The Fenomist.

1

Ik kijk uit het raam, als onze auto de straat in rijdt. Dit is het dan. Hier gaan we wonen. Ik ken er niemand, alleen mijn ouders, en mijn zus. Al mijn vriendinnen wonen in Houston. Morgen ga ik voor het eerst naar San Francisco High School. Ik hoop dat ik dan wat mensen leer kennen. Voorlopig zijn we nog wel even bezig met ons nieuwe huis. Het is wel 2x zo groot als ons oude huis, en mijn ouders hebben belooft dat ik een balkon op mijn kamer heb. Maar dat haalt niet weg dat ik het hier helemaal niet leuk vind.

We lopen naar binnen. Mijn zus, Felice, rent gelijk de trap op. "Kom Rose! Deze kamers zijn echt super groot!" Ik strompel de trap op, en loop naar mijn zus. Ik moet toegeven, het is best mooi. "Kijk! Dit is jouw kamer!" Roept ze blij. Felice vindt het helemaal geweldig hier. We verhuisden vanwege mijn vaders werk. Hij is advocaat en niet zo vaak thuis, maar hij is heel lief en grappig. "Felice! Rose! Kom eens even helpen met de dozen!" Roept mijn moeder. "Jaja! We komen!" Roep ik. We lopen de trap af. Er staan heel veel dozen in onze nieuwe woonkamer. Die waren er al heen gebracht. "Pak de dozen die naar jullie kamer moeten maar, daarna mogen jullie even wat anders doen." Zegt mijn vader. Dat valt dan nog mee. Mijn zus helpt mij eerst met sjouwen, en daarna help ik haar. 2 uur later zijn we klaar, en laat ik me uitgeput op bed vallen. Vlak daarna besef ik me dat er nog helemaal geen bed staat! Met een harde klap kom ik op de grond terecht. Moeizaam, en met een pijnlijke rug kom ik weer overeind. Eerst mijn bed dus maar in elkaar zetten...

Die avond is mijn kamer eindelijk een beetje op orde. Mijn bed en bureau staan er, en morgen avond doen we mijn klerenkast. Beneden is het nog helemaal een rommeltje. Er staan nog ongeveer 15 volle verhuisdozen, maar dat gaan mijn ouders morgen regelen. Felice heeft echt al zin in school. Zij krijgt sowieso snel vriendinnen, net als op onze oude school. Iedereen vindt haar aardig, en ze is heel sociaal. Voor mij zal het nog wel wat langer duren, vrees ik. Ik maak altijd heel moeilijk vrienden. Met één beste vriendin ben ik al heel blij. Ik vind van die populaire barbiepoppen echt niks. Die met drie lagen foundation en nepwimpers opgeplakt. Zelf houd ik het altijd heel simpel. Een beetje mascara en eyeliner, en dan is het wel goed. Ik kijk op de klok. Kwart over 11, dus tijd om te gaan slapen. Op naar morgen...