Wings

Κεφάλαιο 2

Το μόνο που με ηρέμησε το πρωί ήταν το ζεστό ντους που έκανα. Μόλις βγήκα από το μπάνιο, χώθηκα σε ένα μπουρνούζι μέχρι να στεγνώσω τα μαλλιά μου - με την υγρασία δεν μπήκα καν στον κόπο να χρησιμοποιήσω ισιωτική - και μόλις τελείωσα, χώθηκα σε ένα τζιν, ένα ριγέ ασπρόμαυρο πουλόβερ και ένα ζευγάρι ορειβατικές αρβύλες. Έχωσα άγαρμπα το βιβλίο - τον τόμο μάλλον - της ιστορίας που μελετούσαμε εκείνη την περίοδο στη σχολή μαζί με έναν φάκελο που ξεχείλιζε από σημειώσεις στην τσάντα μου και φόρεσα το μπουφάν μου. Άρπαξα κινητό και κλειδιά και κατέβηκα στον κάτω όροφο, όπου προτίμησα μια μπάρα δημητριακών για πρωινό. Έβαλα συναγερμό και μόλις ασφάλισα το σπίτι, κοιτώντας σαν τρελή δεξιά και αριστερά μήπως και εμφανιζόταν ο περίεργος τύπος από χθες κάπου μέσα στο σπίτι, χώθηκα στο αμαξάκι μου και κλειδώθηκα μέσα.
Πολύ μου άρεσε το αμάξι μου και το απέκτησα μετά από εξαιρετική οικονομία, οπότε αυτό το έκανε ακόμα πιο αγαπητό στα μάτια μου. Γνωστής γερμανικής μάρκας, του κουτιού που λέμε και με κάποια έκπτωση μιας και ο Μάικλ είχε πολλές διασυνδέσεις, σε χρώμα κόκκινο και δίπορτο. Φόρεσα ζώνη, έβαλα μπρος και το κλιματιστικό και ξεκίνησα για το Πανεπιστήμιο.
Βρήκα ευτυχώς μια ελεύθερη θέση στο πάρκινγκ, δίπλα σε ένα μαύρο θηρίο που δεν είχα προσέξει άλλη φορά, ίδιας μάρκας με το δικό μου αλλά σε μορφή Jeep και σε χρώμα μαύρο, ένα τεράστιο πράγμα που σχεδόν καταλάμβανε δύο θέσεις και έμοιαζε έτοιμο να καταβροχθίσει το μικρότερο αδερφάκι του. Υπέροχο αμάξι, ήμουν σίγουρη ότι θα του είχα κάνει γλυκά ματάκια αν το είχα ξαναδεί στο πάρκινγκ, οπότε μπορούσα με σιγουριά να πω πως ήταν νέα άφιξη. Κάποιος φοιτητής προφανώς στάθηκε πολύ τυχερός.
Χώθηκα στη σχολή, ανάμεσα σε ένα τεράστιο πλήθος που πήγαινε προς κάθε κατεύθυνση και τσέκαρα το ρολόι. Ήμουν στην ώρα μου. Ανέβηκα στον τρίτο όροφο όπου γίνονταν και τα μαθήματα ιστορίας και μπήκα στο αμφιθέατρο, περιμένοντας να το βρω άδειο, αλλά προς έκπληξή μου, περίπου είκοσι άτομα είχαν ήδη πιάσει θέση στα έδρανα. Από απόσταση, στην τρίτη σειρά καθόταν η Ιβέτ, με ένα κυπελλάκι καφέ και ένα ντόνατ στα χέρια.
"Λιζ, εδώ!" φώναξε και ανέμισε το γλυκό.
Πήγα δίπλα της αφήνοντας την τσάντα μου σε ένα άδειο έδρανο στα δεξιά μου και κάθισα δίπλα της. "Πώς και ήρθες νωρίς;" τη ρώτησα βγάζοντας από μέσα το βιβλίο. "Συνήθως έχει ήδη αρχίσει η παράδοση και μετά μας κάνεις την τιμή".
"Τσακώθηκα με τους δικούς μου" είπε η Ιβέτ "και ήθελα να την κάνω από κει μέσα. Να σου πω, επειδή σπάστηκα, τους είπα ότι θα μείνω σε σένα σήμερα, γίνεται να το κάνω κιόλας;"
"Το ρωτάς; Εννοείται. Έλα μετά το μάθημα αν θέλεις".
"Δεν έχω ρούχα μαζί. Θα περάσω από το σπίτι να πάρω και θα σε βρω μετά στο δικό σου, εντάξει;"
"Έγινε" της είπα, την ώρα που ο καθηγητής έμπαινε μέσα. Μας καλημέρισε ευγενικά και δευτερόλεπτα πριν αρχίσει η παράδοση, η πόρτα άνοιξε ξανά.
Και τότε μπήκε μέσα.
Ήταν ξανθός, με έντονες γωνίες στο πρόσωπο, γένια μερικών ημερών και piercing. Φορούσε μαύρα από την κορυφή ως τα νύχια και στα χέρια του κρατούσε ένα σακίδιο και ένα κομμάτι χαρτί. Δεν έδωσε σημασία στα γυναικεία βλέμματα που καρφώθηκαν επάνω του, παρά προχώρησε αδιάφορα προς τον καθηγητή και του έδωσε το χαρτί.
Εκείνος το κοίταξε για μερικά λεπτά και έπειτα έγνεψε προς τα έδρανα και συγκεκριμένα προς το μέρος μας, μιας και ήμασταν οι μοναδικές που καθόμασταν τόσο κοντά στον πίνακα σε μάθημα ιστορίας. Ο νεαρός μου έριξε ένα χαμόγελο καθώς ερχόταν προς το μέρος μας, και σωριάστηκε στο ελεύθερο κάθισμα δίπλα μου, καρφώνοντας το βλέμμα μπροστά.
Για μια στιγμή, μία στιγμή μόνο, ένιωσα πως τον έχω ξαναδεί.
Ήμουν σχεδόν βέβαιη πως τον είχα πετύχει πρόσφατα στην τηλεόραση, μιας και με τέτοια εντυπωσιακή εμφάνιση, μόνο μοντέλο θα μπορούσε να είναι, αλλά δεν μπορούσα να θυμηθώ από που. Έπειτα πρόσεξα τα φωτεινά ξανθά μαλλιά, τα μαύρα ρούχα και μια σκέψη μου πέρασε από το μυαλό.
Και αν ήταν το παιδί της καφετέριας; Αν ήταν εκείνος που πέρασε έξω από το σπίτι μου χθες το βράδυ; Και - αν είχα δίκιο για τη σκιά πριν κοιμηθώ - ήταν επίσης εκείνος που είχε μπει με κάποιον τρόπο στην αυλή μου μόλις έφυγε η Ιβέτ;
Ηρέμησε, Λιζ, φέρεσαι σαν τρελή. Του έριξα μια κρυφή ματιά μέσα από τις βλεφαρίδες μου και του ζύγιασα προσεκτικά.
Καλογυμνασμένο σώμα, μερικά τατουάζ ξεπρόβαλαν από τα μακριά του μανίκια, σαρκώδη χείλη και μελί μάτια. Γενικά, από άποψη εμφάνισης, του έβαζα άριστα. Μετά βέβαια θυμόμουν πως το παρανοϊκό μου μυαλό τον είχε με κάποιον τρόπο συνδέσει με τον μυστηριώδη άντρα έξω από το σπίτι μου και αμέσως μαζευόμουν στη θέση μου, προσπαθώντας να παρακολουθήσω το μάθημα.
Η αλήθεια είναι, πως στενόμυαλοι τύποι περασμένης γενιάς θα έκλειναν σίγουρα προς το συμπέρασμα ότι ήταν όντως εκείνος που είχα δει χθες το βράδυ, μιας και στο κεφάλι τους, τα piercing και τα τατουάζ ισοδυναμούν με εγκληματικές ενέργειες, αλλά ευτυχώς που εγώ είμαι πιο ανοιχτόμυαλη. Δεν μπορούσα να είμαι σίγουρη, ειδικά όταν το ένστικτό μου έμενε σιωπηλό, τώρα που ήθελα να το χρησιμοποιήσω. Αποφάσισα να ασχοληθώ αργότερα με αυτό και για την ώρα να δώσω βάση στην ιστορία, μιας και έχανα πιθανότητα σημαντικές λεπτομέρειες που θα μου χρησίμευαν στην εξέταση στο τέλος του εξαμήνου.
Κράτησα μερικές σημειώσεις ενώ το μυαλό μου ταξίδευε στη χθεσινή νύχτα, όταν άκουσα μια φωνή από τα δεξιά μου. Γύρισα για να βρω τον μυστηριώδη νέο να με κοιτάζει, με ένα πονηρό χαμόγελο.
"Τι πράγμα;" έκανα ηλίθια.
"Λέω, μπορώ να δανειστώ το βιβλίο σου για λίγο; Δεν έχω πάρει ακόμα το δικό μου".
Κοίταξα σαν βλαμμένο το βιβλίο και έπειτα το έσπρωξα προς το μέρος του.
"Φυσικά" είπα.
Εκείνος το αγνόησε και μου άπλωσε το χέρι. "Ντέιν" είπε περήφανα, λες και ήταν ας πούμε ο Έμινεμ. "Από το Ντέιντζερ*" πρόσθεσε έπειτα. Ένιωσα ένα κόμπο στο στομάχι στο συσχετισμό του ονόματός του και κοίταξα και πάλι το χέρι του - ο εγκέφαλός μου μάλλον είχε αρχίσει να χάνει στροφές - και έπειτα κοίταξα ξανά εκείνον. "Δεν δαγκώνω" σχολίασε πονηρά. Δέχτηκα το χέρι του αμήχανα.
"Ελίζαμπεθ" απάντησα. Ο Ντέιν χαμογέλασε.
"Θα σε λέω Λιζ" σχολίασε έπειτα, κοιτώντας το βιβλίο μου με τρόπο που έλεγε ξεκάθαρα πως περίμενε να πω κάτι. Και έπεσα στην παγίδα. "Πώς είπες;"
"Είπα ότι θα σε λέω Λιζ. Ξέρεις, στο τηλέφωνο, στην καφετέρια, στα ραντεβού".
"Εντάξει, πρώτον δεν νομίζω ότι γνωριζόμαστε τόσο καλά ώστε να μπορείς να με φωνάζεις με το χαϊδευτικό μου και δεύτερον, ποιός σου είπε ότι θα μιλάμε στο τηλέφωνο; Τρίτον, δεν βγαίνω ραντεβού με αγνώστους". Στράφηκα και πάλι στην έδρα προσπαθώντας να καταλάβω τί στο διάολο έδειχναν οι χάρτες που είχε κρεμάσει ο καθηγητής στον πίνακα, όταν μίλησε και πάλι.
"Και βέβαια βγαίνεις" απάντησε. "Όταν είναι με μένα".
Τον κοίταξα γουρλώνοντας τα μάτια, ενώ η Ιβέτ σε εκείνη τη φάση είχε πάρει χαμπάρι ότι κάτι παιζόταν με μένα και τον τύπο και με κοίταξε ερωτηματικά.
"Μεγάλη ιδέα έχεις για τον εαυτό σου" απάντησα πικρόχολα και κοίταξα ξανά τον πίνακα.
Δεν είπε κάτι άλλο, αλλά το εκνευριστικό χαμόγελο που είχε γαντζωθεί στα χείλη του με έκανε να θέλω να του κοπανήσω το κεφάλι με τον τόμο της ιστορίας. Αλλά δεν το έκανα.
Η υπόλοιπες ώρες της ιστορίας κύλησαν πολύ ομαλά θα έλεγα. Το μόνο μελανό σημείο ήταν πως έπρεπε να μοιράζομαι το βιβλίο μου με την ψωνάρα από δίπλα, αλλά θα το άντεχα. Στο τέλος της ώρας και αφού εκείνος δεν έδειχνε να χρειάζεται τον τόμο περισσότερο, τον πήρα και τον έχωσα στην τσάντα μου, κάνοντας μεταβολή να φύγω.
"Λιζ" έκανε ο νέος και σηκώθηκε όρθιος. Μόλις γύρισα να τον κοιτάξω, τον βρήκα να με κοιτάζει με προσήλωση, με ένα στραβό χαμόγελο να κρέμεται στα χείλη του. Στα χέρια κρατούσε ένα κομμάτι χαρτί, το οποίο και μου έδωσε, παρατηρώντας ικανοποιημένος την έκπληκτη έκφρασή μου. "Σε περίπτωση που νιώσεις έτοιμη για το ραντεβού που λέγαμε" σχολίασε και μετά μου έκλεισε το μάτι.
Μέχρι να καταλάβω τί είχε παιχτεί, η Ιβέτ χοροπηδούσε από δίπλα σαν καγκουρό. "Πω πω, ρε συ, σου έδωσε τον αριθμό του! Τυχερή, σε ζηλεύω! Μανάρι ο καινούριος, ε; Να δω το χαρτί!"
Πήρε το κομμάτι χαρτί από τα χέρια μου και το κοίταξε, έπειτα συνέχισε να μιλάει. "Πω, δεν τι πιστεύω, τι τέλειο πέσιμο ήταν αυτό! Να πάρε το χαρτί. Έπρεπε να αποστηθίσω το νούμερο, ποτέ δεν ξέρεις. Δεν φαντάζομαι να μην τον πάρεις!"
Κοίταξα το χαρτί μια φορά. Με όμορφα καλλιγραφικά γράμματα είχε γράψει έναν αριθμό τηλεφώνου και από κάτω το όνομά του. "Δεν πρόκειται να τον πάρω τηλέφωνο" σχολίασα.



Η Ιβέτ σταμάτησε σπίτι της στον γυρισμό κι εγώ έβαλα μπρος με το αμαξάκι μου και συνέχισα προς το δικό μου. Η φιλενάδα μου θα ερχόταν σε κάτι λιγότερο από μισή ώρα. Μόλις μπήκα σπίτι έκανα ένα γρήγορο ντους και άλλαξα σε ένα άνετο τζιν και ένα γκρίζο πουλόβερ. Έπιασα τα μαλλιά μου μια κοτσίδα και έπειτα σκόρπισα στο τραπέζι της κουζίνας ένα κάρο βιβλία, σε περίπτωση που η Ιβέτ είχε όρεξη να προχωρήσουμε κάποια εργασία. Αμφίβολο, αλλά άξιζε μια δοκιμή. Μισή ώρα μετά, το κουδούνι μου χτύπησε και η φίλη μου χώθηκε στο σπίτι.
"Πάλι καλά έλειπαν οι δικοί μου" ανακοίνωσε πετώντας το πανωφόρι της στον καναπέ. "Δεν θα άντεχα άλλον καυγά. Λοιπόν, τί μεγαλεπήβολα σχέδια έχεις για απόψε;"
"Αρχαία Αίγυπτο" της είπα και της έκλεισα το μάτι.
"Μπα, δεν σου βρίσκεται τίποτα σε Παρίσι, Μιλάνο, Βαρκελώνη;"
"Ιβέτ, πρέπει να τελειώσουμε την εργασία της ιστορίας, θυμάσαι;"
Εκείνη με ακολούθησε στην κουζίνα, σουφρώνοντας τα χείλη και ξύνοντας έντονα το κεφάλι της. "Εργασία, για θύμισέ μου τι είναι αυτό... ξέρεις, οτιδήποτε δεν είναι ψηλό, μελαχρινό με μούσια, μου διαφεύγει".
"Το έχω διαπιστώσει" της είπα, παίρνοντας τη θέση μου απέναντί της.
"Πήρες τηλέφωνο τον κούκλο;" με ρώτησε ύστερα από μερικά δευτερόλεπτα. Την κεραυνοβόλησα με το βλέμμα. "Γιατί, ρε βλαμμένο;" ρώτησε.
"Ο τύπος δεν..." ξεκίνησα. "Κάτι δεν μου κολλάει. Εντωμεταξύ μου θυμίζει κάτι. Έχει βγει στην τηλεόραση μήπως και δεν το θυμάμαι;"
"Η νέα μας άφιξη έχει βγει στην τηλεόραση και δεν θέλεις να τον πάρεις τηλέφωνο; Είσαι πραγματικά χαζή. Πάρε τον, αλλιώς θα το κάνω εγώ".
"Το χαρτάκι του είναι στην τσάντα μου. Ελεύθερα" απάντησα αδιάφορα.
Σήκωσα το βλέμμα για τα βρω την Ιβέτ να με κοιτάζει σοκαρισμένη.
"Αυτό είναι ιεροσυλία" απάντησε με ύφος.
"Ήρθες για να κάνουμε χαβαλέ, ή για να μιλάμε για τον καινούριο;" την ρώτησα.
"Εντάξει, το πήρα το μήνυμα, δεν τον γουστάρεις, τελεία. Αλλά είναι ανάγκη βρε καλό μου να κάνουμε ιστορία; Δεν μπορούμε να βγούμε λίγο έξω; Να δούμε κανέναν άνθρωπο;"
"Έχουμε σχολή ξημερώματα αύριο" της είπα.
"Ω να πάρει" μονολόγησε. "Άντε, καλά, ας κάτσουμε εδώ. Αλλά θα με αποζημιώσεις, με μια χούφτα μπισκότα".



Η Ιβέτ αποφάσισε πως θα είχε πλάκα να κοιμόμασταν στρωματσάδα, έτσι όταν της πρότεινα να μοιραστούμε το κρεβάτι μου κούνησε αριστερά και δεξιά το κεφάλι της. Έστρωσα μία μεγάλη κουβέρτα στο πάτωμα - νιώθοντας χαζή που είχαμε ένα σούπερ διπλό κρεβάτι και προτιμήσαμε τις σκληρές σανίδες - και πήγα στην ντουλάπα να φέρω ακόμα δύο για την κάθε μία ξεχωριστά. Μόλις της έδωσα την δικιά της, το βλέμμα μου πήρε μια κίνηση στο παντζούρι. Στάθηκα για λίγο όρθια, με την κουβέρτα να κρέμεται κάτω, όταν η φίλη μου κατάλαβε πως κάτι είχα προσέξει.
"Όλα καλά;" ρώτησε.
Άφησα την κουβέρτα δίπλα της και πήγα προς το παράθυρο. Έπιασα το παντζούρι και το άνοιξα, προσπαθώντας να βρω τί ήταν εκείνο που μου τράβηξε την προσοχή, όταν το είδα.
Ήταν μακρύ, σχεδόν όσο το μήκος του χεριού μου από τον ώμο μέχρι τα ακροδάχτυλά μου και μαύρο. Ένα μαύρο τόσο σκούρο, που νόμιζες πως θα γινόταν ένα με τη νύχτα. Το ξεκόλλησα από το σημείο που είχε πιαστεί στο παντζούρι και το κοίταξα έκπληκτη και γεμάτη δέος. Δεν το είχα με την ορνιθολογία, αλλά δεν μπορούσα να σκεφτώ πτηνό με φτερά σε τέτοιο μέγεθος, εκτός αν είχαν κάτι παρόμοιο οι αετοί. Αλλά και να είχαν, δεν είχα ξανακούσει για αετούς στο Πόρτλαντ.
"Τί είναι αυτό;" ρώτησε η Ιβέτ γουρλώνοντας τα μάτια. "Ίου, περιστέρι;" έκανε και έκλεισε τα μάτια με τα χέρια της.
"Περιστέρι γίγας" της είπα. "Δεν έχουν τέτοια φτερά τα περιστέρια".
"Τότε θα είναι κανένα νέο είδος πουλιού" σχολίασε απλά. "Πέτα το να κοιμηθούμε, νυστάζω" πρόσθεσε και γύρισε πλευρό.
Ωστόσο, δεν μπορούσα να το πετάξω. Καταρχάς, είχα μεγάλη περιέργεια να βρω από τί πτηνό ήταν. Δεύτερον, ήταν τόσο όμορφο, τόσο μαύρο που ήταν σχεδόν υπνωτιστικό. Τρίτον η Ιβέτ ροχάλιζε ήδη, οπότε έκλεισα το παντζούρι και σφήνωσα προσεκτικά το φτερό πίσω από το κομοδίνο μου.

*Danger= κίνδυνος