Άγγιγμα ψυχής

Πρώτη ... μέρα

Κάθε μέρα είναι για κάτι καινούργιο , καλό ή κακό .Για εμένα είναι η πρώτη μέρα στο σχολείο . Το πρωί που ξύπνησα άκουσα μέσα μου μια φωνή να λέει :
- Τρίτη γυμνασίου ...
                                                       Τρίτη γυμνασίου ? Πώς πέρασαν τα χρόνια ? Φύγανε σαν τα φύλλα του φθινοπώρου , που τα παίρνει μαζί του ο άνεμος και σκορπίζονται απο εδώ και κει .

Άρχισα να ντύνομαι ...Μετά από λίγη ώρα χτυπάει το τηλέφωνο μου . Πλησίασα σχεδόν μισό - κοιμησμένη και μέσα στο σκοτάδι  . Ήταν η Αναστασία :

- Έτοιμη ?

- Στον ύπνο σου με έβλεπες ?

- Σε ξύπνησα ?

- Όχι ... 

Την άκουγα λίγο ανήσυχη ... σαν να φοβόταν ίσως κάτι  . Κάτι που εγώ το ξέρω πολύ καλά . Έκατσα στον καναπέ και σήκωσα τα μαλλιά μου που είχαν πέσει μπροστά στο πρόσωπο μου και με εμπόδιζαν .

Εγώ :  Έλα πες μου ...

Αναστασία : Τι να πω ?

Εγώ : Σήμερα θα δεις τον Στέλιο ...

Πριν καν καταφέρω να τελειώσω την πρόταση μου ...

Αναστασία : Δεν με νοιάζει ο Στέλιος !

Είπε φωνάζοντας ...

Εγώ : Καλά ντε ! Δεν σου είπα να πας να πνιγείς ! Απλά αν δεν ξεκαθαρίσεις κάποια πράγματα από τώρα δεν θα μπορέσεις πότε να τα ξεπεράσεις ...

Αναστασία : Ναι .. έχεις δίκιο .Αλλά δεν είναι εύκολο ... δεν μπορείς να ...

Εγώ : Πίστεψε με μπορώ ! Μπορώ να καταλάβω πολλά . Τα έχω περάσει , όμως τα αντιμετωπίζω . Και λέω " αντιμετωπίζω  " , γιατί ακόμα με στοιχιώνουν , ακόμη είναι χαραγμένα στο μυαλό μου ... κι ας μην το λέω ...

Αναστασία :  Ναι ... Μάλλον τελικά η εφηβία σε σκοτώνει ...

Είπε και αναστέναξε με έναν τρόπο .. πρώτη φορά την άκουσα έτσι . Όλο το καλοκαίρι κάναμε σχέδια για τον Στέλιο .. Πώς να μιλάει στον Στέλιο , πώς θα φέρετε στον Στέλιο και άλλα τέτοια . Δεν μπορούσα να την ακούω έτσι .

Εγώ : Βάλε τα παπούτσια σου και έλα ... Ξεκινά !

Αναστασία : Απ ' έξω είμαι ...

Εγώ : Πλάκα κάνεις ?

Δεν την πίστεψα γιατί αυτό το είχε ξανά πει άλλη μια φορά και όταν άνοιξα την πόρτα ... τότε κατάλαβα ότι μου έκανε πλάκα , δεν ήταν κανένας έξω ...