De Buurtpolitie ~ een nieuw gezin

~Ziekenhuisbezoek~

Pov Louise
Als we aangekomen zijn in het ziekenhuis zie ik dat iedereen naar Elise staart en wijst. Elise is niet blind of doof en hoort en ziet dat ook, dus loopt ze met haar gezicht naar de grond gericht terwijl ze Tineke's voeten volgt. Even een beschrijving van hoe Elise eruitziet ;
Haar gezicht staat vol met zweepslagen, blauwe plekken en littekens. Ze heeft een blauw oog, een bloedneus en er is waarschijnlijk ook wel iets gebroken. Eigenlijk is ze gewoon in elkaar geslaan door haar vader, daar komt het op neer.
Wanneer we aan de balie komen hoor ik een meisje van 7 aan haar mama vragen: "Mama, wat is er met dat meisje gebeurd? Die ziet er niet zo mooi uit he? Zo erg voor haar... En iedereen kijkt daarnaar. Eigenlijk he, zou ik dat meisje nu willen zijn. Dan moesten de mensen niet zo lelijk naar haar kijken, en dan zou ze gelukkiger zijn..." "Maar zou jij dat dan niet erg vinden, dat iedereen naar jou kijkt?", vraagt haar mama. "Nee, als daardoor dat meisje een beetje blijer zou zijn, niet. En ze ziet er ook heeeel bang uit, ik hoop dat dat niet lang meer zal duren en dat ze terug een vrolijk meisje wordt..." Elise, Tineke, Brigitte en ik hebben dat allemaal gehoord en bij Elise zie ik zelfs een klein glimlachje verschijnen. "Mama, kom eens mee", hoor ik haar nog zeggen en dan zijn ze weg. Tineke gaat naar de balie. De mevrouw achter de balie vraagt waarmee ze kan helpen.

Pov Tineke
"Waarmee kan ik u helpen?", vraagt de vrouw. "Is er een dokter beschikbaar? Wij zijn een meisje gaan halen, en ze is gewond, en geen klein beetje, antwoord ik. "Mag ik haar eens zien?", vraagt ze weer. Ik wenk Elise en 'toon' haar aan de vrouw. "Oke, wat is er gebeurd met haar?" "Ze is mishandeld door haar ouders", antwoord ik op de vraag. Ze knikt even en wendt zich dan tot haar collega. "Mishandeling, Tom. Charlotte halen zeker?", vraagt ze aan hem. Hij knikt. Sofie -zo heet ze volgens haar naamplaatje- neemt de telefoon en voert een kort gesprek. Ondertusen hoor ik Louise bezig tegen Elise. "Elise, ik weet dat iedereen naar u kijkt enal, trek u daar niks van aan. Die mensen weten niet wat er gebeurd is. Misschien denken ze dat je gevochten hebt op school. Je hébt ook gevochten, niet op school, maar voor u leven... En dat doe je al jaren... Je hebt zo vaak gevochten, en telkens verloren. Vandaag ben je gewonnen. Door dat sms'je naar mij te sturen. En eens dat je gewonnen bent, hoef je niet meer opnieuw te vechten. Nooit meer. Je gaat hen ook nooit meer zien. Je moet ook niet meer elke avond met angst in slaap te vallen, daar liggen vrezen dat ze u in de nacht gaan doden. Of 's avonds, dat u vader u weer, alleja, je weet wel."
Wat zou hij 's avonds doen? Ik breek er mijn hoofd niet over, dat komt wel bij het videoverhoor. Ik ben echt wel blij dat Louise zo goed overeenkomt met Elise. Die 2 vullen elkaar echt aan. Kijk wat Louise net gedaan heeft. Alles wat ze gezegd heeft is waar. Brigitte heeft het duidelijk ook gehoord want ze begint te lachen.
10 minuten later komt een jonge vrouw aangelopen. "Ja Sofie, ik ben er", zegt ze. "Het is voor dat meisje hier, ze is mishandeld door haar ouders ", vertelt ze.

Pov Charlotte
Ze is mishandeld door haar ouders.
Die zin blijft voor de rest van de dag in mijn hoofd zitten. Wie doet nu zoiets?!?

"Kom maar mee, dan zal ik eens kijken", zeg ik tegen het viertal. De polieagente, de vrouw en de 2 meisjes volgen me. Dat ene meisje is wel zwaar toegetakeld... "Zeg het eens, wat kan ik voor jullie doen?", vraag ik. "Wel, het hele korps is daarnet opgeroepen door Louise", zegt de vrouw in politie-uniform wanneer ze naar het niet-gewonde meisje wijst. "We hebben Elise kunnen redden, en ik en Brigitte zijn met haar naar de school geweest om de leraren enzovoort in te lichten en we hebben Louise dan ook meegenomen, dat is Elise haar beste vriendin en de dochter van Brigitte", legt ze kort uit. Ik knik. "En wat is er dan gebeurd dat ze er zo uitziet?", vraag ik, al weet ik het antwoord al. "Ik ben door mijn ouders mishandeld", zegt Elise, terwijl ze haar best doet om niet te beginnen huilen. Weer knik ik. "Willen jullie even naar buiten gaan, dan kan ik Elise onderzoeken", vraag ik vriendelijk. Louise en de 2 vrouwen staan op en wachten in de gang. "Elise, wat heb je het liefst? Dat ik eerst eventjes met je praat over alles of dat ik je eerst onderzoek?", vraag ik. "Onderzoek me maar eerst, want mijn kaak doet veel pijn", antwoord ze. "Ga maar op de onderzoekstafel zitten."

Ik onderzoek haar en stel vast dat ze een gebroken kaakbeen heeft. De rest zal uit zichzelf moeten genezen. Niet dat we aan die kaak veel kunnen doen, ze zal de eerste week niet veel kunnen eten. "Zet u maar terug. Vertel eenw, wat is er allemaal gebeurd waar ik iets van moet weten? Je moet niet alles uitleggen, dat zal je straks in het verhoor ook al moeten doen, dus vertel datgene waarvan je denkt dat het voor mij belangrijk is."
"Euhm, ik word al mijn hele leven mishandeld door mijn ouders. Oke, heb ik al mee leren leven... Niet dat ik het leuk vind of dat het geen pijn meer doet na al die jaren, maar ik ben het al gewoon. Nu, de laatste tijd..." Daar aarzelt ze even. "Vertel maar, ik heb al heel veel gehoord." "Mijn vader... verkracht mij ook." Mijn adem stokt. Dat meisje... "Hoe vaak heeft hij dat gedaan?", vraag ik. "Vandaag was de tiende keer denk ik..." "Oke, ik ga straks met die agentes", vertel ii, voor ze me onderbreekt. "Tineke en Brigitte?", vraagt ze. Zo heten ze dus. Ik knik. "overleggen of je met een psychiater of trauma-arts moet praten. Oke?" Elise schudt haar hoofd. "Ik wil niet met mensen praten die ik niet ken", verklaart ze. "Met mensen die ik een beetje ken, zoals u, wel, maar niet met wildvreemden...", gaat ze verder. "Dus met mij zou dat geen probleem zijn?", vraag ik vriendelijk. Ze schudt haar hoofd. "Oke."
Ik roep Tineke, Brigitte en Louise terug binnen en we beslissen dat ze elke donderdagnamiddag komt om dit te verwerken. Natuurlijk hebben we rekening gehouden met haar lessenrooster, zodat ze niet de belangrijkste vakken mist. Op die namiddag heeft ze L.O., P.O. en een uurtje godsdienst, dus dat is niet zo veel dat ze mist.

Pov Elise
Wanneer we buitengaan bij Charlotte/ dokter Van Damme komt het meisje dat daarnet bezig was tegen haar mama naar me toe en geeft me een kaart. "Veel beterschap", staat er op. Ik glimlach naar haar en gef haar een knuffel. "Dankje" Voor ze terug naar haar mama loopt zegt ze nog: "Ik ben ook Elise." Er komt weer een glimlach op mijn gezicht en ik zwaai nog even naar haar.

20 minuten later op kantoor

Pov Tineke
"Eindelijk, ik dacht dat je niet meer ging terugkomen!", zegt Koen door heel de zaal. Ik begin te lachen en geef hem een kus. Elise kijkt ons aan en wijst ons dan apart aan. "J-jullie... Huh?", ze kijkt ons niet-begrijpend aan. Louise is me voor en zegt lachend: " Tja, Elise, als 2 mensen elkaar kussen, dan betekent dat iets he." Ik en Koen moeten allebei lachen, en Elise uiteindelijk ook. Zonder woorden vraag ik aan Koen of de videokamer al klaar is. Hij knikt. Ik neem Elise mee naar de kamer en leg haar uit waarom de camera's er staan en dat Koen ons ook kan horen en zien. Ik zet de camera's aan en begin het verhoor.