Hayat çok zor geliyor değil mi ? Her ani çekilmez kılan insanlarla aynı ortamda bulunmak , onlara sahte gülüşlerinle gülmek , mutlu görünmek... Bunlar resmen beni tanımlıyordu. Herneyse bu sabah uyandığımda normal olmayan bişey vardı. Kalktım ve annem her zaman ki gibi sarhoştu, bu normaldi. Balkona çıkarken karşı komşunun bağırışlarınıaq duyabiliyodum, bu normaldi. Kahvaltı da beni lanet olası arkadaşım bekliyordu, bu normaldi. Dışarı çıktığım zaman arabayla bana gülümseyerek gelen yakışıklı çocuk, işte bu hiç normal değildi. Ne olduğunu anlamadım ve onu hiç de dinlemiyordum. Ama bana şey dediğini duydum ( bu biraz garip gelebilir çünkü hayatım boyunca bana kimse o kelimeyi kullanmadı. Öyle ki bi an anlamını bile hatırlatmakta güçlük çektiğimi söyleye bilirim) "prenses" evet evet komik değil mi ? Bunu bana neden söylemiş olmasi tabi ki önemli ama daha önemli bişey vardı bu çocuk da kimdi ? Ben bunları düşünürken Max'in garip garip gülüşünü farkettim. Tabi ki Max. Lanet olası Max. Öyle hoc durmadan Max'a küfür edebilirdim. Küfür ederken farketmiş olmalı ki yanıma yaklaşıp; " hey June artık biriyle flört etmenin zamanı gelmedi mi ? " bu cümleyi ilk kez kurmuyordu
