De Buurtpolitie ~ een nieuw gezin

~Verhoor~

Pov Tineke

"Elise, vertel me alles wat je wilt. Als je iets niet wil zeggen, dat moet niet. Weet wel, uw ouders gaan veroordeeld worden op wat je hier en bij Charlotte zegt."
"Oke. Dus. Mijn ma en pa -mama en papa noem ik ze niet, dat is voor goede ouders-, doen wat jullie gezien hebben al zolang ik me kan herinneren. Slaan met zwepen, stokken, hun handen, mij schoppen, schelden, opsluiten, verhongeren..."
"En wanneer sloten ze je dan op?", vraag ik voorzichtig.
"Als ik mijn werk eens strontzat was en het niet deed. Ik moest echt veel doen, Tineke, niet normaal!", en ze begint weer te huilen.
Ik ga naast haar zitten en troost haar.
"Waarom ben je dat dan nooit komen aangeven?", vraag ik nog voorzichtiger dan daarnet.
"Naar wie moest ik dan naartoe?! Oma's, opa's tantes, nonkels of andere familie heb ik niet, Tineke. En Louise weten ze wonen..."
Dat is wel waar natuurlijk.
En ineens dacht ik terug aan mijn eigen jeugd.

* flashback, Tineke 14 *
Ik was het nu echt kotsbeu. Ik schreef een brief. Niet zomaar 1, de laatste. Dat dacht/hoopte ik toch. Met zo'n rotouders moest ik niet meer leven... Een vriendin had me net een smsje gestuurd. Ik antwoordde niet. In mijn brief stond dat ik mijn ouders haatte, dat ze moesten stoppen met mensen te mishandelen, dat ik dolblij was dat ik Fanny kende als mijn beste vriendin en nog zo van die zever. Ik vouwde de brief op, stak hem in mijn achterzak, nam mijn mobieltje en stak dat in de andere achterzak. Ik liep naar beneden en riep tegen mijn ouders dat ze me nu nooit meer hoefden te zien, of ze daar blijer mee waren. Toen liep ik het huis uit. Opweg naar de plek waar ik en Fanny altijd afspraken. Het was op een plaatsje op de brug boven de autosnelweg. De ideale plaats om afscheid te nemen van dit ellendige leven. Ik keek nar het sms'je van Fanny waar ze vreg waar ik was. Ik besloot te antwoorden: mine & yours... Dat moest genoeg zijn om te weten waar ik was, maar die puntjes moesten mijn wanhoop weerspiegelen. Na 5 minuten gepiekerd te hebben besloot ik om op de brug te klimmen. Ik stond op de rand, de mensen onder me reden al niet meer, ze kwamen uit hun auto en belden de politie denk ik. 2 minuten later kwam er een vrouw in uniform naar me toe. Onder me schreeuwden mensen dat ik niet mocht springen. Na 10 minuten had die vrouw me overtuigd, verhoord en dan werd ik in een pleeggezin geplaatst.
* einde flashback *

"Tineke?", hoorde ik Koen zijn stem in mijn oortje. Ik knik als teken dt ik hem hoor. Ik ga verder met het verhoor.
"Wat bedoel je met 'werk'?", vraag ik.
"Wel, stofzuigen, koken, poetsen, alles eigenlijk. Vanaf ik 10 was. Ik was hin slaafje zeg maar."
"Toen we in het ziekenhuis waren, hoorde ik Louise ook iets zeggen over je vader -ik weet al dat ze het woord papa haat-, dat hij 's avonds iets deed. Wat was dat?", vraag ik voorzichtig.
Ze slikt en begint terug te snikken. Na een tijdje begint ze te vertellen.
"Hij heeft mij verkracht", fluistert ze, zelfs ik kan het bijna niet horen, maar van Koen krijg ik bevestiging dat hij het ook gehoord heeft. Ik krijg tranen in mijn ogen... Ze is een exacte kopie van mezelf, maar 14 jaar later...

"Wat is er?", vraagt ze. Ik vloek in mezelf. Koen weet dit ook niet, maar ik wil niet dat hij dit zo te weten komt. Ik doe een teken naar hem dat moet beteken dat ik wil dat hij zijn oortje uitdoet. Ik hoor hem nog 'Oke' zeggen, en dan een ruis. Oke, nu kan ik het vertellen.
"Mijn ouders hebben exact hetzelfde gedaan bij mij", zeg ik tegen haar. Ik kan duidelijk zien dat ze schrikt. "Echt?", vraagt ze ter bevestiging. Ik knik. Ze laat een zwak glimlachje zien en ik steek mijn duim op naar de camera. Even later hoor ik in mijn oor: "Betekende dat dat ik terug maf meeluisteren?" Ik lach. "Oke", zegt hij en dan is het weer stil.
"Euhm, Elise, nog 1 ding, je moet euh, naar een pleeggezin... "
"Dat wil ik niet Tineke. Wat als die mensen hetzelfde zijn? Of als ik ze niet leuk vind ofzo?", roept ze in paniek.
"Wat voor pleegouders wil je?", vraag ik kalm.
"Euhm, mensen die lief en vriendelijk zijn... En een hond of een kat hebben. Waar ik me thuis voel. Maar ik wil wel hier in Dilbeek blijven...", ze vertelt nog even door en ondertussen hoor ik Koen in mijn oortje zeggen: "Tineke, er zijn geen pleeggezinnen in Dilbeek."
Nu kan ik haar dat ook nog vertellen... Het verhoor is afgelopen en ik zeg haar dat ze even bij Brigtte in de refter mag gaan zitten en dat ik en Koen gaan kijken voor een gezin. Ik zucht.

Ik loop naar Koen, geef hem een kus. "Wat gaan we nu doen?", vraagt hij. Ik trek mijn schouders op. Ik weet het echt niet. Jawel, ze kan bij mij en Koen komen, maar dat heb k nog niet aan hem voorgesteld. We gaan even naar de chef met het ik-wil-in-Dilbeek-blijven-probleem. De chef zegt dat we dan maar mensen moeten zoeken die niet officieel als pleeggezin geregistreerd staan, maar die Elise wel in huis willen nemen.

Pov Koen
Ik zie Tineke naar mij kijken met een fonkeling in haar ogen. Ik denk wel dat ik begrijp wat ze bedoelt. Ik knik vragend naar de refter en ze begint te lachen zoals alleen zij kan. Ik kijk haar aan alsof ik niet begrijp wat ze bedoelt. "Schatje, snap je dat echt niet?", vraagt ze half teleurgesteld. Nu begin ik te lachen en ze kijkt nep-boos naar me. "Dus jij wilt haar bij ons in huis nemen?", vraag ik haar terwijl ik mijn armen rond haar middel leg. Ze legt de hare rond mijn nek. Ze knikt en lacht als een verliefde puber. "Maar dan moet je mij vanavond wel iets uitleggen, tenzij het echt te erg is ofzo", zeg ik geheimzinnig. Ze wijst naar mijn oor en ik knik. "Oke, zal ik doen", zegt ze blij. "Kom eens, ik moet u nu ook al iets zeggen", vertelt ze. Ik breng mijn oor naar haar mond. "Je bent de beste!", fluistert ze. Ik lach. "Ben jij", antwoord ik. Ze geeft me een lange kus. "Kom", en ze is al weg naar de commisaris. Niet-begrijpend volg ik haar.

"Chef, we hebben 2 mensen gevonden die Elise wel willen adopteren", vertelt ze tegen hem met een glimlach van hier tot in Tokio, en ook bij mij verschijnt er kleine glimlach op mijn gezicht. "Aah, dat is goed. Wie zijn het?", vraagt hij nieuwsgierig. "Ik en Tineke", zeg ik om toch ook iets gezegd te hebben. De chef kijkt ons aan alsof we 2 clowns zijn die zijn kantoor binnenkomen. "Ja, ik en Koen willen Elise zelf adopteren", zegt ze trots. De commisaris knikt langzaam en zegt: "Oke, waar is Elise? Ik zal haar zeggen dat we 2 ouders gevonden hebben en dat ze aan de ronde tafel wachten. Het is toch al bijna tijd. Kleed jullie maar al om en wacht dan even hiernaast." Tineke krijgt 1 van de grootste glimlachen op haar gezicht die ik ooit heb gezien. We staan recht en kleden ons om.

Ik had eerst een langer stukje gemaakt, beter gezegd stuk (+2200 woorden) maar dat vond ik te lang worden, wamt er gebeuren veel verschillende dingen. De rest van dit stuk staat dus in het volgende stuk. Ik zit ook al met heel het verhaal in mijn hoofd, en het is nog laaaang niet gedaan ;)
Ps: degene die dit lezen; jullie zijn schatjes! bijna 300 reads?!?! Dankuuu