Anılarda Yaşamak

Başlıksız Hikaye Bölümü

Hergün aynıydı, yatağımdan kalkıyor kahvaltı için evde ki herkesin uyanmasını bekliyordum. Kahvaltıdan sonra banyomu yaptırıyorlardı.Sonra akşamı bekliyor, derin düşüncelere dalıyordum , bazen balkona bahçedeki lalelerin kokusunu almak için çıkıyordum. Sonra kızım gelip yine hastalanacağım için endişeleniyordu, ama ben iyiydim.

Yine aynı sabahlardan biriydi bugün ki tek değişiklik doktor kontrolüydü.

Doktor uzun uzun bana bakıyordu sanırım doktor olmak için fazla gençti. Kötü birşey olduğunu anlamayacak kadar yaşlı değildim. Ama ben gülümsedim.

Doktor üzgün bir sesle Alzheimer hastalığına yakalandığımı söyledi.Yani kısaca bunadığımı. Kızımın gözleri dolmuştu, ağlayacaktı. Hayır dedim doktora ben iyiyim. Ben ben ben hasta değilim dedim doktor hiçbir şey söylemedi.

Eve geldiğimizde evdeki herkese doktorun ne söylediğini anlattım. Ve iyi olduğumu doktorun genç olduğunu henüz tecrübesiz olduğu için onu affettiğimi söyledim. Herkesin yüzü düşmüştü artık.

Yemekten sonra odama çekildim. Behçet burada olsaydı keşke diye geçirdim içimden. Yanıbaşımda duran fotoğrafına bakıyordum şimdi . Gözyaşlarım süzüldü birden gözümü kapatmamla o an geldi önüme.

Benim ilk balo günüm henüz 17 yaşımdaydım ve heyecandan titriyordum, balo salonu o kadar büyük ve ihtişamlıydı ki gözümü alamıyordum. Güzel genç kızlar, yakışıklı erkekler, herkes dans ediyordu. Ben bunları düşünürken , kalın sesli biri kendini tanıttı önce "Ben Bahriye Nazırı Behçet Azizoğlu bu dansı bana lütfeder misiniz?" dedi Sanki kalbim yerimden çıkacaktı , o kadar yakışıklıydı ki esmer teni , inci dişleri ve geniş omuzuyla .İlk dansımdı, ilk aşktı benim için o zaman anladım aşk tek kişilikti. "Memnuniyetle " diyebildim yalnızca. Sadece gözlerine bakıyordum , öyle konuşuyorduk sanki o gece benim en özel gecemdi bir daha onu görene kadar her gece onu düşünmüş , hiç uyuyamamıştım.