Το Να Είσαι Έφηβος Είναι Σαν Να Βρίσκεσαι Σε Πόλεμο

Κεφάλαιο 1

                                                                               Τζέις Μπλάκφάιρ

                                                                                         19-11-2012

''Δεν το αντέχω άλλο αυτό''

Η Άρυα μιλούσε χαμηλόφωνα, και πάλι όμως πολλά κεφάλια στην τραπεζαρία είχαν γυρίσει προς το μέρος που καθόταν εκείνη και ο Τζέις. Ίσως να είχε τραβήξει τη προσοχή η έκφραση του προσώπου του: ένα μίγμα αιφνιδιασμού και παγωμένου σοκ.

''Σε αυτή τη σχέση είμαι μόνη μου'' Τα σκούρα μπλε μάτια της ήταν καρφωμένα στον δίσκο του κολατσιού της που περίμενε ανέγγιχτο. ''Είσαι απόμακρος, κλειστός, δεν με αφήνεις να σε πλησιάσω ή να σε μάθω. Πίστευα πως χρειαζόσουν χρόνο για να ανοιχτείς αλλά..''

''Άρυα..'' την σταμάτησε αλλά οι λέξεις πέθαναν πριν βγουν από τα χείλη του. Είχε δίκιο, αλλά ήξερε πως αυτός ήταν από την αρχή. Ποτέ δεν της είχε υποσχεθεί πως θα γίνει κάτι διαφορετικό.

Το κουδούνι χτύπησε καλώντας τους μαθητές πίσω στις τάξεις τους. Η αίθουσα γέμισε επιφωνήματα δυσαρέσκειας από εφήβους που το τελευταίο που ήθελαν ήταν να περάσουν την επόμενη ώρα καθιστοί και αμίλητοι ακούγοντας έναν ενήλικο να φλυαρεί ασταμάτητα.

Η Άρυα ξεκρέμασε το σακίδιο της από τη πλάτη της καρέκλας και πήγε να σηκωθεί. Ο Τζέις έπιασε το χέρι της ''Άρυα, σε παρακαλώ''

''Λυπάμαι Τζέις, αλλά θέλω ο άνθρωπος με τον οποίο είμαι μαζί να είναι δίπλα μου, κι εσύ δεν είσαι'' Τράβηξε το χέρι της από το δικό του και χάθηκε μέσα στο πλήθος των μαθητών που έβγαιναν από τη τραπεζαρία.

Αρκετοί είχαν μείνει πίσω, σιγομουρμουρίζοντας και ρίχνοντας κλεφτές ματιές προς το μέρος του. Η Άρυα όχι μόνο είχε παρατήσει ένα από τα ωραιότερα αγόρια στο σχολείο, αλλά είχε παρατήσει τον Τζέις Μπλάκφάιρ, γιός ανερχόμενου πολιτικού και εγγονός του Τζοσάια Μπλάκφάιρ, ιδιοκτήτη της θρυλικής Εταιρίας Κατασκευής Όπλων Μπλάκφάιρ. Όχι πως η Άρυα νοιάστηκε ποτέ για το όνομα του.

Το σώμα του μπήκε στον αυτόματο πιλότο καθώς το μυαλό του προσπαθούσε να επεξεργαστεί αυτό που είχε μόλις συμβεί. Δεν το εννοεί, είπε στον εαυτό του. Ο ίδιος καυγάς είχε προηγηθεί αρκετές φορές και αυτοί οι δυο ήταν πάντα μαζί στο τέλος, η ίδια ιστορία εδώ και ένα χρόνο.

Μόνο που αυτό δεν ήταν καυγάς.

Όταν η Άρυα καυγάδιζε φώναζε, ούρλιαζε, είχε αυτή την άγρια φλόγα στα μάτια της. Αυτή τη φορά το βλέμμα της ήταν χαμηλωμένο και η φωνή της κουρασμένη, κενή.