I should've told you..

Hoofdstuk 3

{Luna}

Langzaam word ik wakker, ik werp een blik op de wekker. Het felle licht bezorgd een steek van pijn in mijn hoofd..

Nu weet ik het weer, ik was gister dronken, al snel realiseer ik me dat ik mijn kleding nog aan heb en dat doet mijn gedachtes schieten naar de vorige avond.. Maar lang duurt het niet want ik wil er niet aan denken, ik probeer mijn gedachtes ergens anders heen te brengen en het lukt. Toch lopen er tranen over mijn wangen, deze kan ik niet bedwingen, ik krimp in elkaar en begin hevig te snikken.

Vandaag is de dag, de dag dat ik het hem moet gaan vertellen en uitleggen. Met tegenzin ga ik uit bed, eigenlijk wil ik deze kleren gewoon aan houden, gewoon voor het gemak, maar ik realiseer me dat het niet slim is als ik deze kleren aanhoudt, ze brengen te veel nare herinneringen met zich mee.
Uiteindelijk besluit ik een simpel zwart T-shirt aan te trekken met een licht getinte spijkerbroek. Onzeker kijk in de spiegel, maar al gauw zie ik dat mijn ogen niet onzeker staan, maar vol schaamte, mijn blik wendt zich af naar beneden en schenkt ook geen waardige blik meer aan het spiegelbeeld. Ik doe vandaag geen make-up op, dat lijkt me het beste. Mijn haar haal ik uit de warrige staart en schud het los, prima.

Eenmaal beneden zit mijn moeder al aan tafel, ik durf haar niet aan te kijken en zwijgend smeer ik mijn brood. Ik werp snel een blik op de klok en zie dat het inmiddels 10 uur is, ik besluit Daniël om 11 uur te bellen, meestal is hij dan wel wakker en nu heb ik nog een uur om me voor te bereiden.

De tijd gaat veelste snel voorbij, na wat een half uur leek te duren, pak ik mijn Iphone en klik ik 'Daniël❤' aan..
Ik hoor de wachttonen door mijn trommelvliezen trommelen..
Na een paar seconden neemt hij op.

"Met daniël.."
Voorzichtig groet ik hem, en een brommend geluid vormt een antwoord op mijn voorzichtige begroeting.
Zonder dat ik het wil begin ik te snikken, ik denk even kort na en besluit om met hem af te spreken, in plaats van het via de telefoon te vertellen.
Opeens hoor ik hem wat zeggen;
"Luun.. Alsjeblieft, stop met snikken.."

Ik zeg hem dat het me spijt en vraag of hij vandaag misschien even tijd heeft voor me..

Hij antwoord rustig met;
"Ik neem aan dat je mij uit gaat leggen wat er gister heeft plaats gevonden? Ik ben blij dat je het niet via de telefoon doet.. En ja ik heb wel even tijd, ik ben bereid om naar jou verhaal te luisteren."

Een zucht van opluchting verlaat mijn mond..
Na een tijd te hebben afgesproken neem ik afscheid van hem en ga me klaar maken..

Over een half uur vertrekt mijn trein, snel smeer ik wat brood en maak wat drinken voor onderweg.

Ik schrik van een hand die op mijn schouders word gelegd, in mijn haast heb ik niet opgemerkt dat mijn vader naar beneden is gekomen.
Hij vraagt me waar ik naar toe ga en ik zeg snel dat ik het later allemaal uitleg en ik nu moet rennen anders mis ik de trein naar Daniël. Hij knikt begrijpend en opent de voordeur voor me, ik geef hem een snelle kus en haast me dan naar m'n trein.. Op naar Daniël.