Adımını ormana attı ve yürümeye başladı. Bir yandan kızı için ağlıyor bir yandan ise umudunu yitirmemek istiyordu. 1 saat boyunca durmadan ormanın içinde yürüdü ama her zaman aynı yerleri dönüp dolaşıyordu.Hava kararmıştı artık gizemli sesler duyup hafif ürkmeye başlamıştı. Uyumak için bir ağaca çıkmayı düşündü fakat ağaçların boyu çok yüksekti. Bir kayalığın dibine geçip gözlerini kapattı ve uykuya daldı. Simsiyah bir adam ve iki elinden tutmuş iki kız ona doğru yürüyorlardı. Adamın kalbinin ortasında şerif rozeti olduğunu gördü ve birdenbire uyandı. Güneş yeni doğuyordu hemen kızını aramaya koyuldu. Yürümeye devam etti ilerde kızını gördü gibi oldu yanına koştu tam sarılacakken kız yok oldu sağına soluna baktı kızını göremedi sonra arkasından yaprak sesi geldiğini duydu sanki birisi yürüyordu tam arkasını döndüğü zaman başına bir darbe aldı ve bayıldı. Uyandığı zaman mahzen gibi bir yerdeydi ve ulaşacak kimse yoktu. Ne kadar acı çekse o kadar dayanma gücü artıyordu. Orada aç ve susuz 1 ay kaldıktan sonra ondan güçlüsü yoktu mahzenin duvarlarını kazımaya başladı kazıdı kazıdı kazıdı ve bir ışık gördü mahzenden çıktığı zaman kızının şerifin ve şerifin kızının cesetlerini gördü. acı çektikçe ve çektirdikçe güçlenen bir beden ?
