The day I said I Love You

A/N: This story is a fanfiction. Imade this one to enter someone's contest.

Pasensya kana ate @labbyaishi kung eto lang ang kinaya ng powers ko sa pag-gawa ng fanfiction ng MPH.

DISCLAIMER: I DON'T OWN THE CHARACTERS.

-------

Katie's POV

*sobs* *sniff* *sobs* *sniff* *sobs* *sniff* *sobs* *sniff*

*sobs* *sniff* *sobs* *sniff* *sobs* *sniff* *sobs* *sniff*

HUHUHUHUHUHU

(╥﹏╥)

Ang panget naman ng introduction ko... Iyak ako ng Iyak TT^TT

Sino ba naman kasing hindi iiyak kung nakita mo yung ASAWA mo na may kahalikang iba at they're making love or shall I say they're simply f*cking in my own house and in our OWN room!

Hindi ko na talaga kaya to! porket ba namatay ang baby namin, kailangan niya na tong gawin sa akin? Hindi lang naman ako ang may kasalanan nun eh! Siguro naguguluhan kayo noh? Well, I'm going to intoduce myself officially....

I'm Katie Angela Salcedo-Assucion. Yep! Gaya ng nabasa niyo kanina, May asawa na ako,Si Michael Assuncion. But It's only an arrange marriage. Dad told us, If we got annulled or divorced, yung mga mana namin hindi namin makukuha, Meaning it would leave us nothing. Kaya kahit we hated each other at first, We tried to work on our marriage. Kaya we learned to love one another as we spent time with each other. I got pregnant. Sabi ng Doctor, Mahina ang kapit ng baby namin kaya kailangan kong mag-ingat.

Bawal akong ma-stress at sobrang mapagod. Kung hindi ko ito susundin ay mawawala ang baby namin. Sinunod ko naman ito... But Something happened. That day I saw my husband his EX-girlfriend making out... So syempre nasaktan ako, Timing naman tong bestfriend ko na si Julius na inin-vite ako mag-Enchanted...

Nasuway ko yung utos ng Doctor na wag ma-stress at mapagod, Nilabas ko ang mga hinanakit ko at Nagpaka-saya yung day na yun... Kaya nawala yung baby namen... Nagalit sa akin ng sobra Micheal, Yung day na din yun nalaman ko na may Stage 2 Brain cancer na ako at Hindi na ako pinapansin ni Michael.

Ang mahaba na naming pag-uusap siguro, mga 10 minutes.Hindi niya kayang tumagal ng lalagpas sa 30 minutes kapag kasama ako. Hindi niya ako kayang tignan ng deretso sa mga mata.He acted like I never exists. Lagi nalang siyang nag-uuwi ng mga babae, Nakikita ko siyang may kahalikan at worst ka-make out-an. Diba ang sakit langs? Kaya pumunta ako ng america para tapusin yung pag-aaral ko at to get my masters degree. But the main reason why I left is because I'm going to undergo chemotheraphy there.

Back to reality na nga...Nakauwi na ako galing Sates 6 months ago. Pero heto ako ngayon, Umiiyak pa din , Kasi naman! Bat ko pa kailangan alalahanin yung mga dark days ko noon... But I think it's time na din para mag-karoon na kami ng serious talk. Para malinawagan at maayos na namin ang isa't-isa pero, I doubt na maayos pa namin ang isa't isa but, I'm still hoping.

I dial Micheal's number, hoping he would answer my call... Then YES!!! He answered it ^o^! PARTY PARTY!

"Hello, Micheal"

"Tss.. What do you want?"

"Ah-Eh Are you free today? gusto ko sanang makipag-usap sayo ng personal"