I should've told you..

Hoofdstuk 9

{Luna}

Na zijn omhelzing keken we elkaar nog even diep in de ogen aan.. Ik voelde me.. Onbeschreven.. Ik wist niet hoé ik hem aan keek..
Zíjn blik daar in tegen was goed af te lezen.. Teleurstelling, zijn ogen stonden teleurgesteld. Ik wist waarom, maar ik negeerde de gedachte omdat ik wist dat het zinloos was om er op in te gaan.

Ik voelde me slecht, slecht door mijn fout.

Er stroomde weer tranen over m'n wangen.. Langzaam vond het zoute van mijn traan een weg naar mijn smaakpapillen. Even verdronk ik in mijn eigen rouw gedachtes, maar al snel werd ik terug op aarde gehaald door Daniël's warme vingertoppen die de verdwaalde tranen van mijn wangen verwijderde. Het voelde goed, zijn huid op de mijne..

Die gedachte bracht me in trans, een flashback om precies te zijn..;

Flashback;
Ik glimlachte voorzichtig naar de jongen die me diepzinnig bestudeerde. Hij schrok op uit zijn gedachtes, maar verrassend genoeg keek hij niet beschaamd weg, nee zijn blik stond eerder uitdagend. Iets in mij hunkerde naar hem, maar tegelijkertijd schrok zijn blik me af.
Ik stond in tweestrijd, ik wist niet of ik moest reageren op zijn blik óf dat ik hem gewoon moest negeren en verder moest gaan met waar ik mee bezig was. Voordat ik mijn beslissing kon maken kwam hij al mijn kant op lopen.. PANIEK!!.. Oke Luna think straight, gewoon met hem praten.

"Hoi."

Zijn stem klonk zuiver, kippenvel bevond zich nu over mijn hele lichaam en nee, koud was het er niet.

Hij liep nog een stukje verder naar me toe en stak toen zijn hand uit.

"Hoi, mijn naam is..."
Einde flashback

Een zacht duwtje op mijn schouder haalde me uit m'n trans. Ik kijk om me heen en herinner me opeens dat ik bij Daniël was.. Nog steeds, nog steeds om het goed te maken met hem.. Pff waarom slaat hij me niet gewoon? Of maakt hij het uit..
Het enige wat hij heeft gedaan is opstaan, ijsberen en over dingen na gedacht en daarna kwam hij weer naast me zitten en knuffelde me.

Hij kon dan wel niet boos op me zijn, maar ik was dat wél. Boos stond ik op en stond op het punt om een preek te geven, maar dat moment werd woest verstoord door mijn telefoon.. Mama.. Tuurlijk, wie anders.. Pff..

Zuchtend nam ik op en liep ik de kamer met grote passen uit.

"Wat?" ..Shit, dat kwam er bozer uit dan was bedoeld.

"Schat.. Ik wou even weten hoe het is gegaan.."

Mijn ogen prikte, tranen vochten hun weg naar buiten en belandde, na een trage reis over mijn wangen, uiteindelijk op mijn schoenen.
"Mam.. Ik ben nog steeds bij hém.."

Ik besloot om het gesprek verder te voeren in de woonkamer, ik wist dat Daniël een nieuwsgierig persoon was en dan ook zonder probleem iemand kon afluisteren. Een glimlach verscheen langzaam op m'n gezicht, het deed me goed om over Daniël na te denken, ik was zo gek op die jongen..
Correctie.. Ben zo gek op die jongen.

Eenmaal beneden vervolgde ik het intense gesprek met mijn moeder.

"Mam, hij gaf geen kik, het enige wat hij deed was ijsberen en na denken, daarna kwam hij weer naast me zitten en knuffelde me.."

Het duurde even voor m'n moeder daarop reageerde, maar uiteindelijk vormden de woorden die ze uitsprak toch een voldaan antwoord.

"Lieverd, misschien heeft hij gewoon tijd nodig.. Of misschien speelt er wel wat anders..?"

Die laatste zin stak me door m'n hart.
Er speelde inderdaad wat.. Dat kon ik gewoon zien aan Daan.. Maar ik wist niet wat..
Ik voelde me boos, verward en.. teleurgesteld? Daniël hield iets voor me verborgen.. Dat was wel duidelijk.. Hij kon onmogelijk zo rustig blijven..

Hij heeft ook een fout gemaakt.. Zo erg dat hij het niet kan vertellen.. Nou als hij het zelf niet verteld moet ik er zelf maar achteraan gaan!!

"Ik denk dat je gelijk hebt mam.. Ik moet gaan. Doeg"

Voordat mijn moeder antwoord kon geven had ik haar al weg gedrukt.
Ik was boos, en dat ging ik hem ook laten zien ook.