Bize verilen onca güzellik var ki saymakla bitiremeyiz. Insanlar herseye sahip varlıklardır. Bizi bir kuş gibi alıp kafesin içine tıkamazlar. Özgür varlıklarız. Biz bize verilen hiç bir şeyin farkında olmadan yaşayıp gidiyoruz. Depresyon denilen günümüzün ölümcül hastalığı. Ah bir düşünsek onca güzel şey varken kendimize eziyet ettiğimizi.
Sevdiklerimiz ölüyor ve biz kahroluyoruz. Ey insan dur hepimiz geldiğimiz yere gitmeyecek miyiz? Cenaze Törenleri hep karanlık hep siyah hep gözyaşlı.. Sevinmemiz gerekmez mi oysa ki gerçek Aşka kavuştu ölen bu Dünya'nın bir sürü düzenbazlığından kurtuldu diye.
Sınanmak için geldiğimiz şu hayatta hepimiz bir oyun içindeyiz. Peki hangimiz bunu düşünerek yaşadık?
Hangimiz günün sonunda bugün ne hata yaptık ne yanlış yaptık ne günah işledik die sorduk kendimize. Böyle dediysem isyan etmekten bahsetmiyorum gençler.
Hepimiz iyi niyetimizi kaybettik. Güzel şeylerde bile.. Ne acı..
Mesela bugun senin doğum günün olsun. Ve en sevdiğin arkadaşın sana 2 liralık ucuz bir bileklik alıp gelsin. Kuru bi teşekkür eder ve o arkadasının doğum günü geldiğinde ona Pahalı bit hediye almaktan kaçınırsın değil mi ? Ee noldu hani en sevdiğin arkadaşındı senin? Ama ama o sana ucuz birsey alıp getirdi dimi. Hep bi amamız hep bi savunmamız var.
Bu dünya kısasa kısas olan bir yer miydi ? Yoksa biz mi bu hale getirdik ?
Gerçekten herşey karşılıklı bu hayatta.
O zaman nerede kaldı bizim insanlığımız soruyorum size ?
