'Dreams are our escape from reality.'
Mijn hart bonkte in mijn keel. Heel zachtjes maar steeds luider. Mijn handen begonnen te zweten en de ik voelde hoe mijn hoofd langzaam duizelig werd. De spanning was bloedstollend en ik wilde het liefst mijn ogen sluiten. Zodat ik nog heel even tussen de bloemen kon rennen en langzaam in het gras kon zakken. Maar het lukte niet en ik moest mijn lot onder ogen zien te komen. Ik kon er niks aan veranderen maar toch bleef de spanning door mijn lijf gieren. Met knikkende knieën wachtte ik maar er was nog geen reactie. 'Hale? Jennifer Hale?' Ik keek op naar de dame die recht voor me stond. Ze had een vriendelijk uitdrukking in haar ogen maar voor mijn gevoel had ze zeker iets te verbergen. Ik wist alleen nog niet wat. 'Dat ben ik..'zei ik zacht, om mijn zenuwen te bedwingen. 'Je bent nu aan de beurt.' Ik stond meteen op en voelde hoe mijn hart langzamer begon te kloppen. 'Ik hoop dat je er klaar voor bent. Het is een strenge selectie'zei ze terwijl ze mij van top tot teen bekeek. Daardoor voelde ik een soort agressie die langzaam opkwam. Toch wist ik mezelf te beheersen, ookal was ik daar nooit zo goed in. 'Dank u'probeerde ik en liep meteen naar de gesloten blauwe deur. Voorzichtig drukte ik mijn vingers op de klink en wist de deur te openen. De spanning brak los maar ik deed mijn best om me zo rustig mogelijk te houden. Langzaam liep ik de ruimte in waarbij vier mensen aan een tafel zaten. Ze zagen er zeker streng uit en hadden bijna geen emotie op hun gezichten. 'Jennifer Hale, neem ik aan?' Ik knikte en peuterde nerveus aan mijn nagels. 'En waarvoor ben je hier?' Ik slaakte een diepe zucht en was meteen klaar om antwoord te geven. 'Ik wil me graag aanmelden voor de opleiding dansen.' 'Dansen? Daar hebben we al heel veel kandidaten voor, maar ik ben toch wel een beetje benieuwd. Heb je trouwens nog gehoord over onze andere opleidingen?' 'Ja, ik hoorde dat deze school erg zelfstandig en creatief was en dat er aan verschillende sporten wordt getraind'antwoorde ik en ik zag een paar verbazende gezichten naar mij kijken. 'Iemand heeft haar onderzoek gedaan..'glimlachte één van hen, tenminste zo leek het. 'En hoe oud ben je nu?' 'Ik ben zestien.' Het duurde lang voor één van hen iets terug zei en de stilte was bijna ondragelijk. Het voelde als een brok in mijn keel. 'Zestien is nog erg jong en wij weten niet of je het niveau al aankan..' 'Misschien is ze beter voor iets anders, zoals voetbal of basketbal. We missen nog wat meiden daarvoor.' Ik zuchtte en probeerde rustig en kalm te blijven. Ze moesten me nog zien dansen en dan zouden ze het wel weten. 'Kan ik toch beginnen?'vroeg ik en één van hen gebaarde dat ik mijn talent eindelijk kon laten zien. De muziek ging aan en voorzichtig tilde ik één been in de lucht. De stabiliteit was lastig maar ik had er maanden voor getraind. Rustig maakte ik een pirouette en sprong hoog in de lucht met mijn benen gestrekt. Toch kon ik mijn concentratie er niet bijhouden, door de starre gezichten die me aan bleven staren. Ik bleef doorgaan maar toen ik een laatste draai wilde maken ging het helemaal mis. Ik merkte dat ik op de grond viel en een stevige pijnscheut in mijn voet voelde. Ik kon wel gillen en schreeuwen maar het lukte me niet. Het leek alsof alles nauwer werd en mijn ademhaling staakte. Ik versteende en lag op de grond maar niemand kwam mij helpen. Mijn hart stond stil en alles werd donker. 'Jennifer.. Jennifer.'
Ik schrok wakker en keek in de diepe groene ogen van mijn moeder. 'Jen, schiet nou op. Op je eerste schooldag is te laat komen zeer asociaal.' Nog versuft na die heftige droom, knipperde ik met mijn ogen. 'Mam?' 'Ik heb hier echt geen tijd voor, Jen. Ik weet dat het moeilijk is dat je nieuwe vrienden moet maken maar verhuizen was echt de enige optie. Wilde je liever bij je vader blijven?' Ik ontdekte al snel weer dat ik echt in de realiteit zat en hoe ik de afgelopen weken had doorgebracht. Doordat mijn vader ongeveer een echte psychopaat was geworden en in een inrichting werd gestopt, moesten wij zo snel mogelijk weg. Samen met mijn broertje en mijn moeder waren we in een flat ingetrokken en hoopte daarom eindelijk een nieuwe start te maken. Wat voor mij toch iets moeilijker is dan voor hen. 'Het spijt me mam maar ik had een slechte droom..' 'Ik hoef je rare verhalen niet te horen'zei mijn moeder heel 'begripvol' maar toch bleef ik door praten. 'Over de dansopleiding, waar ik het met je over heb gehad..' Woedend liep ze weer naar me toe en ik had het gevoel dat ze me wel kon slaan. Gelukkig hield ze zich in. 'Ik zou eerst eens je middelbare school afmaken!' Ik knikte en durfde niets meer tegen haar in te brengen. Het zou zinloos zijn om er nog langer over door te gaan.
Ik rende door de hallen van het St. Bergen College en het leek net alsof er geen einde aan leek te komen. Mijn ogen bedriegde me voor de zoveelste keer en de afstanden leken steeds groter te worden. Toch wist ik bij het goede lokaal te komen en voordat ik naar binnen ging probeerde ik mijn haren, die door de regen nat waren, een beetje in vorm te krijgen. Ik greep de klink vast en zonder even te kloppen stormde ik het lokaal binnen. Misschien iets te hard want alle gezichten waren op mij gericht. 'Jennifer is het zeker? Ga snel zitten en zorg dat je voortaan sneller op school bent.' Een beetje nerveus glimlachte ik naar de docent en ging ik snel zitten op de lege plek achteraan. Misschien was dat niet zo'n goed idee, aangezien ik niets van de docent kon horen. Maar ik had geen keus. Er zaten twee jongens voor me. Ze zagen er vermoeid uit en hadden niet veel aandacht voor opletten. Ze waren eigenlijk alleen bezig met achterover leunen en een beetje stoer kijken. Macho's. Zo noemde mijn beste vriendin Cristina dat soort altijd. 'Met zulke mensen is er geen lol te beleven.' Wat miste ik haar toch..
Opeens schoot de deur van het lokaal weer open en een jongen kwam binnengestormd. Hij had een mooie getinte huid, zwarte haren en hemelse bruine ogen waarin je jezelf kon verdrinken. 'Blake..' De jongen glimlachte en aan de gezichten van de anderen te zien vonden ze het allemaal erg grappig. 'Mijn band was lek.' 'Alweer?' Hij knikte en de docent wees naar de plek naast mij. Blake zijn ogen hielden mijn blik vast en er was iets onverklaarbaars aan hem. Ik wist alleen nog niet wat. 'Ga dan zitten!' 'Oké, oké.' Hij snelde naar mij toe en ging voorzichtig zitten op de lege stoel. Ik was eigenlijk nog te verlegen om iets te zeggen maar hij zorgde er meteen voor dat dat niet hoefte. 'Ik ben Blake, jij bent nieuw zeker.' Zijn ogen staarrde me aan en ik bleef er inhangen. Ik kon bijna niet uit zijn blik loskomen totdat hij aan mijn arm voelde en ik meteen was ontwaakt. 'Eh.. sorry, ik ben Jennifer maar iedereen noemt me Jen.' 'Jennifer dus'zei hij en grinnikte. Helaas kon ik er niet om lachen.
