{Daniël}
"Luna kom eens hier."
Ik sprak het zachtjes maar overtuigend uit, langzaam schoof ze richting mij. Ik voelde me raar, het voelde niet goed.
Ik wist dat ik haar al sinds het begin van onze relatie aan het bedriegen was, maar wat moest ik dan? Als ik het haar vertelde was ik haar kwijt.. No thanks!!
Ze kon het niet te weten komen, niemand wist het.. Maar toch ergens diep van binnen was ik bang, bang dat zíj er wel achter zal komen.
Luna is een slimme meid en als ze iets vermoed gaat ze het ook uitzoeken tot op de bodem..
Ik denk dat daar mijn zorgen lagen, als ze ook maar iets vermoed gaat ze meteen op onderzoek uit. Ze is te slim en nieuwsgierig om het er bij te laten, dat wist ik maar al te goed.
Luna ligt met haar hoofd op mijn schouders en ik wrijf kalmerend heen en weer over haar arm en rug.
Het is stil in mijn kamer, zelfs zo stil dat je ons beiden kunt horen ademen.
Luna ademt rustig, maar als je goed luistert hoor je af en toe een hapering door een snik die haar lichaam verlaat.
Mijn ritme is daarin tegen snel en verward, ik hijg een beetje en klink nogal benauwd. Luna lijkt het ook te merken en zegt;
"Gaat het wel? Je klinkt nogal benauwd Daan.."
Daan, het rolt als goud over haar tong, ze spreekt het helder en zuiver uit. Ik heb die bijnaam altijd al leuk gevonden, veel mensen noemen me zo, maar wanneer zij het uitspreekt.. Daar heb ik geen woorden voor...
Ik knik en sta op. Ik ijsbeer een beetje heen en weer. Ik denk terug aan vroeger, shit, ik wil niet aan vroeger denken, maar toch gebeurd het..
Flashback;
Ik zie haar staan, Zoë. Haar haar bedekt de helft van haar gezicht maar tussen de plukjes door schenken haar uitdagende ogen een uitdagende blik richting mij. Haar kamer is groot net als de rest van het huis, haar ouders zijn rijk, maar wel altijd weg. Langzaam voel ik de zachte handen van Zoë langs mijn armen glijden. Ik weet wat ze wilt en waarvoor ik hier ben, maar mijn gedachten hangen ergens anders. Mijn hoofd staat in strijd met mijn hart; moet ik luisteren naar mijn gedachten die me weeral voor een grote fout zullen behoeden of luister ik naar mijn hart..? Nouja hart, lust is een beter woord. Lang krijg ik niet om na te denken, na een korte ruk aan mijn armen liggen zowel Zoë als ik op haar kingsize bed. Ze kijkt me lief maar dringend aan. Haar handen gaan langzaam van mijn borstkas naar mijn broek. Dit is je laatste kans Daniël, lust of liefde?
Maar het was al te laat, lust nam mijn lichaam over en al gauw bevond ik me in een kortdurend voorspel met Zoë. Dit was het begin van de grootste fout in mijn leven...
Einde Flashback.
Mijn blik veranderd, ik kijk boos en verward uit mijn ogen. Het verleden doet me pijn, echt pijn..
Een zacht gekuch haalt me even later uit mijn gedachtes.. Ik kijk naar Luna en mijn blik veranderd in een zachte en liefhebbende blik.
Ik moet wel.. Ik móet er gewoon voor zorgen dat alles wat er is gebeurd in het verleden blijft.
Ik stop met ijsberen en neem voorzichtig plaats naast Luna, nog steeds kijkt ze een beetje bezorgd. Ik reageer zachtjes op haar bezorgde blik;
"Luun, het gaat wel.. Écht."
Dat laatste pers ik er met moeite uit, maar Luna lijkt het gelukkig niet op te merken. Ik begin weer na te denken, maar dit keer niet zo zeer over vroeger, maar ik vraag me af wat me nou zo slecht laat voelen..? Luna die is vreemd gegaan of ik die een geheim heeft voor haar.. Ik weet het allemaal niet meer..
"Daan, ben je niet boos op me?"
Ik schrik op uit mijn gedachtes en kijk Luna recht in haar ogen aan.
Zachtjes haal ik mijn schouders op.
Nogmaals kijk ik haar in haar ogen aan.. Nu pas valt het me op, het schiet als een kogel door mijn hart.. Haar blik, haar verschrikkelijk mooie ogen staan gebroken. Alles wat nog 'heel' was in haar is dat nu niet meer..
Ze heeft er écht spijt van..
Een traan verlaat mijn oog, het doet me pijn om haar zo te zien, meer pijn dan het feit dat ze me heeft bedrogen.
Ik hou zielsveel van haar, alleen van haar.
Ik draai me naar haar toe en trek haar in een stevige omhelzing en beide beginnen we te huilen..
Na een paar lange seconden laat ik haar weer los en hoopvol kijk ik in haar ogen, maar helaas.. Haar blik staat nog steeds gebroken alhoewel er wel een lichte opklaring ontstaat. Toch voel ik geen voldoening..
Teleurgesteld staar ik naar de grond en raak verzeild in mijn diepe gedachtes...
