Shawn Mendes - Lost

Hoofdstuk 2

Nadat ik iedereen berichten heb gestuurd met voornamelijk de tekst: 'Het gaat prima, dank je.' pak ik al mijn spullen in die ik nodig ga hebben op wintersport. Morgen vroeg vertrekken we met het vliegtuig en ik wil liever niet alles op het laatste moment doen.
Als alles in mijn koffer zit zie ik mijn dagboek nog liggen. Deze laat ik thuis liggen. Ik heb er al maanden niet ingeschreven. Vijf maanden om precies te zijn. Alleen mijn schrijfblok neem ik extra mee.

Ik zet mijn koffer klaar in de gang en ga weer op mijn bed liggen. Ik heb vandaag veel gedaan. Meer dan de afgelopen tijd samen. Als ik op mijn bed lig zakt het zwarte gordijn weer over mijn geest heen en voel ik me weer niks. Leegte.

Leegte is beter. Beter dan gevoelens. Dat heb ik ook weleens en dan kan ik niet meer normaal functioneren van de pijn. Inwendige pijn is het ergste. Ik geloof niet dat mensen dat kunnen begrijpen, behalve als ze zelf ooit zoiets verschrikkelijks hebben meegemaakt. Mijn psychologe probeert mij ook te begrijpen, maar geloof me. Ze bakt er niks van.

Na een tijdje val ik in een slaap. vol met dromen.
'Shawn!' roep ik lachend. 'Heey schoonheid.' antwoord hij glimlachend en ik val hem om de nek. Even blijven we zo staan. Ik geniet van het moment. Ik kijk in zijn gezicht en dan slaat mijn droom on in een nachtmerrie. Shawn zijn gezicht verandert in die van mijn vader. 'Jess,' mompelt hij. Dan hoor ik schoten van achter me. Ik wil mijn vader vast blijven houden,maar ik weet al wat er gaat komen. Hij stort neer op de grond en ik blijf huilend op mijn knieën naast hem zitten.

Mijn wekker wekt me uit mijn nachtmerrie en daar ben ik het apparaat zeer dankbaar voor. Ik hoor dat mijn moeder beneden al druk in de weer is en besluit dan ook maar met veel moeite uit mijn bed te komen.