I should've told you..

Hoofdstuk 2

{Daniël}

Tranen stromen over mijn wangen, ik ben boos, maar vooral verdrietig..
Het doet pijn.. Écht pijn.

Ik denk terug aan het moment dat Nina naar mij toe kwam en me het vertelde..
Achter haar zag ik Lola gemeen lachen.

Ugh, wat had ik een hekel aan die meid.
Ik wist dat Lola een crush op me had en wist ook dat ze hier alleen maar van genoot.. De bitch.

De woorden die Nina uitsprak waren ijskoud. Ze grepen naar mijn hart en braken het langzaam af tot miljarden stukjes.

Alles waar ik mee bezig was, liet ik voor wat het was, en zo snel als ik kon vluchtte ik naar huis.

Eenmaal binnen zag ik hoe mijn moeder me verward aankeek, ik negeerde haar en rende met grote passen de trap op, richting mijn kamer.

Ik liet me langzaam op bed vallen, daar brak ik, alles in deze kamer deed me aan haar denken. We hebben zoveel mee gemaakt.. Goede én slechte dingen. Maar uit elkaar gaan we niet.

Ergens in mij voel ik dat er veel meer achter de happening zit, ze zou dat nooit uit zichzelf doen..
Maar ik kan me daar nu even niet mee bezig houden.

Ze heeft me heel wat uit te leggen en ik ben, tot mijn eigen verbazing, bereid om naar het hele verhaal te luisteren.

Deels weet ik dat het voor een klein deel mijn eigen schuld is. Ik heb haar niet behandeld zoals ik had gemoeten..

Ik had het zwaar en daardoor liet ik haar hangen, terwijl ze dat nooit bij mij zou doen en dat wist ik maar al te goed.

Ik zag haar zelfs nog staan met hem, maar toch deed ik niks.
Ze leek gelukkig en iets in mij hield mij daarom tegen.
Ik heb ze daarna geen aandacht geschonken..
Had ik dat maar wel gedaan..

Ik weet niet zo goed hoe ik me moet voelen eigenlijk, ik ben echt heel verdrietig, maar niet zo boos..

Ik realiseer me nu pas hoe sterk mijn liefde voor haar is en hoe ik gewoon niet lang boos op haar kan blijven, ondanks dat ik wel altijd deed alsof.

Uiteindelijk val ik in slaap..