleme kağıda sarılmış. Yanlış anlama Gül. Sen benim içimsin. 17 yaşım en deli çağımsın. Bu gün tecrubelerime bir yenisini ekledim. Seviyosan sonuna kadar savaşmak ama asla kendinden taviz vermemek gerekliymiş. Okyanuslar aşıp bir kaşıl sevdada boğulan olmamalıymış. Anne karnı huzurunu yabancı kollarda aramamalıymış. Ve dostun postu eskiyeceğinden değilde ederinden fazla değer verdiklerin yuzunun astarini cabuk yirtarmis. Çocukluğumu yasayamamis olmamdan arta kalan bu geçmise ozlem. Gül. Yoldaşım. Ellerimde değerlendin. Kimseye açma kapağını. Kimse bilmesin sendeki beni. Sen kal ki ben de beni bende bulabileyim. Desteğini eksik etme bir de buram buran mazi kokunu..
