The Twin

Hoofdstuk 29

Nerveus word ik wakker, vandaag is de dag. De dag dat ik eindelijk antwoorden krijg van Milou. Ik kijk naast me en zie dat Jeff nog slaapt. Ik besluit dat hij eigenlijk niet mee hoeft, dit moet ik zelf doen. Ik stap uit bed, maak me klaar, pak een broodje van het buffet beneden en begin dan richting de bushalte te lopen. Het is best een eindje van het centrum naar mijn huis.

Ik haal diep adem en loop dan richting mijn voordeur. Zonder twijfel bel ik aan en al snel doet Milou de deur open. Haar ogen gaan naar verschillende emoties, bezorgdheid, woede en opluchting. 'Ik ben zo blij dat je terug bent! We maakten ons zoveel zorgen!' roept ze opgelucht. 'Ik ben hier voor antwoorden,' zeg ik kort en ik kijk haar strak aan. Haar opgeluchte houding verdwijnt en met pijn staart ze me aan: 'je komt niet terug...' ze fluistert het bijna. 'Nee, ik kom alleen terug als ik echt geen andere optie heb,' ik zeg het alsof het de normaalste zaak ter wereld is maar ergens raakt het me wel. Mijn huis... Mijn leven, ik ben hier opgegroeid. Mijn hele leven ben ik hier geweest, het doet pijn om zoveel achter te laten maar ik heb geen andere keus. Milou knikt kort en laat me dan binnen, zwijgend gaan we op de bank zitten. Ik verbreek de ongemakkelijke stilte: 'waarom zit je me de laatste jaren zo dwars Milou?' deze vraag brandde al zolang op mijn lippen. Eindelijk is hij gesteld, eindelijk krijg ik antwoorden waarom mijn tweelingzus wie eerst mijn beste vriendin was me zo gehaat heeft de afgelopen jaren. Ik schrik op uit mijn gedachten van Milou die haar keel schraapt. 'Middelbare school, alles veranderde,' begint ze. 'Ik wilde iemand anders zijn. Ik wilde niet 1 van die tweeling zijn, ik wilde iets bijzonders zijn. Iets anders, ik wilde mezelf laten zien. Ik wilde niet meer de tweeling zijn. Dus ik besloot alles van de basisschool achter te laten, mijn vriendinnen, mijn oude uiterlijk, mijn band met jou... Gewoon alles! Ik wilde een nieuwe start dus dat deed ik. Al snel werd ik populair en mijn ego groeide. Maar ik verafschuwde jou! Jij bleef maar jezelf en ik kon het niet hebben. Ik kon het niet hebben dat jouw vrienden betere vrienden waren. Ik vond dat ik die verdiende. Ik was blij want ik had Max en toen kwam jij met die klote Youri. Van het begin al vond ik dat jij hem niet verdiende, aangezien we hetzelfde uiterlijk hebben en het uitging met Jeff besloot ik Youri van je af te pakken. Puur omdat ik vond dat ik beter was dan jij en ik anders was. Ik was geen deel meer van ons, ik hoefde je niet te mogen of aardig tegen je te doen. Jij was anders dan mij en dat wilde ik aan iedereen laten zien, dat ik de leuke was. Waarom? Het liefst zou ik de puberteit de schuld geven maar ik denk dat ik gewoon een slecht persoon ben. Want het ergste is nog, het is me gelukt. Op het moment dat ik uit die vervelende fase kwam, het beter ging tussen ons en jij gelukkig was pakte ik jouw vriendje af. En alles was weer gebroken, maar vooral jouw vertrouwen... Het laatste vertrouwen wat je nog in me had. Char ik verafschuw je nog steeds. Hoe je het in je hoofd kan halen om zo weg te lopen! Mijn daden waren niet goed, zeker niet. Maar je bent 2 dagen weggeweest en je hebt ons NIETS laten horen! We dachten dat je zelfmoord had gepleegd!' ik laat haar niet eens meer uitpraten. 'Je begon goed Milou. Maar nu schuif je alles weer op mij,' zonder nog wat te zeggen loop ik richting de deur. 'Nee zo bedoelde ik het niet Char!' hoor ik haar nog naroepen maar ik ben er klaar mee. Met een klap sla ik de deur achter me dicht en ik ren naar het busstation met tranen in mijn ogen.

In het hotel aangekomen sluit ik me in Jeffs armen. Hij troost me, hij snapt het al. Het is niet uitgepraat het is misschien zelfs erger geworden. Het enige wat ik nu weet is dat ik niet meer terug ga. Nooit meer! 'Jeff ik kan niet meer terug. Wat moeten we nu doen?'

In het volgende en laatste hoofdstuk kom je erachter hoe de situatie is na 5 jaar!