De Reddende Engel [Flikken Maastricht]

H13: Bewijs

Terug op het bureau aangekomen zetten Eva en Wolfs alle informatie op een rijtje. Ze zaten tegenover elkaar, ieder aan hun eigen bureau. Ieder had een stuk papier voor zich, waarop alle informatie stond die ze tot dus ver hadden gekregen.
'Wat denk jij van Rosalie?', vroeg Eva haar partner, 'Ze had gelegenheid én een motief.'
'Ik denk hetzelfde als jij', knikte Wolfs met een glimlach. 'Ze probeerde Thomas zwart te maken, maar blijkt zelf op hem verliefd te zijn.'
'Zo kon ze beide in één keer in een les leren', vulde Eva zijn verhaal aan. 'Nadia dood, hij in de gevangenis én zijn vriendin kwijt.'
Wolfs knikte.
'Maar hoe gaan we dat bewijzen?', zuchtte Eva terwijl ze zich achterover tegen de rugleuning liet zakken.
Wolfs zette alles op een rijtje en sprak zijn gedachtes uit.
'Nadia is vermoord door gif, dat zeer waarschijnlijk in de appel zat. Dat gif krijg je niet zomaar in een appel.'
'Met een injectiespuit?', opperde Eva.
'Dat lijkt me zeer waarschijnlijk', knikte Wolfs. 'Ze wilde niet voor niets met Fleur meerijden. Ze kwamen als eerste aan in het theater, mét de boodschappen, zo kon Rosalie haar plan ongezien uitvoeren.'
'Tenzij ze de appel thuis al had vergiftigd en deze omwisselde met de appel die gekocht was', sprak Eva hem tegen.
Wolfs dacht kort na, maar schudde al snel zijn hoofd.
'Dat lijkt mij niet aannemelijk. Er zou een grote kans zijn dat ze een andere soort appel had gekocht en dat zou opvallen', was zijn weerwoord.
'Een appel is een appel', vond Eva, 'maar misschien heb je gelijk en vond ze het risico te groot.'
Er viel een stilte waarin de rechercheurs beide nadachten. Wolfs knauwend op de achterkant van een pen en Eva leunend met haar hoofd op haar hand.
'Tassen en kleedkamers waren gecontroleerd toch?'
Wolfs knikte bevestigend.
'Het had alleen niks opgeleverd', schudde hij daarna zijn hoofd.
Een korte glimlach verscheen rond Eva haar lippen, het teken dat ze een bruikbare ingeving had.
Wolfs keek zijn partner nieuwsgierig aan toen hij haar blik ontdekte.
'Als de appel is vergiftigd in het theater, dan betekent het dat de injectiespuit daar nog steeds is.'
Ook om Wolfs zijn lippen verscheen een glimlach.
'Het plaats delict is nog niet vrijgegeven', wist Wolfs.
Zonder te overleggen stonden de twee op van hun stoelen. Eva griste snel haar jasje van de bureaustoel, om daarna de kantoortuin te verlaten.
Terwijl de rechercheurs in de auto zaten belde Eva een team, om hen te helpen met het doorzoeken van het theater. Veel te hard - alsof ze geen tijd te verliezen hadden - reed Wolfs naar het theater.
'Je rijdt veel te hard', vertelde Eva hem met irritatie in haar stem.
'Oh ja.' Hij had het duidelijk niet door gehad. Wolfs liet het gaspedaal los en minderde snelheid.
'Die injectiespuit loopt niet weg hoor', grapte Eva.
Wolfs grinnikte kort en parkeerde de auto bij het Vrijthof. Een aantal auto's van collega's stonden er al, zij waren de rest van de dag waarschijnlijk ook al bezig geweest met het laatste onderzoek, zodat het plaats delict snel weer vrijgegeven kon worden.
Bij binnenkomst begroetten Eva en Wolfs hun collega's vriendelijk. Ze trokken ieder een paar latex handschoentjes aan en bedachten waar ze zouden beginnen met zoeken.
Eva stoorde een collega door een hand op zijn schouder te leggen.
'Eva', glimlachte Peter met een knik.
'Waar hebben jullie al gezocht?, vroeg Eva.
Hij dacht kort na en keek rond.
'De kleedkamers, de opbergruimte en op en rond het toneel. Ze zijn nu bezig met de keuken en de kantine.'
Eva knikte en liep met haar partner weer verder. Ze keek rond. Bijna overal waren mensen druk bezig met zoeken.
'Waar zou jij een injectiespuit verstoppen?', vroeg ze haar partner.
'Hm.' Wolfs dacht diep na. 'Het zou opvallen als ze eerst lang zou zoeken naar een perfecte verstopplaats, de kans was dan groot dat Fleur zich dingen ging afvragen', speculeerde Wolfs.
Eva knikte instemmend.
'Dan ligt de keuken voor de hand. Grote kans dat ze het snel in de prullenbak had gegooid, de kans is heel erg klein dat iemand daarin zou kijken.'
'Zou kunnen', knikte Wolfs.
Ze liepen samen de kleine keuken in, waar het al bijna volstond met collega's. De prullenbak in de hoek viel gelijk op.
'Aan jou de eer', grinnikte Eva.
Wolfs zuchtte en gaf zijn collega een dodelijke blik. De deksel tilde hij van de prullenbak af. De geur van de overvolle bak drong de neusgaten binnen.
'Bedankt, hè', zuchtte Wolfs cynisch, wat zorgde voor een grinnik uit Eva haar mond. Hij trok zijn colbertje uit en duwde deze in Eva haar handen, hij wilde natuurlijk niet zijn dure jasje contact laten maken met het afval uit de bak. Als laatste maakte Wolfs de manchetknopen los en rolde hij zijn overhemd op.
Met een verafschuwd gezicht stak hij zijn arm in de vuilnisbak.
Vermakelijk keek Eva toe.
'Kan je al iets vinden?', grinnikte Eva.
Slim als hij was, reageerde Wolfs niet. Hij haalde één voor één de inhoud uit de bak, zo dat hij zeker weten niets zou missen.
'Eva, Wolfs?'
De twee draaiden zich om en keken naar een collega die een plastic zak in zijn handen had, met daarin de injectiespuit.
Een glimlach verscheen op Eva haar gezicht en ze pakte het zakje van de man over.
'Goed werk', complimenteerde ze hem. Ze keek er kort na en gaf het daarna terug. 'Laat dit zo snel mogelijk controleren op vingerafdrukken', droeg ze hem op.
De collega knikte bevestigend en liep van hen weg.
Ondertussen had Wolfs de kraan en de zeep gevonden en probeerde zijn arm grondig schoon te maken.
Eva reikte hem een handdoek aan, die hij dankbaar aannam.
'Verdomme', mompelde hij binnensmonds. Hij zat te klooien met de manchetknopen die hij niet dicht kreeg.
Eva legde haar hand op zijn borst en keek hem met een flauwe glimlach aan. Ze pakte zijn arm beet en deed in een handige beweging de manchetknoop dicht.
'Dank je', glimlachte Wolfs fluisterend.
Eva liet zijn hand weer los en legde haar andere hand ook op zijn borst. Ze wist niet eens waarom ze het deed, het gebeurde gewoon. Toen zijn hoofd in haar richting kwam, vond ze toch dat het moest stoppen.
'Kom. We moeten een moord oplossen.' Eva drukte zijn colbertje terug in zijn handen en liep alvast richting de auto, waarna Wolfs haar snel volgde.