{Luna}
Nadat hij knikt begin ik met mijn verhaal.
Ik vind het zo moeilijk, de brok in mijn keel begint te groeien en krijg geen woorden over mijn tong gerold. Ik weet niet waar ik moet beginnen.. Wat is dit vreselijk zeg..
Voorzichtig begin ik met mijn verhaal.
"Oke.. Uhm waar moet ik beginnen..
Uhm, nou kijk.."
Nog steeds heb ik een brok in mijn keel, meestal is het figuurlijk, maar dit keer niet, ik voel echt een brok in mijn keel. Een brok die alle woorden blokkeert..
Ik vecht tegen mijn tranen, maar het mislukt, langzaam maar met grote mate stromen ze over m'n wangen..
Het gaat allemaal moeizaam, maar ik moet het hem toch echt vertellen. Nog even ben ik stil, maar uit eindelijk begin ik toch maar met mijn verhaal.
"Oke kijk..
Gister toen we met z'n allen in de stad waren dronk ik samen met de meiden wat, we hadden het erg naar onze zin, alleen we dronken best veel en we bleven maar lachen.
Opeens zag ik Theo daar staan, ik had Theo al zo godverdomme lang niet meer gezien..en was dus echt heel erg blij hem te zien. Ik nam snel het laatste slokje van mijn drankje en rende toen op hem af.
Hij was blij om me te zien en trok me in een stevige knuffel, ik werd er best emotioneel van, ik keek hem daarna even kort aan en nam hem mee naar de meiden. Ik stelde hem rustig voor, iedereen vertelde wat over zichzelf en daarna gingen we nog wat drinken samen, alleen ik denk niet dat dat bij 'wat' bleef..
Wat er daarna allemaal in details gebeurde kan ik me niet meer herinneren.
Na het drinken verliet ik Theo en ging ik weer naar de meiden, maar ik was al flink aangeschoten. We gingen een beetje dansen en kregen allemaal de slappe lach..
Een kwartier daarna trof ik Theo weer want ik liep perongeluk tegen hem op toen ik jou zocht. Alleen achteraf wens ik dat ik hem niet meer was tegen gekomen.
Toen ik hem in zijn ogen keek veranderde er iets in mij.
De drank nam mijn lichaam en verstand over.
Ik probeerde jou nog te vinden in de menigte.. Maar tervergeefs..
Theo pakte me vast en opeens stonden we heel dicht bij elkaar. Ik wist niet wat ik deed, hopeloos keek ik nog een laatste keer zoekend in het rond, maar mijn ogen faalden en konden jou niet vinden.
Al gauw was mijn aandacht weer bij Theo.. hij fluisterde wat onverstaanbaars in mijn hoofd en tilde me daarna op.."
Shit, even slikte ik en haalde zo diep als ik kon adem.. Ik was aangekomen op het gevoeligste punt, ik vocht te hard tegen mijn tranen, maar tot mijn teleurstelling wonnen de tranen van mij.. Ze stroomden als watervallen over mijn wangen en tot mijn verbazing trok Daniël me naar zich toe, omhelsde me en veegde daarna m'n tranen weg. Het duurde niet lang want hij zei al gauw ;
"Ga maar verder."
Ik knikte kort ging daarna verder..
"Hij tilde me dus op.. en tot mijn grote schaamte ging ik er in mee. Ondanks Theo's sterke armen, zocht ik toch wat meer stevigheid door mijn armen en benen om hem heen te slaan.
Even liet ik weer los, maar merkte al gauw dat hij te sterk was en bij die gedachte gaf ik me over..
Hij zette me neer tegen een auto op de parkeerplaats en vanuit mijn ooghoeken zag ik de meiden kijken, ze maakte zwaaierige bewegingen en ik zwaaide maar terug.
Opeens keek Theo me diep in de ogen aan en toen.."
Tot mijn verbazing had ik nog tranen over en weer begon ik hevig te snikken. Niet zo waar omdat ik het moeilijk vond om het te vertellen, maar deze keer omdat ik wist dat ik verdomme hartstikke erg fout zat.
Ik keek Daniël aan en zijn gezicht stond in tweestrijd, alweer.
Ik wist dat hij medelijden had en me eigenlijk wou troosten, maar ik wist ook dat hij wist wat er nu ging komen dus hij wreef even over mijn rug en wenkte me daarna om verder te gaan.
Ik verzamelde al mijn moed en vertelde toen verder..
"En.. En toen nam het vreselijke verlangen het van me verstand over en nog geen seconden later stonden we te zoenen.."
Met pijn in mijn hart vertelde ik Daniël over de zoen. Maar ging snel verder naar het gene wat erna gebeurde.
Ik vertelde over hoe ik met een klap terug kwam in de realiteit en ik huilend op de grond zakte.
Ik keek hem langzaam vol schaamte aan.
Ik zag tranen en woede in zijn ogen ontstaan, ik kon er alleen niet uitkomen of het woede naar mij, Theo óf de drank was...
" Een tijdje lag ik op de grond.. Toen hoorde ik opeens voetstappen richting mij stappen. Ik hoopte dat jij het was, de hoop die brandde in mij werd niet lang daarna weg genomen.
Ik haalde mijn handen weg voor mijn ogen en keek recht in de ogen van Lola.
Ze keek me boos, verwaand en half grijnzend aan.. Daarna gaf ze me een trap in mijn maag, zei nog wat en liep daarna weg.."
Ik kon me niet meer herinneren wat Lola zei..
Toen ik de woorden 'trap in mijn maag' uitsprak, zag ik Daniël's vuisten opbollen tot gevechtsmodus. Er rolde een traan over zijn wang maar ongezien negeerde ik die en ging verder.
"Toen ik eindelijk in staat was om op te staan na de trap rende ik op zoek naar jou. Toen ik je zag krimpte ik ineen en vluchtte weg, ik was beschaamd en bang, maar vooral beschaamd.
Ik kon niet naar je toe gaan, ik was te verward, ik was nog niet klaar voor ons gesprek..."
Ik zag zijn gezicht een beetje vertrekken, maar kon er dit keer geen gedachtes van aflezen..
"Ik was aardig dronken maar met nog een beetje verstand kon ik me bij zinnen zetten en ik hoopte met al de hoop dat nog in mij zat dat jij nog niks wist. Ik wou het je zelf vertellen, dat was ik je minimaal verschuldigd.. Maar ergens hoopte ik deels dat je het al wél wist zodat je het langzaam kon verwerken.."
Ondanks de pijn, die dit keer wel van zijn gezicht was af te lezen, zag ik hem toch een beetje opklaren.
Het voelde goed om mijn fouten toe te geven, maar het deed pijn, het deed echt veel pijn...
"Ik vluchtte weg, weg van jullie allemaal, ik vluchtte angstig en verward de stadsstraten op.
Mensen liepen geërgerd langs me heen, maar het boeide me allemaal geen reet meer.
Een paar winkels verder dacht ik mijn moeder te zien, nogmaals sloeg de alcohol toe en zonder na te denken riep ik zo hard als ik kon.. 'MAMA', ja ik deed het echt.."
Ik zag zijn gezicht opklaren, het bracht mij een glimlach op mijn gezicht.
Ik wist dat hij mijn onhandige acties erg vermakelijk vond altijd en dat nam ik hem ook niet kwalijk, want echt.. ik blunderde wat af..
" Ze was het dus niet..
Maar mijn blunder bracht me wel een goed idee.. Ik tikte snel het nummer van m'n moeder in en heb haar toen alles verteld, ze reageerde niet, maar ik was zelf ook te dronken en te verward om mijn aandacht bij het gesprek te houden..
Meerdere malen liet ik, terwijl we midden in een gesprek zaten, mijn hand naar beneden zakken en zwerfde ik rond in de stadsstraten.
Ik was zo verward dat ik zelfs keihard tegen iemand op botste..
Ik schaamde me zó erg en bij elke pas die ik zette werd dat gevoel meer..
Ik ging nog langs bij de juwelier, ik vroeg de 2 vrouwen wat, maar uiteindelijk rond kwart over 12 vertrok ik richting huis.
Ook in de trein kon ik niet stoppen met huilen.
Volgens mij heb ik nog nooit zo hard en veel gehuild Daniël.."
Zijn naam, ik sprak zijn naam zo echt uit, zo vol emotie. Ik zag hem opschrikken en dit keer keek hij ongemakkelijk weg. Het deed me pijn, niet alleen om zo eerlijk te zijn maar ook hoe hij hierop reageerde, hij deed zo zijn best niet boos te worden. Toch zag ik tweestrijd in zijn ogen, alsof hij niet boos kon zijn door een of andere reden..
Ongemerkt zorgden mijn tranen er voor dat mijn wangen weer vochtig werden, ik dacht écht dat mijn tranen nu wel op zouden zijn..
Ik schrok op uit mijn gedachtes toen Daniël wat zei..;
"Luna..kom eens hier.."
