i think i love you

de laatste dag

'Dik varken!' 'lelijke trut' 'Niemand geeft om je!'. Deze woorden hoor ik elke dag weer en ik kan er nog steeds niet tegen. De leraren weten het, maar doen niks. Behalve daan, de stagair van wiskunde. Bij hem durft niemand iets. Ik schrik uit mijn gedachten als daan naast me komt staan. 'Gaat het?' ik geef hem een waterige glimlach en knik. Hij is de enige die me begrijpt. Hij is net 23 en vroeger ook gepest, nog maar een paar jaar geleden. Hij snapt wat ik doormaak. Iedereen staat op als de bel gaat, ik ook. Ik loop naar mijn kluisje om mijn brood te halen. Ik stop bij mijn kluisje, pak mijn sleutel en stop het in mijn slot. Pak mijn brooddoos en stop het in mijn rugzak. 'Ahum' ik draai me om en zie rico daar staan met zijn vrienden. Ik draai mijn kluisje terug op slot en stop mijn sleutel in mijn tas. Ik probeer langs de jongens heen te lopen, maar ze bouwen een muur. 'Waar gaat het lelijke eendje naartoe?' ik kijk rico kwaad in de ogen. 'Wordt het niet een tijd dat je een einde maakt aan het leven sky? Dan zou ons leven ook veel beter zijn' de tranen stromen over mijn wangen. 'HE' de jongens draaien zich om en ik pak mijn kans. Snel ren ik langs de jongens heen. Voordat ik de hoek om ren kijk ik achter me, om te kijken wie me heeft gered. Daan. Ik schenk hem een glimlach en hij lacht terug. Snel ren ik verder naar beneden. Waarschijnlijk wist hij wat er ging gebeuren. Elke dag is het hetzelfde liedje. Eerst gooien ze mijn eten weg. Dan duwen ze mijn gezicht in de prullenbak en dan nemen ze me mee naar de wc. Ze schoppen en slaan me totdat de bel gaat. Elke keer als ik thuis kom en mijn ouders weer eens zien wat ze hebben gedaan, schudden ze hun hoofd. Ze schamen zich kapot voor me en vinden dat dit mijn eigen schuld is. Als ik buiten sta komt senna op me af lopen. 'Heyy, jij bent nu toch ook uit?' ik knik. 'Mooi, lopen we samen naar de bus?' weer knik ik. Maar opweg naar de bus beslis ik dat ik niet meer kan. Senna weet het. Ze weet dat ik te moe ben om door te gaan. We stappen de bus in. 'Sen, ik hou van je' 'ik ook van jou, sky'. Ik glimlach ik weet dat ze het meent. 'Skylar, alsjeblieft doe het niet en blijf hier' ze snapt precies wat ik wil doen. Daan komt ook de bus in. 'Gaat het?' 'ja dankje voor daarnet' 'no prob' en hij loopt door en gaat zitten. Ik kijk senna weer aan. Ik zie de pijn in haar ogen. Ze komt naast me zitten en de bus komt in beweging. Over 20 minuten zal ik haar nooit meer zien, en dat weet ze. 'Alsjeblieft sky' zegt ze na bijna 20 minuten stil te zijn, 'blijf bij me. Ik help je, dat beloof ik. Samen zijn we sterk genoeg' ik schud mijn hoofd. 'We zijn niet sterk genoeg en dat weet jij ook' 'alsjeblieft sky, blijf voor mij' halte kerkstraat deze halte moet senna hebben. Ze staat op pakt haar tas en chekt uit met haar ov. Door het raam kijkt ze me vragend aan met veel pijn. Sorry schreef ik op een kartonnetje uit mijn rugzak. Ze knikt, maakt een hartje met haar handen en begint te huilen. Ook ik kan me niet meer inhouden en de tranen stromen over mijn wangen. Ik geef haar een hartje terug. De bus begint zacht te bewegen en senna zwaait. Ik zwaai terug, totdat ze uit het zicht is verdwenen. Ik ga terug recht zitten en huil. Na 1,5 uur stap ik uit en sta ik in brussel. 'Je gaat weg hè?' ik kijk hem aan. 'Ja' hij geeft me een knuffel. 'Hou je sterkte meid, je kunt dit' 'dankje daan, voor alles'
Ik maak me los uit de knuffel en stap het vliegveld binnen, ik kijk achterom en zie hem daar nog staan. Hij zwaait. Ik zwaai terug en stap verder het vliegveld binnen. Onderweg naar een nieuw begin. Hoop ik.