YILDIZ #wattys2019

22.BÖLÜM "ASTIM"

Demi Lovato- Take Me the Church

○●○●○●○●○●○●○●○●○●○●
Yüzüme tatlı olduğunu düşündüğüm bir sırıtış takınıp yavaş yavaş geri adımlar atmaya başladım. Çünkü biliyordum ki bu yaptığımın acısını fena halde soracaklardı. İçimden bildiğim tüm duaları ederken ilk hamleyi yapan Arda oldu.

Ardanın bana doğru koşmasıyla birlikte geri geri yürüyen ayaklarım artık tabana kuvvet koşuyordu. Arkama bakıp Ardanın bana yaklaşıp yaklaşmadığından emin olmak istiyordum ama eğer arkamı dönersem yavaşlatacağının da farkındaydım. Hayır yani yorulmuyorda vicdansızlar. Çita görse kıskanır. Bu ne hızdır yiğidim.

Koşmaktan artık ciğerlerim yanmaya başlamıştı. Ayrıca nefes almakta da zorlanıyordum. Oyunu boşverip evin duvarına sırtımı yaslayarak oturdum. Eğer biraz daha ciğerlerimi zorlarsam geberip gidecektim çünkü.
Elimi cebine soktum. Yok! Nerde bu! Unutmuş olamam ya! Astım ilacım yok! Bütün ceplerimi aradım ama yok. Nefesim git gide azalmaya başlıyordu. Son bir kez daha şansımı deneyip hızla inip kalkan göğsümü sakinleştirmesi için ilacımı aradım ama Allah kahretmesin ki yoktu.

Arda gülerek bana doğru gelirken halimi görüp bir anda yüzü ciddi bir hal aldı. Koşarak yanıma geldi ve yanıma çöktü. "Damla iyi misin? Noluyor?" dedi. Baya endişelenmişti. Telaşlı bir şekilde "Poyraz! Elif! Gökmen! Çabuk buraya gelin abi" diye bağırdı.
Ah yavrum nasıl da korkmuştu. Arkadan koşarak ilk Poyraz geldi ve telaşla "Arda! Arda çabuk Damlayı al, eve gidiyoruz" dedi. Arda hemen beni kucağına aldı ve "ah be güzelim madem astımın var niye söylemedin? Niye koşuyorsun be kızım" dedi. Aslında haklıydı ama sırf astımım var diye bazı şeyleri yapamamaktan gına gelmişti. Biraz olsun eğlenmek benimde hakkımdı. Ayrıca Arda beni kucağına almıştı. Astımımız da tutmasa hiç kucaklamayacaktı öküz.

Evladım nasıl bi salaksın sen. Geberip gidiceksin trip atıyorsun kendi kendine.

Hemen ardından Elif, Gökmen, Barış ve Pınar koşturarak yanımıza geldi. Hepsi birbirinden endişeli gözlerle bana bakıyorlardı. Şu astım krizi belası bir bitsin hepsi beni azarlamak için sıraya gireceklerdi biliyordum.

Arda bizim eve doğru yol aldı. Kapının zilini çaldı. Ama açan yok. Annem nereye gitmişti ya? Daha evden çıkalı en fazla onbeş dakika olmuştu. Of anne sende evden çıkacak günü bulmuşsun ya.
Cebimden anahtarı güçsüzce çıkarıp Elife verdim. Elifin kapıyı açmasıyla Poyraz kapıyı itip koşarak yukarıya çıktı. Muhtemelen ilacımı almaya gitmişti.
Poyraz gelesiye kadar Arda beni salondaki koltuğa bıraktı. Birkaç dakika sonra Poyrazın getirdiği ilacı Arda aldı ve ilacımı ağzıma tuttu. İlacı iki-üç kere içime çekip nefesinin düzene girmesini sağladım. Biraz bekledikten sonra "iyi misin Damla" dedi Poyraz. Kafamı evet anlamda salladım.
Arkadan bir elin gelip kafama vurmasıyla öne savruldum.
"Gerizekalı mısın kızım sen? Niye koşuyorsun? Ödümüz bir yerlerimize karıştı ya" dedi Pınar. Sesi titremişti konuşurken. Sanırırım düşündüğümden de endişelenmişlerdi. Haksız olduklarını söylesem çarpılırdım.

"Pınar haklı Damla. Gerçi bizde de hata var. Keşke başka bir şey oynasaydık. Bir de biz de biliyoruz hasta olduğunu yalnız hiç aklımıza gelmemişti böyle olacağı. Biz de özür dileriz ama sen yine de oynamasdın keşke. Hayır yani birimizin bile aklına da mı gelmedi anlamadım ki" dedi mahçup bir şekilde.

"Özür dilerim herkesten ama... haztalığım yüzünden sürekli bir şeyleri yapmaktan mahrum kalıyorum. Biraz olsun eğlenmek istedim. Onu da zehir ettim zaten. Bir daha olmaz" dedim dedim ve dolan gözlerimi ellerime indirim. Onları üzmüştüm ve kendim de üzülmüştüm.

Arda kolumdan tuttu ve çocuklardan uzaklaştırıp odama çıkartıp yatağıma yatırdı. "Ben odadan çıkıyorum üzerini değiştir. Biraz dinlen ve sakın kendini suçlu hissedip ağlama. Bu arada çok korkuttun Damla. Neyse bu konuyu sonra konuşuruz fıstığım. Sakın moralini bozma" dedi ve alnımı öpüp odadan çıktı.