Mavimsi

Adım Adım

1999

Yağmur şiddetini daha da artırarak yağmaya devam etti. Ne kadardır yağmurdan sığınmak için şemsiyenin altında kaldığını bilmiyordu ama ayakları sırılsıklam olmuştu. Gittikçe üşüyordu. Sol elini omzuyla ovuştururken derin düşüncelere dalmıştı. Beni bu kadar bekletmezdi dedi kendi kendine. Doğruydu onu asla bekletmezdi. Hatta buluşma saatinden yarım saat önce gelip her zaman adamı şaşırtırdı.

Aralarında değişik bir ilişki vardı her zaman. Sevgili değillerdi. Birbirlerine hiçbir zaman seni seviyorum dememişlerdi. Ama her ikisi de biliyordu birbirlerini sevdiklerini. Belki de sorun sevdiği kadının evli olmasıydı. Belki de bu yüzden birbirlerine saygı göstererek hep ilişkilerine mesafe koymuşlardı. Belki de tüm sorun kadının hamile olmasıydı. Ama adam bunların hiçbirinin sorun olmadığını biliyordu.

Çünkü onunla hamileyken tanışmıştı. Yüreğindeki sıcaklığı ilk o zaman hissetmişti. İlk o zaman ona farklı bir açıdan bakmıştı.

Adam soğukta üşümeye devam ederken ıslanmış saatine baktı. Tam tamına bir saattir bekliyordu. Gittikçe daha da endişeleniyordu. Bir şey oldu dedi kendi kendine tekrardan mırıldanarak.

Arkadan gelen bir sesle irkilerek arkasına döndü. Ses, yaşlı kadından geliyordu. Yağmurdan saçları ıslanmış ve vücudu tir tir titriyordu. Elinde kahverengi bir sepet vardı ve üzerini bir şeffaf muşambayla örtmüştü. İçindeki her neyse ıslanmasını istemiyordu herhalde.

"Al bunu!" dedi elindeki sepeti uzatarak. Vücudun titremesi sesine de yansımıştı.

"Hanımefendi iyi misiniz?" dedi çaresizce adam. Ne olduğunu anlamamıştı bile.

"Al bunu. Bu senin." dedi yaşlı kadın tekrardan sepeti uzatarak.

"Hanımefendi bu sepet benim değil. Siz beni başkasıyla karıştırdınız herhalde. İsterseniz size bir..." Yaşlı kadın acele bir şekilde sözünü keserek "O senin." dedi sepeti tekrardan göstererek. En sonunda olduğunca çaresiz bir şekilde "Bunu o göklerden gönderdi." dedi sepeti yere bırakarak ve arkasına dönüp sokağın sonuna doğru koşmaya başladı.

"Kim? Kim gönderdi?" diye bağırdı adam arkasından ama bağırması hiçbir şekilde sonuç bulmadı. Çünkü yaşlı kadın çoktan ortadan kaybolmuştu.

Adam çaresizce yerde duran sepete baktı. Sinirlenmişti. Bir yerleri yıkmak istiyordu ama kendine hakim oldu. Mesleğinin gereği sinirlerine nasıl hakim olması gerektiğini çok iyi biliyordu.

Sepete hala bakmaya devam ederken sepetin içinden sesler gelmeye başladı. Sepetin içinden gelen sesler onu azda olsa ürkütmüştü. Yavaşça sepete doğru yaklaştı. Eliyle üzerindeki muşambayı kaldırdıktan sonra sepetin kapağını açtı. Sepetin içine şaşkın bir şekilde bakmaya başladı. Şuan gördüklerine hala inanamıyordu. Gözlerini bir iki kez kırpıştırdıktan sonra sepetin kapağını tekrardan kapatıp üzerine muşambayı örttü.

Elindeki şemsiyeyi yere bıraktıktan sonra sepeti kucağına alıp koşmaya başladı. Islanıyordu ama aldırmadı. Evi bir sokak ötedeydi. Evine varana kadar koştu, koştu ve yine koştu.

Evine vardığında sepeti masaya bırakıp odasında doğru gitti. Odasından sıcak bir battaniye aldıktan sonra tekrardan masanın üzerine bıraktığı sepete döndü. Sepeti tekrardan açtığında sıcak bir gülümsemeyle karşılandı.

Bir bebek.

Bebeği battaniyeye sarıp kucağına aldı. Tatlı bir bebekti. Ağlaması gerekirken ağlamıyordu. Tam tersine yüzünde bir tebessüm vardı. Bebeğe bakmayı sürdürürken sepetin içinde bir not dikkatini çekti.

Eliyle nota uzandıktan sonra okumaya başladı. Bu yazıyı nerde görse tanırdı. O oydu. O onundu. Notu tekrar tekrar okumaya başladı. Her okuyuşunda kalbine bir sancı saplanıyordu.

O farklı biri. Herkesten farklı biri. İlerde ne demek istediğimi çok iyi anlayacaksın. Onu sana bıraktım çünkü benim çevremde her zaman onu dışlayacaklardı. Ona en iyi sen bakabilirsin. Ben şimdi gökyüzünde özgürlüğümü yaşarken sonsuza dek olsa bile seni ve kızımı orada bekleyeceğim. Ona iyi bak. Onun ismi Hira Pekin.

Adamın gözünden bir damla yaş geldi. Boş eliyle gözyaşını sildikten sonra tekrardan bebeğe baktı.

Ve kendi kendine tekrar etmeye başladı SenHira Pekin'sin. Sen sevdiğim kadının kızısın.�