Daha kıştı ozamanlar insanların ve havanın soğukluğu vuruyordu yüzüne .öyle bir şeydi ki acı çekmek kışın soğukluğu bile daha sıcaktı kalbine bakılırsa küçük kızın. Artık alışmıştı soğukluğa çünkü ailesini kaybederken içini yakan o yangında onları 7yaşındayken yanarak hatırlamasına soğuk gelmiyordu izmirin kışı. Gölgesinden başka kimsesi yoktu karanlık gözlerinin ardından seveni yoktu bu yangınların dilinden anlayan yoktu bu ateşin özünden. Hani derler ya gülüşü güzel olan kzın acısıda büyük ve güzel olur diye işte tam olarak da buydu. Siyah saçlarının kahve rengi gözlerinin ardında ki o sıcaklığı varya insanı ısıtıyordu bakınca bu kışda bile. Günler kısaydı güneş batarken o acının ardından akşam olmuştu bile. O karanlık ,alev gözlerin ardından başka bir umut,teselli vardı aslında Dost onun hergün kendinden ayırmadığı sesinden vazgeçemediği hayatta ki tek arkadaşıydı küçük kızın. Dost çok şirin ama en az o küçük kız gibi acısı olan bir köpekti. Dostun bir bacağı sakatı küçük kız onla vakit geçirince kendini biraz olsun yalnız hissetmeyi bırakırdı. Sabah olmuştu yine herzamki gibiydi hayat taki o adamı görene kadar babasını görene kadar.Aylin biraz sarsılmıştı karşısında babasını görünce neye uğradığını şaşırmıştı. Aylin hemen koşa koşa uzaklaşırken aklına babasının yanında dost u unuttuğunu fark etti. Hemen babasının yanına gitti ve dost u aldı. Ardından babası Aylin e "kızım biraz seninle konuşabilir miyiz? Evet,biliyorum gerçekten beni gördüğün için biraz sarsıldın ama seni yıllarca aradım kızım" deyip Aylin in kolunu tuttu. Aylin " bırak kolumu! Sen nasıl bir babasın ben seni yıllarca o yangın da öldü bildim. Hiç mi anlamıyorsun şu an ne yaşadığımı? Nasıl olurda bu kadar rahat davranabiliyorsun benim karanlık gölgemin ardında siz vardınız. Annem,sen,ben ama sen ne yaptın o yangın da beni ve annemi bırakıp kendi canının peşine düştün. Şimdi söyle bakalım ben sana nasıl baba diyebilirim?" Aman Tanrı'm bu Aylin in hayatında yapmış olduğu en uzun konuşması olmalıydı. Babası tepki vermedi çünkü kızının haklı olduğunu düşünüyordu. Babası sözüne başlarken Aylin araya girdi "dur sakın bişey söyleme ben buraya dost u almaya geldim seninle konuşmaya değil. Sen benim adımı bile hatırlamıyorsundur dimi? Dur ben sana hatırlatıyım Aylin Kaya. Ama bak ben senin adını hatırlıyorum Tunç Kaya."
