When The World Turns Grey

Hoofdstuk 27

Calum POV

*3 weken later*

Ik wacht tot Ashton, Luke en Michael in de auto zijn gestapt en loop dan terug het ziekenhuis in. de laatste week zijn we begonnen met het afwisselen van elkaar, maar Sara chter laten blijft voor ons allemaal elke keer weer moeilijk. Onderweg kom ik Emma nog tegen, we kennen inmiddels bijna alle verpleegkundigen van de Intensive Care bij naam. Ik loop door naar Sara's kamer, ga op de stoel naast haar bed zitten en pak haar hand vast. zoals ik al 3 weken doe. Ik strijk zachtjes met mijn vingers over haar onderarm. Over de wond, die inmiddels bijna dicht is. De wond die haar 2 weken terug zowat fataal is geworden. "Saar.. Wordt nou wakker, alsjeblieft.. We missen je zo.. De 1d jongen hebben nog een keer gebeld gisteren. Ze komen morgen hier naartoe. Ze willen je toch nog even zien, dus hebben ze 2 concerten afgezegd." voor de rest probeer ik nog een beetje luchtige dingen te vertellen, maar het blijft voelen alsof ik als een gek in mezelf zit te praten. Dus ben ik uiteindelijk maar gewoon stil, en pak haar hand maar weer vast. Ik doezel net een beetje weg als ik het voel. Een kneepje. Zo klein dat het makkelijk gemist kan worden, waardoor ik twijfel of ik het me niet verbeeld heb. Maar dan, nog een. Een klein beetje harder deze keer. Ik spring op, en druk zonder te twijfelen op de alarm knop. "Saar! Saar! Ik ben hier meis. Kom maar. Kom maar bij mij" zeg ik terwijl ze nog een kneepje geeft en ik zielsgelukkig zachtjes terug knijp. Een arts en 2 zuster komen binnen rennen. "Ze komt bij! Ze kneep. Ze komt bij" Roep ik naar hun. De dokter en de ene zuster nemen mijn plek in naast het bed en beginnen haar te onderzoeken. Ik hoor de dokter nog mompelen. "Ongelooflijk". Ik ga naast Emma staan die me een klopje op mijn schouder geeft. "Die dochter van jou is echt een taaie. We hadden haar allemaal al opgegeven, maar ze heeft zich weer helemaal naar boven geknokt" Ik geef haar een gelukkige glimlach terwijl de tranen van opluchting in mijn ogen opwellen. dan geeft Emma me een zetje richting de gang. "Je moet ze bellen. Vertel ze het goede nieuws. En als ze snel zijn, zijn ze er misschien nog bij als ze echt helemaal bij komt". Ik was het bijna vergeten. Ik loop naar buiten en tik met trillende handen Ashtons nummer in. 

A: He Cal. Wat is er?

C: Ash jullie moeten nu terug komen. ze.. ze komt bij

vrijwel meteen hoor ik dat Ashton begint te huilen van opluchting, en het aan Luke en Michael vertelt. Ze zitten waarschijnlijk nog in de auto. 

C: Als jullie nou snel zijn, zegt Emma dat jullie er misschien nog bij kunnen zijn als ze haar ogen open doet.

A: (snikkend) We komen er nu gelijk aan, maar blijf bij haar voor het geval dat wij te laat zijn. tot zo.

en hij hangt meteen op. Ik stop mijn telefoon in mijn broekzak en loop dan terug de kamer in, waar de dokter inmiddels bezig is met het meten van haar bloeddruk, met een kleine glimlach op zijn mond.