In de dagen die volgden was het moeilijk om bij Blake weg te blijven. Hij had een speciaal soort aantrekkingskracht die ongelofelijk onweerstaanbaar was. Ondanks dat had ik er gelukkig wel voor kunnen zorgen dat ik de rest van de tijd naast Lacey in de klas zou zitten. Blake had er niets op aan te merken. Tenminste hij had nog niet één keer iets tegen me gezegd. Toch voelde ik me zwaar ongelukkig. Misschien omdat ik elke nacht verlangde naar die kus die hij me gaf. Ik kon het maar niet vergeten. Hoevaak ik het ook probeerde, Blake uit mijn hoofd krijgen lukte me niet. 'Je ontmoet wel iemand anders'zou Cristina vast en zeker gezegd hebben. Maar met iemand anders zou ik niet blij zijn. Ik wilde niet gebeten worden, dat was zeker. Dus ik moest mijn gevoelens laten gaan en hem voor altijd vergeten. Maar waarom lukte dat niet?
Ik had gelukkig in de middag met Cade kunnen praten. 'Dus jij bent ook een weerwolf?' 'Je wilt me daar toch niet de hele tijd vragen over stellen.' 'Nee, nee, sorry'glimlachte ik en ik merkte dat het hem niet veel kon schelen. 'Het moet vast moeilijk zijn voor je. Het is inidergeval al lastig genoeg voor Blake..' Met een verwarde blik keek ik hem aan. 'Hoe bedoel je?' 'Hij slaapt niet meer, heeft ruzie met andere Beta's en hij luistert zowat niet meer naar Drake.' 'Hij is koppig..' 'Hij is verliefd'corrigeerde Cade me en ik keek hem recht in zijn ogen aan. 'Maar aan de ene kant doet hij ongelofelijk zijn best om je te vergeten. Hij praat met andere meiden en..' 'Wat!?' 'Haha, geintje. Maar ik meen het, hij doet echt zijn best'grinnikte Cade. 'Maar wolven zoals jullie zijn dus altijd alleen?' Cade schudde meteen zijn hoofd en hij keek me aan alsof ik iets vreselijks raars had gezegd. 'Wij zijn samen een echte pack. We zijn altijd samen dus nooit alleen.' Ik knikte naar hem. 'Maar goed, ik denk dat Blake wel zo komt dus als je nu weggaat is dat geen probleem.' 'Nee, dat is goed.' Ik deed voorzichtig mijn jas aan en ik was klaar om te vertrekken totdat ik een stem hoorde. 'Cade.' 'Ik kom al.' Cade was vast ook even geschrokken en hij sprong meteen overeind. Ik keek hem maar niet aan en ging rustig verder met mijn sjaal omdoen. 'Doei Jen' 'Doei Cade'zei ik terug en ik pakte mijn tas en wilde net ook naar buiten lopen. Maar de gedaante van Blake stond recht voor me. 'Sorry, ik denk dat je dit hebt laten vallen..' Hij gaf me de sjaal die ik net toch echt had omgedaan. 'Eh..dankje'zei ik verward en hij liep weer samen met Cade weg.
'Ik ga naar boven mam, welterusten.' Ik sloot de kamerdeur voorzichtig achter me dicht en met rustig passen loop ik naar boven. De treden kraakte maar het was ook een oude trap. Ik opende mijn kamer deur en ik zag dat er tien voor elf op mijn wekker stond. 'Tijd om te gaan slapen dus.' Ik trok mijn pyjama aan en ging meteen in bed liggen. Meestal doezelde ik na een paar seconden weg maar nu duurde het iets langer. Waarschijnlijk omdat het raam nog open stond. Ik liep naar het raamkozijn en sloot die vlug. Je weet maar nooit wat opeens binnenkomt. Ik ging meteen weer heerlijk in het zachte bed liggen
'Blake? Blake?' De donkere wolf kwam op me afgelopen en ik sprong angstig uit het bed. 'Help..' De wolf veranderde langzaam weer in een mens en inderdaad, het was Blake. 'Wees maar niet bang, ik ga je echt geen pijn doen.' Zijn ogen waren star en zijn blik was onbeschrijfelijk. Alsof alle emotie in hem verdwenen was. 'Blake, blijf staan. Blijf nou staan!' 'Shhh, je bent toch niet bang voor me.' Hij grinnikte en greep mijn armen stevig beet. Ik kon wel janken en hij duwde me tegen de muur. 'Laat me los!'gilde ik maar het werkte niet. 'Je bent zo mooi, weet je dat'grijnste hij en hij voelde met zijn hand over mijn gezicht. 'Doe niet! Ik wil dit niet!' 'Rustig maar, het doet maar eventjes pijn.' Blake ontblootte zijn tanden en allebei zijn hoektanden waren vlijmscherp. 'Mam! Mam!' 'Je moeder is er niet om je te redden..' Zijn ogen gloeiden weer in een gele kleur op en ik voelde hoe hij in één keer stevig zijn tanden in mijn nek zette.
'Neeee!!' Ik schrok wakker en ik greep de reling van mijn bed stevig vast. Mijn ademhaling was zwaar en de zweetdruppels liepen langs mijn gezicht. 'Jennifer?' De deur schoot open en mijn kleine broertje stond me met grote ogen aan te kijken. 'Trent, wil je alsjeblieft bij me blijven..' Mijn broertje die dit soort situaties wel gewend was, kroop onder de dekens. Ik kende hem het allerbest van iedereen. Hij was de enige die me kon troosten in de tijden dat ik het moeilijk had. En voor een zeven jarig jongetje was hij ontzettend intelligent en altijd begripvol. 'Had je een nachtmerrie?' 'Ik denk het wel..' Ik voelde langzaam over mijn nek maar ik kon geen rare plekken voelen. 'Ik kan wel even water voor je halen.' 'Nee, laat me alsjeblieft niet alleen.' Trent knikte meteen en ik sloeg mijn armen om hem heen. 'Ga nou maar weer slapen, zussie'glimlachte hij want tegen knuffels kon ie nooit zo goed. Grinnikend aaide ik hem over zijn hoofd waardoor zijn haren nog erger in de war zaten. 'Goed dan.' Ik ging weer op mijn rug liggen en voelde me steeds meer wegdoezelen.
'OMG, Jen hij was zo stoer en zo gespierd!' Lacey ratelde de hele tijd maar door terwijl we door de gangen liepen, opzoek naar onze volgende les. 'Wat leuk voor je'zei ik maar eigenlijk luisterde ik helemaal niet. 'En gister zoenden we elkaar bijna. Het was zo'n mooi moment.' Kan ze nou nooit eens haar mond houden dacht ik en ik probeerde mijn lesrooster op te zoeken. 'En het rare is dat ik hem zo vaak heb gezien in de les maar hij nooit wat tegen me heeft gezegd. Dat is toch raar.' Ik knikte terwijl ik stiekem ongeïnteresseerd met mijn ogen rolde. 'Ik had hem trouwens gevraagd of hij naast me wilde zitten en hij zei ook nog ja. Geweldig, toch! Hopelijk vind je het niet erg natuurlijk.' 'Nee, is goed hoor. Wat jij wil.' Samen liepen we naar het lokaal en ik ging weer achterin zitten op dezelfde plek waar ik eerst met Blake zat. 'Hij komt er zo aan denk..'zei Lacey helemaal opgewonden en ze ging alvast op haar plek zitten. Ik zag hoe ze haar tas op de stoel naast haar zette, wachtend op haar nieuwe vriend. Uiteindelijk kwamen er steeds meer mensen binnen en Lacey begon meteen al één van hen te begroetten. Ik kon alleen nog niet zien wie het was. 'Kom snel, ik heb een plek voor je bewaard!'hoorde ik haar zeggen en ik keek toe hoe ze als eerste uit de massa mensen kwam. Eerst kwam ze langs mijn tafel omdat ze waarschijnlijk niet kon wachten om hem voor te stellen. 'Kijk dit is hem. Volgens mij ken je hem wel al hoor.' Ze wees naar de massa mensen en langzaam kwam er een jongen uitgelopen. Zijn warrige haar, zijn prachtige ogen en zijn stoere loopje. Hij had het allemaal. Ik keek naar de glimlach op Lacey haar gezicht toen ze hem aankeek. In een rustig tempo stond de jongen uiteindelijk naast haar en ik kon mijn ogen niet geloven. 'Dit is 'm, Blake'zei Lacey terwijl ze zijn arm pakte en om haar schouder smeet.
